Mná Gaeilge- Ierse Vrouwen

Ze noemen Mary, Margaret,en Joan, ze houden van een druppel, en ze houden van plezier. Het zijn de Ierse vrouwen, vrouwen van middelbare leeftijd.
Ze waren jong in de jaren dat het gebruiken van condooms nog illegaal was ; vanaf 1979 waren ze te verkrijgen in de apotheker mét een doktersvoorschrift, de pil werd op de zwarte markt gekocht of ook met een voorschrift van de dokter en dit mocht alleen voor vrouwen met onregelmatige menstruatie. Er waren dus plots een pak vrouwen met dit probleem in Ierland.

Ze waren jong toen de Magdalene wasserijen bestonden en de industriele scholen op volle toeren draaiden.
Ze zijn getrouwd met de jongens uit het dorp, en ze zwaaien de plak in huis. Want de Ierse 'Mam' is zoals de Italiaanse 'mama'. Ze gaan weinig of nooit uit in het gezelschap van hun echtgenoot, dat zou te saai zijn. De Ierse vrouwen vormen een heel hechte gemeenschap waar mannen niet in thuis horen. Zij beslissen wie in het dorp aanvaard wordt en wie niet, ze zijn ook een grote stemmengroep, daar kunnen de politiekers van meespreken.

Enkel tijdens het weekend als ze naar de pub gaan, mag mijnheer mee. Hij staat dan aan de toog en zij zit aan de tafel met haar vriendinnen. Mijnheer betaalt de drankjes, zodat de vrouwen zo lang mogelijk blijven zitten. Want als zij er genoeg van heeft gaat iedereen naar huis. Nu, dat gebeurt niet dikwijls. Meestal blijft mevrouw doordrinken als mijnheer niet meer kan. Na het sluitingsuur gaan de gordijnen dicht en de deur op slot, en de dames blijven dikwijls plakken tot de vroege uurtjes.
Veel van deze vrouwen hebben grote tragedies meegemaakt. Het lijkt me altijd weer dat er hier meer tragedies gebeuren dan in Belgie. Misschien is dat omdat iedereen hier nog iedereen kent, en je het dus ook altijd hoort als er iets gebeurt.

Zo waren er in het kleine dorpje waar ik vroeger woonde, in Ballinadee, Mary, die haar eerste kindje verloren was. Haar man stierf aan mondkanker toen hij 40 was. Mary bleef alleen met haar enige zoon, en werkt hard om elke maand rond te komen.
Bridey's echtgenoot stierf aan de ziekte van Weil ( veroorzaakt door ratten) na in de tuin gewerkt te hebben. Margaret, een moeder van zes jongens, verloor haar man aan een hartaanval, Nellie's zeventienjarige zoon stierf in een auto ongeval, Mary van naast ons verloor haar schoonzuster aan een allergische reactie, en dit zijn maar enkele verhalen.
Net zoals ze plezier maken met elkaar, steunen ze elkaar ook door alle tragedies heen. Als er iemand sterft, komen de vriendinnen dadelijk toegelopen om het huis te kuisen, de boterhammen te smeren en om te troosten. Het is een hartverwarmend zicht om hen zo bezig te zien.
Ik heb zelf ook veel steun gekregen van mijn eigen vriendenkring. Het was niet gemakkelijk om borstkanker te krijgen zonder familie om me heen, maar de vriendschap en de steun die ik hier gekregen heb was ongelooflijk en ontroerend. Catherine kwam spontaan het huishouden doen toen ik in het ziekenhuis lag, ze paste op de kinderen, kookte voor hen en hielp hen met hun huiswerk. Nellie kwam regelmatig met klaargemaakte schotels af die Haydn dan enkel in de oven moest stoppen. De twee Mary's uit de buurt kwamen het huis schoon maken, en dan waren er de fantastische vrouwen van het koor die naast me kwamen zitten tijdens de chemotherapie sessies. Marina, die met me mee kwam om pruiken te passen, en Lynn die erbij was toen ik mijn hoofd liet kaalscheren, en me heel moedig zei dat ik er echt goed uitzag zonder haar.

Dit zijn de Ierse vrouwen van mijn hart, het zijn de vrouwen waar je nooit over leest. Ze zijn geen schoonheden , ze zijn geen power vrouwen , ze hebben geen carriere . Maar op deze dag van de vrouw verdienen ze het toch wel echt om eens in de bloemetjes gezet te worden.