Een ander verhaal nu.

Een tijdje geleden schreef ik over het concert dat ik tesamen met mijn vrienden georganiseerd heb voor Action Breast Cancer.
Dat concert is intussen afgelopen, en het werd een groot succes.
Tijdens de voorbereidingen ervan hebben we elkaar als vrouw en als mens beter leren kennen en er zijn verschillende nieuwe vriendschappen ontstaan.

Een van de vrouwen die met ons meezong, was Bernie. Bernie is 39, bijna 40. Haar verhaal is een verhaal van Ierse moed, Iers geloof en tevens een verhaal van de armzalige toestand van de gezondheidszorg in dit land.

Vijf jaar geleden beviel Bernie van een prematuur babietje. Het was een meisje, ze noemde Molly. Molly werd meteen per helicopter naar het Crumlin ziekenhuis voor kinderen in Dublin overgebracht. Daar zou ze de rest van haar prille leven doorbrengen.
Acht maanden lang bleef Molly het volhouden. Ze had een hartafwijking en was niet sterk genoeg om een operatie te doorstaan.
Bernie bleef bij haar baby. Ze zong elke nacht wiegenliedjes die ze zelf schreef om haar dochtertje tot rust te brengen. Al vlug merkte ze dat ook de andere babies stopten met schreien toen ze zong.
Bernie en haar echtgenoot Pat waren ontroostbaar toen Molly, na acht maanden, niet meer wakker werd.

Niet lang nadien begon Pat zich slecht te voelen. Hij had steeds meer last van zijn maag. Zijn huisarts stuurde hem naar een specialist, die maagontsteking vaststelde en medicatie voorschreef. Het beterde niet.
Pat ging naar een andere specialist die hem andere medicatie voorschreef. Het ging weer niet beter.
Toen hij de derde keer naar een specialist ging, had hij al veel gewicht verloren en zag er echt slecht uit. Alweer werd hem verteld dat het allemaal door de stress kwam. Bernie geloofde het echter niet meer. