Wordt niet ziek in Ierland!

Het nieuws wordt hier alsmaar slechter en slechter.
Het gaat niet alleen meer over de recessie, maar is er ook een dagelijkse dosis nieuws over corruptie en onwaarschijnlijke gretigheid in dit land. De Anglo-Irish Bank saga blijft de hoofdlijnen halen.
Vorige Zaterdag namen 120.000 Ieren deel aan een betoging tegen de besparings maatregelen in Dublin, in dit landje van 4,3 miljoen inwoners betekent dat wat!
De lange rijen werklozen groeien dagelijks, het is een triestg zicht in een land waar nog geen twee jaar geleden de Taoiseach, toen Bertie Ahern, zei dat alle doemdenkers beter zelfmoord zouden plegen, de economie was volgens hem in excellente staat en helemaal niet in gevaar!

En nu blijkt dat de Health Service Executive een tekort heeft van 1,1 miljard Euro.
En dat is angstaanjagend.Want zelfs vóór dit tekort en tijdens de Ketische Tijger was de gezondheidszorg hier erbarmelijk, en ik kan er van meespreken!
In Belgie zijn de ziekenhuizen en de gezondheidszorg excellent, en dat besef je dilwijls maar pas als je in het buitenland verblijft.
Vier jaar geleden werd bij mij borstkanker vastgesteld.Het was niet gemakkelijk om kanker te hebben zonder familie om je heen, maar voor het ziekenhuis was ik helemaal niet voorbereid! Het medisch personeel was heel goed, daar kan ik niet over klagen, maar de faciliteiten waren wat je zou verwachten in een ontwikkelingsland .
Ik werd in het ziekenhuis opgenomen voor een borstsparende operatie. Ik had toen geen privé verzekering en ging dus naar de heelkundige afdeling in de'Public ward' van het ziekenhuis. Ik kwam terecht in een een zaal met 36 bedden! Geen enkel bed had een bel, mijn verpleegsters instinct hield me 's nachts wakker, en ik ging de verpleegsters van dienst verwittigen als er iemand hulp nodig had. De badkamer was vuil, ik waste zelf mijn bedtafeltje, en had een ontsmettings cream voor mijn handen.
Er is geen privacy in die afdelingen,alleen een gordijn. Sterven doe je publiek, want er zijn ook geen afzonderingskamers.
Ik woonde gelukkig niet te ver van het ziekenhuis, na drie operaties kreeg ik chemotherapie en bestralingen. Sommige patienten moeten daarvoor dagelijks twee tot vier uren rijden (heen én weer), vandaar dat de vrouwen in het Westen van het land dikwijls een volledige borstamuptatie verkiezen om bestralingen te vermijden.

Mijn verhaal is een goed verhaal, het heeft een goede afloop, maar dat is spijtig genoeg niet waar voor iedereen. Vorig jaar werd het land geschokt door het verhaal van een jonge vrouw die zelf de radio opbelde. Ze had al lang buikklachten gehad en had zes maanden moeten wachten op een coloscopie. En dan werd colonkanker vastgesteld, te laat om het nog te kunnen genezen. Deze vrouw stierf enkele maanden later!
Zulke verhalen halen de krantekoppen, iedereen is verontwaardigd, maar er verandert niets. Zonder privéverzekering kan je alleen maar hopen dat je op tijd verzorgd wordt, maar zekerheid heb je nooit!

Ik heb het dan nog niet gehad over de ellenlange wachtlijsten, het gebrek aan goede revalidatiecentra, de erbarmelijke toestand van de geestelijke gezondheidsdiensten enzovoort, ik kan nog uren doorgaan.

En nu dus een tekort van 1,1 miljard. Ik wacht al drie jaar op een cosmetische ingreep, die hier automatisch bij een borstamputatie wordt aangeboden, ik denk nu dat ik waarschijnlijk nog minstens 3 jaar zal moeten wachten. En ik hoop met heel mijn hart dat die verdomde kanker niet terug komt, want ik kan me niet voorstellen wat me hier dan wel tewachten staat!

