Moet er nog een huis zijn?

Ik krijg regelmatig mail van mensen die eraan denken om in Ierland te komen wonenen me om advies vragen.
Het beste advies dat ik nu kan geven is om ermee te wachten. Er is namelijk geen werk, de belastingen gaan omhoog, het kindergeld omlaag. Als je moet kiezen tussen dienstverlening in Belgie en in Ierland, dan wint Belgie meteen.
Maar één ding kan je hier zeker vinden: een huis.
De Keltische tijger , nu al lang gestorven en begraven, heeft een enorme erfenis achtergelaten.
We hebben hier nu namelijk, en hou je vast, maar liefst 300.000 leegstaande huizen, volledig nieuwgebouwd. Ze maken meestal deel van grootschalige ondernemingen, wijken gebouwd door gretige ondernemers in de tijger-jaren.
De kredietcrisis, gepaard met lagere inkomens, en de werkloosheid heeft er voor gezorgd dat bijna niemand nog een huis kan kopen.
Hier was een huis kopen, zoals in Engeland, een investering waar zo vlug mogelijk geld uit gemaakt moest worden. Men begint met een klein huis, vernieuwt het, en verkoopt het weer aan een hogere prijs, om dan een groter huis te kopen, dat dan een paar jaar later ook weer verkocht kan worden aan nog een hogere prijs, enz. Zo ging het dus tot een tweetal jaren geleden. Net zoals in de VS, begonnen de huizen te dalen in waarde, nu soms tot 50%, met als gevolg dat vele eigenaars nu vast zitten in het eerste huis van de eigendomsladder. Het huis is nu minder waard dan de prijs waarvoor ze het gekocht hebben, en ze kunnen dus niet meer verder.

Naast de 300.000 huizen zijn er ook een pak appartementsgebouwen die zo goed als leeg staan. In Cork werd twee jaar geleden the Elysee met veel pompom geopend. Het is het hoogste gebouw in Ierland met 17 verdiepingen. De appartementen zijn state of the art. Voor de binnentuin werden bomen ingevoerd uit het verre Oosten.Dat gebouw staat er nu zielig en zo goed als leeg torenhoog als een zielig bewijs van de economische ramp die Ierland is.
Ik hoorde het verhaal van een koppel in Dublin dat heel fier was met hun aankoop van een appartement met twee slaapklamers in een nieuw gebouw in een dure buurt in Dublin voor 450.000€. Dit appartementsgebouw staat nu ook zo goed als leeg. Uiteindelijk heeft de plaatselijke gemeenteraad de overige appartementen gekocht voor 250.000€ om er sociale woningen van te maken. Dit kopppel kan nu niet meer weg. Hun appartement is nu een sociale wijk, de dure buurt van Dublin bestaat niet meer.

Miserie troef dus voor huiseigenaars en ondernemers.
Mocht je er dus aan denken om één van die huizen te kopen, waarom dan niet eerst een weekje in een hotel doorbrengen, want naast leegstaande huizen hebben we hier ook een overmaat aan leegstaande hotels. kamers waarvoor je een jaar geleden 150 tot 200 € per nacht betaalde, krijg je nu voor 50 tot 70 €. Dikwijls zijn het boetiek hotels die de laatste jaren overal opdoken. Klasse dus, aan kleine prijzen.

Erg toch wel dat zo'n mooi land zich zo heeft overgelaten aan domme gretigheid. De resultaten staan hier nu stilletjes aan te vergaan.

