40 Miljard

Een korte post vandaag.
40 Miljard Euro . Dat is wat de Ierse regering nu nodig heeft om Anglo-Irish Bank en AIB ( Allied Irish Banks) te redden.
40 miljard betekent 10,000€ per inwoner van Ierland.
Brian Lenihan zei dat er geen alternatief bestaat. Hij kondigde aan dat er een extra 3 miljard uit de economie moet gehaald worden.
Er is geen werk, de tieners in het laatste jaar secundair spreken nu allemaal van emigratie. Er zijn nu 450.000 werklozen in Ierland. Cork alleen telt duizend advokaten op die werkloosheidslijst. Dat is 10% van de advokaten, dit was zelfs in de jaren tachtig niet het geval.
Volgens Brian Lenihan, de minister van Financien, bestaat er geen alternatief. Maar is dat niet waar echte politiek om draait, het zoeken naar alternatieven?

Een lange nacht, het einde van Brian Cowen?

De Ieren houden van een pint. Dat weet intussen wel iedereen. Ze zijn er bekend om en ze zijn er fier op.
Als er dan eens goed doorgedronken wordt , wordt er meestal ook gezongen. Die avonden kunnen lang doorgaan.
Dit was vorige Maandag dus ook het geval in Galway, waar de regeringspartij Fianna Fáil een diner had met de Fianna Fáil ministers en senatoren en de media.
De Taoiseach, Brian Cowen was er ook bij, en iedereen weet wel dat hij ook graag een stevige Guiness drinkt. Brian Cowen, de eerste minister, vond het blijkbaar een leuke avond, hij nam gretig deel aan de sing song en zong zelfs een paar 'party pieces'. De nacht duurde lang, en er bleef maar weing tijd om te slapen.
Om negen uur de volgende morgen had Brian Cowen een afspraak met de Nationale Radio RTE voor een interview over de economische toestand van het land.
Arme Brian kon amper spreken. Hij klonk hees en hier en daar struikelde hij over zijn woorden. Hij had het duidelijk moeilijk.
Al vlug Twitterde Simon Coveney van de oppositie partij Fine Gael, dat de Taoiseach ofwel nog dronken was en anders zeker een kater had toen hij het interview gaf. De Tweet werd al vlug opgemerkt door de media, en Brian Cowen haalde het nieuws in de Engelse en Amerikaanse en Spaane pers.
Hij kon niet anders dan zich op de nationale televisie te verontschuldigen voor het interview, maar ontkende wel dat hij dronken was.
Zijn mede ministers verdedigden hem hevig. En natuurlijk waren er de goede Ierse zielen die vonden dat zelfs een Taoiseach zich af en toe eens mag laten gaan.
Met het land in een diepe crisis hebben we hier echter nood aan een stevig beleid en de meeste Ieren twijfelen er sterk aan dat dat beleid kan komen van iemand die te weinig slaapt en de pinten naar binnen gooit.
De kans bestaat dus dat we opweg zijn naar nieuwe verkiezingen.

De grappenmakers hadden ook niet veel tijd nodig. Facebook en Youtube stonden al vlug vol van Brian Cowen jokes.

Jongeren en scholen in Ierland

Het is weer die tijd van het jaar, waar we hier in Ierland honderden en soms zelfs duizenden Euro uitgeven aan schoolboeken, boekentassen, school-uniformen schoolbussen. Gemiddeld wordt er zo'n €1000 Euro per kind per jaar uitgegeven als je alles bij elkaar telt. Het grootste deel van die € 1000 wordt in September uitgegeven. En voor vele families is dat echt té veel.
Het aantal families dat voor hulp vraagt voor de aankoop van schoenen en uniformen is fel gestegen tegenover vorig jaar, en inmiddels blijkt ook dat vele gezinnen hulp vragen aan hun ouders, vrienden en familieleden en zelfs leningen aanvragen bij de plaatselijke Credit Union om deze onkosten te kunnen betalen.

Eén van onze kinderen gaat naar een protestantse privé-school. Omdat alle scholen hier Rooms-Katholiek zijn, heeft de protestantse kerk zelf een aantal privéscholen opgericht om de protestantse en andere niet katholieke minderheden de kans te geven op een opleiding naar hun overtuiging.
Deze school kost per jaar €2800 ( de goedkoopste privéschool in Ierland), maar omdat mijn man een protestantse achtergrond heeft, krijgen we een premie van de Church of Ireland, en betalen we €1000 per jaar. Het uniform, de boeken en alle andere kosten moeten we ook nog betalen.

Mijn andere twee middelbare schooljongens gaan naar een 'vrijwillige' school. Dit is een school die door een familie opgestart werd. Ze deden het om de jongens van de boerenfamilies die de boerderij niet zouden erven, de kans te geven een goede opleiding te krijgen en armoede te vermijden. De school is dus slechts quasi-privé, want ze is volledig gratis. Een nadeel is dat deze school minder subsidies krijgt en het met oudere gebouwen en slechtere faciliteiten moet stellen. De akademische opleiding die de jongens er krijgen is echter uitstekend, we nemen er de oude gebouwen dus maar bij.

