Walvis in Kilbrittain

Het leven in Ierland is niet gemakkelijk. Bij ons in West-Cork is de werkloosheid met 65% gestegen in 2008. Onze gallerij gebruiken we nu als bureau, en als we iets verkopen dan is dat mooi meegenomen, maar veel verkopen doen we niet. De kunst handel is als het ware opgedroogd.
Iedereen heeft tegenwoordig zo zijn eigen problemen en de atmosfeer is hier nogal somber.
Af en toe gebeurt er dan weer iets waardoor we onze zorgen voor een tijdje vergeten.
Vandaag was het de de walvis die, waarschijnlijk door de hevige storm van gisterenaviond, de baai van Burren in Kilbrittain ingezwommen was. Ik hoorde het vanmorgen in de winkel. Ik belde Haydn, mijn echtgenoot op en we gingen samen kijken.



Het arme beest kon niet weg, en niemand kon er naartoe om hem te helpen. Er waren al een pak toeschouwers toegestroomd, en iedereen had compassie voor de walvis, maar ik zag ook een twinkel in de ogen, want eindelijk was er eens iets anders te vertellen dan recessie, jobverlies en budget kosten.

We gingen terug naar huis, en ik keerde twee uur later, bij laag tij, weer terug. De walvis lag nu in het zand, plaatselijke vrijwilligers trachtten hem in leven te houden, maar het leek een onmogelijke taak. 

Intussen waren er honderden toeschouwers met camera en verrekijkers, naast natuurlijk ook de pers. De politie moest komen om het verkeer te regelen.
Het werd nogal chaotisch op de kleine baan naast de baai, waar normaal alleen een paar toeristen rijden.
Ik hoop dat de walvis gered kan worden. Maar ik ben ook wel dankbaar dat hij nu net bij ons kwam stranden. Het heeft ons hier allemaal een beetje deugd gedaan!