the ABC girls

Zoals jullie intussen al wel weten heb ik borstkanker gehad. Ik ben er nu, vijf jaar later, nog steeds, en dat is te danken aan het nieuwe medicijn Herceptine.
Herceptine werd ontwikkeld dankzij de wetenschap, en hier in Ierland wordt die research vooral gesteund door liefdadigheid.
Action Breast Cancer is een onderdeel van de Irish Cancer Society, die volledig gefinancieerd wordt door liefdadigheid. Action Breast Cancer geeft informatie over borstkanker aan de bevolking, maar geeft ook steun aan borstkankerpatienten en research.

Ik heb zelf al geholpen met het verkopen van roze lintjes, en vorig jaar nam ik deel aan de Cork Women's mini-marathon om geld in te zamelen voor Action Breast Cancer (ABC).
Maar ik wil graag wat méér terug geven, en een combinatie van Susan Boyle, mijn eigen voice coach en de Ierse sing-songs heeft me nu op het juiste idee gebraht.
Ik ga nu, samen met een tiental andere vrouwen een concert geven op 29 oktober ( einde van de Breastcancer Awareness Month).
Laoise O'Hanlon, mijn voice coach, een pracht van een vocaliste wordt de head line van de avond. De rest van de zangers zijn vrouwen met een goede stem, die ik ken van hun party pieces in de pub, of omdat ze ook zanglessen volgen bij Laoise.
We hebben vrouwen van elke leeftijdscategorie. Zo is er Peggy, een vroegere jazz zangeres die nu 71 jaar oud is, en nog steeds een prachtige renditie geeft van 'Diamonds are a Girl's Best Friend',Kay, zo'n zestig plus, die de mooiste 'the Rose' zingt die ik ooit gehoord heb (sorry Bette Middler), ikzelf, die dan de kaap van de 50 zal overschreden hebben, Bernie,40, een moedige vrouw, die haar baby en echtgenoot verloor in 4 maanden, en nu zelf bloedmooie liedjes schrijft en zingt, Sinéad, 30, een nieuwe moeder met een honingzoete stem. Sinead is een kinesist in the Marymount Hospice, voor terminale kankerpatienten, Laoise O'Hanlon,20 +, die binnenkort beroemd zal zijn, het kan niet anders, Hazel,20, een mooie blonde uit Cork, die het zal maken in de rock scene, en een tiener uit Kinsale die traditionele liederen zingt en de harp bespeelt. Dan zijn er ook Ruth, een alt uit Kinsale en Jamie, een luide Amerikaanse die net haar echtgenoot aan de deur heeft gezet en nu met haar vriendin samenwoont . Ze wilt geen solo's zingen, maar gaat samen met mij 'something stupid' van Frank en Nancy Sinatra zingen

We zingen elk 1 of twee solo's en een drietal ensembles. Een ervan is een barbershop-song ( a capella voor Sopraan, sopraan, alt, alt) die we allemaal samen gaan zingen, en daarvoor komen we nu om de twee weken samen.

De hele voorbereiding, de spanningen en de vriendschappen die zich ontluiken tijdens deze bijeenkomsten doen me denken aan filmen zoals calendar girls, of The Full Monty.

Onze kleren nemen we niet af, maar we leggen wel onze ziel bloot, voor elkaar en in Oktober voor het publiek.

Vorige Donderdag hadden we hier thuis een bijeenkomst. De bedoeling was dat we voor elkaar zouden zingen, want sommige zangers hebben nog nooit voor een publiek gestaan.Ik had dus nog een paar andere vrouwen uitgenodigd om te komen luisteren en/of meezingen.
Het was een prachtige zomer avond,ik had moussaka en griekse sla gemaakt, en de ladies zorgden voor de wijn.
Iedereen was een beetje nerveus, maar na een paar glaasjes zongen we allemaal tesamen een liedje om ons op te warmen, en toen begonnen we met de solo's. Ik als eerste met'Cry me a river' en 'Mad about the boy', gevolgd door Sinead met 'Cheek to Cheek, enzovoort. De wijn vloeide en het zingen ging steeds beter en beter, en na een uur of twee konden we niet meer stoppen. Mijn dochter Angharad kwam er ook bij. Met haar zongen we Abba muziek, haar eerste smaak van de Ierse sing-song.
Dearbhail (zeg duirvel), een kunstenaar zong de mooiste oud-Ierse liederen over verloren liefdes, en natuurlijk de Engelsen.
Bernie zong de liedjes die ze voor haar dode baby en haar echtgenoot geschreven had, we zaten nadien allemaal met tranen in onze ogen en Lucy, zelf een nieuwe moeder van haar vierde dochtertje begon te wenen. Het gevoel van vriendschap en solidariteit groeide meer en meer, en de wijn vloeide en vloeide.
Uiteindelijk moesten we er wel een einde aan maken en natuurlijk werd ik weer overtuigd om mijn versie van 'je ne regrette rien' te zingen. Zoals steeds met enorm succes!
Om 1.30u gingen de laatsten naar huis. Iedereen was gelukkig.
Het was een avond vol warmte voor elkaar en door de muziek. Eén van die onvergetelijke bijeenkomsten.
En het is nog maar Juni. We hebben nog vier maanden vóór het concert. Het belooft een fantastische ervaring te worden die ons allemaal dichter bij elkaar zal brengen.( en hopelijk een pak geld zal opbrengen) Ik kan al niet wachten voor de volgende sessie!