Translate

Wednesday, January 28, 2009

The Curious Case of Transition year Students


Het onderwijs in Ierland verschilt volledig van het Belgische systeem. In het secundair onderwijs wordt er aanvankelijk geen verschil gemaakt tussen verschillende richtingen die een kind kan volgen.
Alle scholieren gaan naar 1 school. Het eerste jaar doen ze allemaal dezelfde vakken, met in sommige scholen keuzevakken zoals hout- en metaalbewerking, huishoudelijke studies, muziek en kunst.
Vanaf het tweede jaar volgen de studenten dan voor elk vak ofwel de 'higher level' of 'common level', afhankelijk van hun testresultaten en hun eigen wensen.
In het 3e jaar wordt er een staatseksamen afgenomen, het junior certificate.
Schoolplicht loopt hier maar tot 16. Een tiener met een junior certificate kan gaan werken als hij/zij dat wil.
Tot hier toe is het allemaal nog redelijk normaal.
Maar dan komt jaar 4, of het 'Transition Year'

'Het Transition year, of overgangsjaar bevordert de sociale, technische, persoonlijke en educatieve ontwikkeling van de studenten en bereidt hen voor om verantwoordelijke, autonome en ondernemende volwassenen te worden in de maatschappij', aldus de overheid.
De scholieren organiseren een aantal projecten,verspreid over het schooljaar, en twee weken werkervaring, om een idee te krijgen van welke studies de tieners later willen volgen.( in het vijfde jaar moeten ze hier al weten welke richting later willen volgen, zodat ze de schoolvakken kiezen die relevant zijn voor die studies/job.)
Welke projecten er in een school plaatsnemen hangt volledig af van de school. En hier loopt het nogal gemakkelijk verkeerd.
Sommige scholen hebben een rijk gevuld programma voor het hele jaar. Andere scholen, maken er spijtig genoeg maar weinig werk van, omwille van tekort aan geld, en enthousiasme vanwege de leraars.

Sipke , mijn oudste zoon zit dit jaar in het Transition Year.
De school heeft een paar goede ideen. Zo hebben ze lessen career advice, waar ze geholpen worden met de moeilijke keuzes die ze volgend jaar al moeten maken.
Ze hebben ook lessen 'veilig verkeer', het leger kwam om de legerdienst te promoten en de politie kwam er praten over alcohol-en drugsmisbruik.
Ze hebben een schoolmagazine gemaakt, waarvan Sipke de redacteur was, en namen deel aan de Young Scientist Exhibition , waarbij de finalisten, zoals Sipke, vijf dagen naar Dublin trokken om hun project tentoon te stellen in de RDS.
Tot dusver is alles nog goed,maar nu begint het pas.
Voor het vak 'life skills' gaat de hele klas wekelijks naar de bowling hall. Welke lifeskills ze daar aanleren weet ik niet echt, er zijn ook plannen om wekelijks te gaan kayakken, een andere zeer belangrijke skill! En verder.........niets.

Ze doen zo weinig in dit jaar dat de studenten zelf begonnen zijn aan een poker tornooi.
Sipke, die vorig jaar met 8 A's en 3 B's schitterende resultaten haalde, verveelt zich dood. Gelukkig is hij, buiten de school, nog betrokken bij de athletiek en het theater.( vogende week speelt hij Hamlet in Cork). Hij vraagt mij wel dagelijks waarom hij nu naar school moet. Hij doet er niets en wordt er depressief van.
Vorige week bekeken ze een DVD, Mama Mia, de bedoeling was van dit in het Duits te bekijken voor de Duitse les, maar ze konden de Duitse versie niet vinden en bekeken het dus maar in het Engels .

Het schooljaar is al afgelopen in mei voor de Transition Year studenten, dan hebben ze twee weken 'werkervaring', en dan zitten ze drie tot vier lange maanden thuis.

De beste oplossing voor dit jaar zou zijn om het over te slaan, maar dat is helaas niet toegelaten.
Hoe erg Sipke voorbereid is om verantwoordelijke burger te worden, weet ik niet. Alleszins heeft hij geleerd hoe men zich kan bezig houden als men werkloos is!

