Belfast, party town

Vorige week was het zo ver. De Ierse kampioenschappen voor juvenile athletics nam plaats in Antrim, Noord Ierland. Dit was de aller eerste keer dat dit event in Noord Ierland georganiseerd werd, de Goede Vrijdag overeenkomst hadden hier duidelijk iets mee te maken.
We konden geen slaap plaats vinden in Antrim en konden niets anders dan in Belfast een hotel te boeken.
Ik keek er niet naar uit. Als ik aan Belfast denk, denk ik geweld, moord, bommen.
Ik vertrok dus met mijn twee oudste zonen, Sipke en Fintan, met een klein hartje.
Na 6 uur rijden vanuit Cork, kwamen we eindelijk aan de Noord-Ierse grens. Je weet meteen dat je in Noord-Ierland bent toegekomen, door het aantal Union Jacks en Red hand of Ulster vlaggen langs de baan.
Hier en daar zie je een paar memorial-monumenten, voor mensen die doodgeschoten werden.
En net zoals de huizen er plots anders uitzien als je de Belgisch-Nederlandse grens oversteekt, waren de huizen hier plots echt Engels.
We werden er om de 500m aan herinnerd dat dit Brits territorium was, door de Union Jacks langs de baan, en een paar huizen met verschillende Union Jacks.
Na een 40 minuten rijden kwamen we in Belfast toe.
We kwamen duidelijk aan de kant van de loyalisten toe, weer Engelse vlaggen en red hand of Ulster vlaggen.
Na een beetje zoeken, vonden we de straat van ons hotel, maar ze was afgesloten. Er was een Orange March ( de parades van de Orange Order, waarbij de Battle of the Boyne herdacht wordt, elk jaar weer een periode van verhitte emoties in Belfast). De politie, PSNI, stond klaar in gepantserde voertuigen, maar gelukkig, gebeurde er niets. Het enige dat we konden horen was de fluit en de drum, verder niets. Na een uurtje reed de politie weg, en konden wij eindelijk naar ons hotel gaan.
De parking was afgesloten met prikkeldraad, verder was er echt niets te merken. Ik was wel blij met de veilige parking; Ierse nummer platen zijn niet zo welkom in Belfast, zo had ik gehoord, en inderdaad, de volgende dag hoorde ik dat er stenen geworpen waren naar de Tipperary bus, waarschijlijk door een paar kinderen, maar die hebben de haat wel thuis geleerd.

We maakten een wandeling naar het centrum van de stad, Sipke was heel stil, hij was bang dat zijn Iers accent zou opvallen.
Tijdens de wandeling kwamen we langs een plein waar weer een pak Union Jacks aan het zwaaien waren.
Verder zag de stad er uit als elke andere Engelse stad. We wandelden langs de equality office, waar een oog gehouden wordt op discriminatie van minderheden, dan langs het Europa Hotel, waar de pers verbleef tijdens de 'Troubles'. Dit hotel is gekend omwille van de bomaanslagen .
Maar die maken nu deel uit van een ver verleden. Wat we verder zagen waren feest vierders, elke pub was vol en iedereen die we zagen was dronken. We zagen vier roze limouzines voorbij rijden met een pak dronken hen night party girls,( hen night is de vrijgezellen avond voor vrouwen, stag night is de vrijgezellen avond voor mannen). Een pak stag night vierende mannen liepen met de toekomstige bruidegom op een surf board van één pub naar de andere. Het was een dol gedoe! Alsof ze daar na jaren van geweld, alle verloren tijd moesten inhalen. Iedereen was dronken, en het was nog maar 8 uur 's avonds.
Sipke en Fintan vonden het hele gedoe maar niks, en we keerden terug naar ons hotel.
De volgende twee dagen dachten we alleen nog aan athletiek. We wandelden nog een keer rond in Belfast, maar ik vond de atmosfeer daar helemaal niet leuk. ALsof je nog steeds de vijandigheid kon voelen.
We keerden terug met goud en brons voor Sipke, en zilver voor Fintan. Ik was blij dat we weg konden.
Zou ik nog terug gaan? Enkel als het echt moet.