Zingen

Bij ons thuis werd er vroeger nog gezongen. We zongen het gebed aan tafel, we zongen op de feesten, we zongen mee met My fair lady en the Sound of Music. Elk jaar gingen we naar het familiefeest ( Mollenfeest ) waar er door iedereen ( toch zo'n 100 man) altijd gezongen werd. Zingen was een deel van ons leven.
Maar met het ouder worden verwaterde die gewoonte spijtig genoeg. Twee van mijn kozijnen, Kris en Koen, zijn blijven verder zingen, de rest van ons is er zo stilletjes aan mee gestopt.
Ik was als het ware vergeten dat ik kon zingen, tot ik naar Ierland kwam. Hier wordt muziek en de zangkunst nog serieus genomen.
Ik moest het de eerste keer ondervinden toen ik in de pub zat op 2 Januari 1999, na de jacht. Alle jagers waren er aanwezig, en ze begonnen aan de traditionele sing-song. Plots werd ik op een tafel gezet, en moest ik ook zingen. Ik pannikeerde, want ik had al lang niets meer gezongen, en zong dus maar 'In de stille kempen' en kreeg er meteen een daverend applaus voor..
Vanaf toen kreeg ik de accolade 'she's a great singer' en dat is niet te onderschatten. Een goede stem wordt hier echt gewaardeerd.
Mijn zussen die hier op bezoek kwamen werden meteen ook getest, net als Haydn's Nederlandse vriend en zakenpartner, die met onze hulp 'De zilveren Vloot' zong.

Intussen heb ik al geleerd dat iedereen hier een 'party piece'heeft, dat is een liedje dat ze meteen kunnen zingen als ze opgeroepen worden tijdens een sing-song.
Ik heb hier ooit eens 'Je ne regrette rien' gezongen, wetende dat de Ierse harten smelten als ze Frans horen, en vanaf toen moet ik steeds weer Edith Piaff zingen. Ik heb het intussen ook al voor de Franse ambassadeur gezongen. Hij werd zo enthousiast dat hij voor 12 andere ambassadeurs rechtsprong en uitriep 'Vive la France!!!' Ach ja, ik heb hem maar in de waan gelaten.

Muziek is , net zoals godsdienst, niet weg te denken uit de Ierse samenleving. Er zijn hier dan ook een pak mensen die professioneel geschoold zijn.
Niet iedereen vindt werk als geschoolde vocalist ,je kan ze dus overal tegenkomen.
Zo is Michael Lawlor, de onderhoudsman in mijn zoon Sipke's school,een geschoolde tenor(zijn bijnaam in de school is Mickey lala). Nu op zijn zegtigste, heeft hij besloten om deel te nemen aan de Ierse talent show, en gaat binnen kort naar de halve finale.
Een tweetal jaren geleden zat ik in een sandwichbar in Cork, toen een man de broodjes kwam leveren. Ik herkende hem meteen als Pat Doherty, een baritone, die ik nog begeleid heb met het koor en die ik in the Opera House de rol van Mr Bumble in 'Oliver!'zag vertolken.

Dan is er Louise O'Sullivan, de mezzo soprano, die haar zang carriere op heel jonge leeftijd moest stoppen omwille van een zware ziekte. Ze heeft de ziekte overwonnen en is nu terug met een pracht van een stem. Je kon er in deze post al naar luisteren.
Louise werkt in een Leisure Centre in Cork.
Emma Kate Tobia is een sopraan. Ze werkt heel hard aan haar carriere, en heeft nu, 5 jaar nadat ze zelf een CD uitbracht, getourd in de Verenigde Staten. Emma kate zingt Ierse traditionele muziek, gearrangeerd voor klassieke begeleiding.
Als ze niet tourt, werkt Emma Kate samen met haar echtgenoot in hun bedrijf.

Ik kan nu niet meer naar het koor, en neem nu zanglessen bij Loaise O' Hanlon, om te kunnen blijven zingen. Laoise ( spreek het uit als 'Liesje')is een fantastische vocalist. Net zoals vele andere vocalisten geeft ze les en zingt ze op huwelijksfeesten om verder te kunnen. Laoise heeft ook haar eigen big band.

Cork heeft ook meer bekende talenten zoals Cara O'Sullivan en Mary Hegarty
De bovenstaande zangers zijn maar een kleine greep uit het enorme aanbod aan getalenteerde zangers in Cork alleen.
De Belgen tellen waarschijnlijk evenveel goede zangers als Ierland, het grote verschil is dat men hier nog weet of men kan zingen of niet. Het is een deel van het dagelijkse leven.
Bono is maar één van de velen!
Als je dus naar hier komt, en je bestelt een broodje in een koffiebar, vergeet dan niet dat de dame die je bedient, of de man die de toiletten aan het kuisen is, mogelijk dezelfde avond ergens een area staat te zingen.
En bereid je party piece voor!