Nederlands

Ik ben een Vlaming, fiere dochter van Jaak Demol, docent voordrachtkunst aan het Conservatorium van Antwerpen en dictieleraar in verschillende scholen.
Taal heeft altijd een grote rol gespeeld in mijn leven. Mijn hele familie is Vlaams-nationalist, er werd altijd op de Volks Unie gestemd. (Hoe die partijen vandaag heten, kan ik niet meer volgen).

Ik ben getrouwd met Haydn Shaughnessy, een Engelse Journalist van Ierse afkomst. We hebben elkaar ontmoet in een Ierse pub in Brussel, ik hield van zijn naam, hij hield van de Guiness, een paar uren en ettelijke Guinessen later, noemde ik hem Handel,hij vroeg me weer uit en drie weken later woonden we samen.

We hebben nog 8 jaar in Belgie gewoond, waarvan 5 in het Pajottenland. Haydn probeerde Nederlands te spreken, maar gemakkelijk is het niet voor een buitenlander.
Hij begreep maar niet dat 'twee' en 'twie' of 'drie' en 'drei' hetzelfde betekenen, en toen hij in de winkel werd uitgelachen toen hij om acht sneetjes jonge jenever vroeg in plaats van jonge kaas, gaf hij het helemaal op.
Ik werd intussen overal in Engeland geprezen voor mijn kennis van het Engels, mijn Vlaams accent klonk 'sexy', en toen ze daar hoorden dat ik ook nog Frans,en wat Duits en Spaans sprak werd ik door iedereen aanzien als een genie.

Nu, bijna 19 jaren later, wonen we in Ierland, de kinderen zijn tweetalig Engels-Iers, wij hebben ze naar een Iers-sprekende school gestuurd, uit respect voor de cultuur waar wij nu ook deel van uitmaken.

Een jaar of twee geleden werd ik gevraagd om bij een groot bedrijf lessen Nederlands te geven aan een aantal franstalige call centre agents.
Ze werden verondersteld vloeiend Nederlands te kunnen praten, en voldeden niet aan wat er van hen geeist werd.
Ik deed dat natuurlijk met veel plezier, en ook wel wat leedvermaak. Hoeveel Vlamingen krijgen nu zo'n kans?
Eén van de jongens daar was hopeloos. Hij was een Fransman die lange tijd in Kortrijk gewoond had, hij sprak Kortrijks met Frans gemengd, en begreep maar niet wat daar verkeerd mee was. Hij werkt nu op de Franse afdeling.
De andere jongens waren Walen met school-Nederlands.
Ik heb er mijn best gedaan, en het bedrijf was blij met de resultaten.
Een paar weken geleden werd ik door een ander bedrijf gevraagd om bij hen ook hetzelde te gaan doen. Dit keer was een Nederlands meisje ( ik noem haar hier Elke) dat in Spanje opgegroeid was en alleen nog thuis Nederlands sprak met haar ouders. Haar opleiding gebeurde volledig in het Spaans.
De tweede agent was 'Alex' één van mijn vorige studenten, een jongen uit Luik, een echte Waal wiens Nederlands toch wel vrij goed geworden was.
Het probleem zat hem bij de klanten. Ze vonden dat er iets haperde met de taal van deze twee werknemers. Elke's zinstructuur is niet altijd juist, soms moet ze naar woorden zoeken, en Alex heeft een té Frans accent!
Ik heb nu vier weken tijd om Elke te helpen, haar job kan ervan afhangen. Over Alex heb ik gezegd dat zijn Nederlands helemaal niet slecht is.

Als ik hier naar een customer service bel voor eender welk bedrijf krijg ik mensen uit India, Schotland, Australie, enzovoort. Ze spreken allemaal Engels, maar met verschillende accenten, en soms niet perfect. Maar er is geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt hierover te klagen!