Het valt mij dikwijls op dat mensen, uit welk land ze ook komen, graag pochen met de kwaliteit van het onderwijs in hun land. Ik hoor al een paar Belgen denken, 'Ja, maar ons systeem is toch wel het beste', maar, beste landgenoten, dat denkt wel elke persoon van zijn eigen land, en na een aantal jaren in dit land te vertoeven moet ik zeggen dat het moeilijk te bepalen is welk systeem nu beter is dan een ander en dat elk onderwijs systeem zo zijn voor-en nadelen heeft.

Zo is het onderwijs hier volledig verschillend van het Belgische. De staatscholen, of Community schools zijn gratis ( behalve dan voor de boeken,etc). Ze zijn voor alle kinderen die de lagere school hebben afgewerkt. Er zijn dus geen technische scholen, geen handelscholen, iedereen gaat naar de zelfde school. Daar kan je dan aan de hand van keuzevakken en hogere of lagere studieniveaus van de vakken verschillende richtingen uit.
Om Latijn en Grieks te studeren moet je naar een privéschool, of je moet zelf buitenschoolse lessen organiseren. De katholieke kerk heeft hier ook privéscholen, de bekendste zijn de Christian Brothers en de Presentation Brothers, waar de opleidingen excellent zijn, maar duur en dus niet voor Jan-met-de-pet.

Persoonlijk vind ik dat er in de kwaliteit van het onderwijs geen of weinig verschil bestaat tussen de privéschool van Fintan ( de Bandon Grammar School) en de school van mijn twee andere zonen, Sipke en Milo,Hamilton High School.
Fintan's school heeft meer sport faciliteiten, en is niet katholiek,de reden waarom we hem naar die school gestuurd hebben, maar qua akademische kwaliteit is de school niet zo goed als Hamilton High.
In Fintan's school draagt men een uniform, Hamilton High verkiest meer tijd te steken in het onderwijs dan het controleren van dassen en schoenen. De studenten lopen er rond in training of jeans, de atmosfeer is er heel relax, maar de resultaten zijn er, in vergelijking met andere scholen, super.

Sipke is net aan zijn laatste jaar begonnen. Hij wilt volgend jaar graag naar Engeland om er antropologie te studeren.
Eerst moet hij nog zijn leaving certificate behalen; een staatseksamen, zoals in Engeland, maar hier moet je minimum zes, maximum acht eksamens afleggen, in Engeland heb je er maar drie nodig.
Om een plaats aan een universiteit te krijgen moet je een aanvraag doen, de universiteit geeft dan aan hoeveel punten je moet behalen tijdens de leaving certificate eksamens om tot de cursus toegelaten te worden.
In Engeland moet je een essay schrijven waarin je de universiteit moet overtuigen waarom jij een goede kandidaat bent voor een plaats in de cursus. De directeur van je school moet je resultaten voorspellen. Een commissie beslist dan of je al dan niet in aanmerking komt voor een plaats aan de universiteit. In sommige colleges, zoals Cambridge, nodigen ze de kandidaten dan uit voor een interview, dat beslissend is voor je toelating , natuurlijk altijd afhankelijk van je werkelijke eindresultaten.
In de London School of Economics krijg je 300 woorden om uit te leggen waarom ze jou moeten kiezen. Er zijn 200 plaatsen en 3000 kandidaten.

Het laatste jaar in het middelbaar onderwijs is dus echt zenuwslopend voor de ouders, de studenten én de leerkrachten. Voor diegenen die in Engeland willen studeren begint de stress al meteen als het schooljaar begint. De essays moeten half september ingestuurd worden, en de interviews nemen in December plaats. Nadien is het hard werken om de nodige punten te behalen.

Dit systeem is inderdaad zenuwslopend, maar het heeft ook voordelen. Eens je toegelaten bent in aan een bepaalde universiteit, wordt je ook meteen aanzien als een waardevolle student. Er zijn geen 'filtratiejaren' meer.
De jongeren zijn ook verplicht lang en hard na te denken over welke richting ze uitwillen. Het essay dat ze gaan versturen is waarschijnlijk één van de belangrijkste brieven die ze ooit zullen schrijven.

In Ierland is er niet veel voorzien voor de jongeren. Er zijn maar weinig sportcentra, jeugdclubs bestaan nagenoeg niet. Als je iets wil doen (met uitzondering ven Hurling en Gaelic football)dan moet je er veel tijd insteken en er hard voor vechten. Als ouder kan je ook niet anders dan je met je tiener bezig te houden. Ik rijd hier jaarlijks een paar duizend kilometers, en betaal ettelijke euro aan hotels om naar atheletiekmeetings te gaan. En zo rijdt elke ouder hier elk weekend rond om de kinderen naar hun bestemmingen te brengen.

Het is me altijd opgevallen hoe welbesproken de jongeren hier zijn en hoeveel zelfvertouwen ze hebben. Volgens mij, en dit klinkt waarschijnlijk ouderwets, komt dat doordat ze hier nog niet alles ingelepeld krijgen.
Al is het niet altijd ideaal, wat vechten voor wat je wilt en wat input van je ouders blijkt echt wel een groot verschil te maken.