Expats United

Toen ik in Brussel woonde met Haydn, nu mijn echtgenoot, kochten wij wekelijks The Bulletin, een weekblad voor expats in Brussel.

Elke keer maakte ik me kwaad op al de Eurocraten die niets beter te doen hadden dan te klagen over de Belgen, de Belgische politiek, etc.
Ik verstond maar niet hoe die mensen zo negatief konden zijn over een land, waar ze uit eigen keuze komen wonen waren.

Nu, na tien jaar in Ierland, betrap ik mezelf erop dat ik net hetzelfde doe als de expats in Belgie.
Ik kan me hier zo gefrustreerd voelen over alles. De scholen, de gezondheidszorg, de restaurants, de sportclubs,de godsdienst, ik heb wel altijd een negatieve opmerking klaar!

En nu begrijp ik wel wat er gebeurt in het hoofd van een expat. Je komt er nooit meer uit. Eens expat, altijd expat. Ik voel me niet echt thuis in Ierland, maar als ik terug naar Belgie ga, kan ik niet wachten tot ik weer hier ben, ik kan aan de Belgische drukte niet meer wennen.

Eigenlijk voel ik me alleen nog thuis in mijn eigen huis. Ik ben een expat voor het leven. Ik zou gerust naar de Verenigde Staten kunnen verhuizen, of naar Australie of Africa. Volgens mij maakt dat niet zoveel verschil meer uit. Weg is weg. Na een tijdje ga je je de goede dingen van je eigen land herinneren, en plots worden die zelfs beter en beter. Maar je kan er niet meer terug naartoe, want je hoort er niet echt meer bij.
Een raar gevoel, maar ik ben er zeker van dat dit een expat-syndroom is, zeker als je in een gemengde relatie zit. Twee Belgen kunnen samen heimwee naar huis hebben. Alleen ben je dus echt wel alleen!

Ik voel me nu verbonden met alle expats in de wereld, welke nationaliteit ze ook mogen hebben. Van huis weg zijn is niet zo simpel als je denkt....