Waar zijn wij Vlamingen en Nederlanders toch mee bezig? We zouden blij moeten zijn dat deze mensen onze taal willen leren en hun uiterste best doen om hun kennis te verbeteren.Alex is een overtuigde Waal, hij droomt van republiek Wallonie met Luik als hoofdstad, maar hij heeft respect voor de Vlamingen en wilt Nederlands kennen en spreken. Hij heeft een Frans accent, daar is toch niets verkeerd aan?
Elke wil de taal van haar ouders blijven spreken. Ze maakt fouten, maar iedereen begrijpt haar, dat is toch wel het belangrijkste in een gesprek met een customer-agent?

Als maatschappij zouden de Vlamingen en Nederlanders toch meer moeten openstaan voor mensen die zo duidelijk onze taal willen leren. Waarom ermee lachen als je ze kan aanmoedigen. Waarom zou je iemand haar werk doen verliezen als ze "een kleine probleem" zegt en niet "een klein probleem", of "het tafel", in plaats van "de tafel".
Wij Vlamingen en Nederlands spreken wel Engels, maar het is zeker niet perfect. Zelfs het Engels van de Vlaamse/Nederlandse journalisten hier kan beter. Hoor je daar iemand over klagen?
We noemen Amerikanen hier body-fascists, zijn wij Vlamingen en Nederlanders dan geen language-fascists?

De 'Yes We Can' generatie.

Vorige week ging er bij mij plots een licht op. Er is hoop, we hebben het niet zo slecht gedaan als we misschien wel denken.
De reden voor die openbaring kwam toen ik naar de voorstelling van de tragedie van Hamlet ging kijken.
Neen, niet in Stratford-upon-Avon, maar hier in Cork.

Dit marathon toneelstuk ( de ingekorte versie duurde 3 uur) van Shakespeare werd geproduceerd door de Blackthorn Theatre Company, een nieuw opgerichte toneelgroep, bestaande uit scholieren en studenten tussen 16 en 20 jaar oud.
En daar gaat het hier over.
Niemand geloofde dat een aantal jongeren een stuk zoals Hamlet zouden kunnen produceren zonder het geweld aan te doen.
En de eerste tekenen aan de wand leken dit idee te ondersteunen. Hamlet zou geen 30-jarige zijn, maar een emo-tiener, die toch nog inde originele Shakespearetaal spreekt. Mijn zoon Sipke, die al sinds zijn zevende naar de toneelschool gaat kreeg de rol van Hamlet. Ik twijfelde niet aan Sipke's talent, maar Hamlet is nu wel één van de moeilijkste stukken die je kan spelen.
De regisseur, Sean Creag, is slechts 20, hij studeert Drama studies aan de University College of Cork.
Sean kreeg de ondersteuning van de Cork Shakespeare Company voor de rollen van Claudius en Polonius.
De groep repeteerde bij één van de acteurs thuis, ze vonden een schermvechter die het zwaard gevecht choreografeerde, en andere jongeren hielpen met de props, het grimeren enzovoort.
Het stuk werd opgevoerd in Het Cork Arts Theater, een klein theater met 100 stoelen, speciaal opgericht om toneel te promoten in Cork. Er zijn constant opvoeringen door zowel amateurgroepen, als scholen en professioneel theater.

De opvoering was, tot ieders verbazing, een enorm succes. Drie uren vlogen voorbij.
Het talent van alle acteurs was enorm, het was duidelijk dat de volwassenen in de zaal dit niet verwacht hadden. De tweede en derde dag kwamen er meer mensen aanschuiven voor tickets, ze hadden gehoord dat de show schitterend was. Niet iedereen kon binnen, het kleine theater was al vlug uitverkocht. De laatste opvoering eindigde met een staande ovatie.
Er zijn nu plannen, op aanrading van de manager van Cork Arts Theatre, om de productie naar het Everyman Palace, het grote theater in Cork, te brengen.

De hele productie was een triomf voor een handvol tieners die ondanks alle twijfel van andere mensen geloofden dat ze het konden.

En het zijn deze ondernemende jongeren die we nodig hebben. Het zijn die jongeren waar iedereen van dacht dat ze tot niets in staat zijn, omdat ze te veel verwend werden thuis. De welpjes van de Keltische tijger, rotverwend in hun jeugd. Misschien heeft de Keltische tijger toch wel iets goed gedaan. Het heeft deze kinderen geleerd dat niets onmogelijk is. Zelfs zonder geld of subsidies hebben ze prachtig werk geleverd .
Er is inderdaad nog hoop voor de toekomst!

Kilbrittain

Wij wonen in één van de mooiste plekjes in Ierland, Kilbrittain, of Cill Briotain in het Iers.
Kilbrittain ligt aan de zuidkust van Ierland, in West-Cork. Er is een 13e eeuws kasteel, 2 pubs, een aantal huizen en verder veel groen. Bossen, weiden en riviertjes en kreekjes maken dit een prachtig stukje natuur, waar vele mooie vogels komen nesten. De kreek naast Coolmain Beach is een vogelreservaat.
De Disney familie heeft hier een buitenverblijf,en elke zomer komen er hier honderden toeristen genieten van het mooie landschap.

Kilbrittain is gekend om haar 'community spirit' De GAA is hier heel sterk. (GAA staat voor Gaelic Athletic Association, het is de sportorganisatie voor Hurling en Gaelic Football)
Landbouw is de voornaamste bezigheid hier, hoewel er meer en meer mensen uit de stad hier komen wonen en dagelijks naar Cork rijden.
De turbulente jaren van de burgeroorlog, waar een deel van het kasteel afgebrand werd, zijn zo goed als vergeten, alhoewel ze soms weer opborrelen , zoals in 1991,toen een Ierse jongen, wiens ouders in Kilbrittain woonden werd doodgeschoten door de London politie. Hij was een 'sleeper' van de IRA.

Naast de plaatseijke, katholieke bevolking is er ook een belangrijke protestantse gemeenschap, meestal met een sterk Engels accent. Ze wonen vreedzaam naast elkaar.

Toen ik een paar maanden geleden een paar schoenen over de telefoondraad zag hangen op de mooie straat naast de kreek, dacht ik er niet veel van. Het deed me denken aan het teken dat er drugs te verkrijgen zijn, maar al vlug duwde ik die gedachte weer weg. Hoe zou dat hier nu mogelijk zijn.
Toen ik een paar weken voordien op het strand wandelde en een zwarte bestelwagen met donkere ramen zag, met een paar heel stoere mannen ernaast, duidelijk op iets aan het wachten , dacht ik dat het een paar ex-militairen waren die samen op vakantie in West-Cork kwamen.

De straat naast de kreek,lijdt naar een bos. In dat bos heeft iemand een schommel aan een boom gehangen. Mijn zoon Fintan fietst er regelmatig naartoe met zijn vrienden om er te gaan spelen. In Oktober vond één van de vrienden er een pak cocaine verstopt in een boom. Kilbrittain zag al vlug zwart van de politie, en het bos wordt nu vermeden. De schoenen werden van de telefoondraad gehaald.

Wat die gangsters op het strand deden zal ik me wel altijd afvragen. Er doen heel wat geruchten de ronde over mensen-,wapen- of drugssmokkel.

Twee maanden geleden werden een 3 mannen uit Kilbrittain gearresteerd, ze hadden een heel wapen arsenaal thuis verborgen.

En twee weken geleden verdween een 60 jarige weduwe, zonder spoor, uit haar boerderij, op een afgelegen wegeltje.
Haar autootje werd een aantal dagen later in Bandon terug gevonden. Verder niets.
De politie is er vrijwel zeker van dat er een derde partij betrokken is bij haar verdwijning.
Kilbrittain wordt nu dagelijks bezet door de civiele bescherming, 100 politie mannen en 150 vrijwilligers, om samen te zoeken naar de arme vrouw. Het is echt wel zoeken naar een naald in een hooiberg. Ze moeten zo'n 45km2 uitkammen. Het grootste deel van deze oppervlakte bestaat uit weiden, riviertjes en heel dicht struikgewas.
Ik hoop dat ze haar vinden. De kans dat ze nog leeft is nu echter heel klein.

En voor de eerste keer sinds ik hier komen wonen ben, doe ik als ik alleen thuis ben, de deur op slot.
Nothing is what it seems.