Wednesday, January 21, 2009

And Now for Something Completely Different

We kunnen blijven zaniken over de recessie. Ja, de Anglo-Irish Bank werd genationaliseerd, de Allied Irish Banks en Bank Of Ireland aandelen zijn bijna niets meer waard, iedereen verliest zijn job, zijn huis, zijn auto, enzovoort.
En toch vind je hier in Ierland elke dag wel iets uniek, echt Iers, opfrissend en lachwekkend.
Vorige week was er de walvis. Hij lag op het strand in Burren, Kilbrittain. Nu blijkt dat de inwoners van Courtmacsherry, aan de overkant van de baai, beweren dat de walvis op hun grondgebied ligt. Er is een groot dispuut ontstaan over wie het karkas van de walvis krijgt. Courtmacsherry en Kilbrittain willen het beide tentoonstellen in hun dorp, en een memorial aan de walvis oprichten.
Zo erg werd het dat het dispuut het nationaal nieuws haalde. De inwoners van Kilbrittain zijn intussen gaan lopen met de enorme kaaksbeenderen van het arme beest. De kaaksbeenderen zijn nu verborgen in een geheime plaats. Ze denken dat ze nu ook recht zullen hebben op de rest van het karkas.
Het zou me niets verbazen als er volgend jaar een halve walvis in Courtmacsherry en een halve walvis in Kilbrittain tentoongesteld wordt!

Dan is er Obama. Het geboortedorp van zijn voorouders,Moneygall , is nu officieel een deel van Ierland's historisch patrimonium. Het wordt hier door iedereen de 'homestead' of Barack Obama genoemd. Maar nu is er een ander dorpje, Shinrone, ook in county Offaly, dat bewijs gevonden heeft dat de voorouders van de voorouders bij hen geboren zijn. En verder komt er nu ook bericht binnen dat de hele familie uit Cashel, Tipperary komt. Wel, Iers is hij zeker voor een stuk, maar welke 'homestead' gaat hij nu bezoeken als hij naar hier komt? Dat wordt nog bekvechten!

Recessie of niet, er valt altijd wat te beleven in dit landje!

Thursday, January 15, 2009

Walvis in Kilbrittain

Het leven in Ierland is niet gemakkelijk. Bij ons in West-Cork is de werkloosheid met 65% gestegen in 2008. Onze gallerij gebruiken we nu als bureau, en als we iets verkopen dan is dat mooi meegenomen, maar veel verkopen doen we niet. De kunst handel is als het ware opgedroogd.
Iedereen heeft tegenwoordig zo zijn eigen problemen en de atmosfeer is hier nogal somber.
Af en toe gebeurt er dan weer iets waardoor we onze zorgen voor een tijdje vergeten.
Vandaag was het de de walvis die, waarschijnlijk door de hevige storm van gisterenaviond, de baai van Burren in Kilbrittain ingezwommen was. Ik hoorde het vanmorgen in de winkel. Ik belde Haydn, mijn echtgenoot op en we gingen samen kijken.

Posted by Picasa

Het arme beest kon niet weg, en niemand kon er naartoe om hem te helpen. Er waren al een pak toeschouwers toegestroomd, en iedereen had compassie voor de walvis, maar ik zag ook een twinkel in de ogen, want eindelijk was er eens iets anders te vertellen dan recessie, jobverlies en budget kosten.

We gingen terug naar huis, en ik keerde twee uur later, bij laag tij, weer terug. De walvis lag nu in het zand, plaatselijke vrijwilligers trachtten hem in leven te houden, maar het leek een onmogelijke taak. 

Intussen waren er honderden toeschouwers met camera en verrekijkers, naast natuurlijk ook de pers. De politie moest komen om het verkeer te regelen.
Het werd nogal chaotisch op de kleine baan naast de baai, waar normaal alleen een paar toeristen rijden.
Ik hoop dat de walvis gered kan worden. Maar ik ben ook wel dankbaar dat hij nu net bij ons kwam stranden. Het heeft ons hier allemaal een beetje deugd gedaan!