Het nieuws wordt hier alsmaar slechter en slechter.
Het gaat niet alleen meer over de recessie, maar is er ook een dagelijkse dosis nieuws over corruptie en onwaarschijnlijke gretigheid in dit land. De Anglo-Irish Bank saga blijft de hoofdlijnen halen.
Vorige Zaterdag namen 120.000 Ieren deel aan een betoging tegen de besparings maatregelen in Dublin, in dit landje van 4,3 miljoen inwoners betekent dat wat!
De lange rijen werklozen groeien dagelijks, het is een triestg zicht in een land waar nog geen twee jaar geleden de Taoiseach, toen Bertie Ahern, zei dat alle doemdenkers beter zelfmoord zouden plegen, de economie was volgens hem in excellente staat en helemaal niet in gevaar!
En nu blijkt dat de Health Service Executive een tekort heeft van 1,1 miljard Euro.
En dat is angstaanjagend.Want zelfs vóór dit tekort en tijdens de Ketische Tijger was de gezondheidszorg hier erbarmelijk, en ik kan er van meespreken!
In Belgie zijn de ziekenhuizen en de gezondheidszorg excellent, en dat besef je dilwijls maar pas als je in het buitenland verblijft.
Vier jaar geleden werd bij mij borstkanker vastgesteld.Het was niet gemakkelijk om kanker te hebben zonder familie om je heen, maar voor het ziekenhuis was ik helemaal niet voorbereid! Het medisch personeel was heel goed, daar kan ik niet over klagen, maar de faciliteiten waren wat je zou verwachten in een ontwikkelingsland .
Ik werd in het ziekenhuis opgenomen voor een borstsparende operatie. Ik had toen geen privé verzekering en ging dus naar de heelkundige afdeling in de'Public ward' van het ziekenhuis. Ik kwam terecht in een een zaal met 36 bedden! Geen enkel bed had een bel, mijn verpleegsters instinct hield me 's nachts wakker, en ik ging de verpleegsters van dienst verwittigen als er iemand hulp nodig had. De badkamer was vuil, ik waste zelf mijn bedtafeltje, en had een ontsmettings cream voor mijn handen.
Er is geen privacy in die afdelingen,alleen een gordijn. Sterven doe je publiek, want er zijn ook geen afzonderingskamers.
Ik woonde gelukkig niet te ver van het ziekenhuis, na drie operaties kreeg ik chemotherapie en bestralingen. Sommige patienten moeten daarvoor dagelijks twee tot vier uren rijden (heen én weer), vandaar dat de vrouwen in het Westen van het land dikwijls een volledige borstamuptatie verkiezen om bestralingen te vermijden.
Mijn verhaal is een goed verhaal, het heeft een goede afloop, maar dat is spijtig genoeg niet waar voor iedereen. Vorig jaar werd het land geschokt door het verhaal van een jonge vrouw die zelf de radio opbelde. Ze had al lang buikklachten gehad en had zes maanden moeten wachten op een coloscopie. En dan werd colonkanker vastgesteld, te laat om het nog te kunnen genezen. Deze vrouw stierf enkele maanden later!
Zulke verhalen halen de krantekoppen, iedereen is verontwaardigd, maar er verandert niets. Zonder privéverzekering kan je alleen maar hopen dat je op tijd verzorgd wordt, maar zekerheid heb je nooit!
Ik heb het dan nog niet gehad over de ellenlange wachtlijsten, het gebrek aan goede revalidatiecentra, de erbarmelijke toestand van de geestelijke gezondheidsdiensten enzovoort, ik kan nog uren doorgaan.
En nu dus een tekort van 1,1 miljard. Ik wacht al drie jaar op een cosmetische ingreep, die hier automatisch bij een borstamputatie wordt aangeboden, ik denk nu dat ik waarschijnlijk nog minstens 3 jaar zal moeten wachten. En ik hoop met heel mijn hart dat die verdomde kanker niet terug komt, want ik kan me niet voorstellen wat me hier dan wel tewachten staat!
No comments:
Post a Comment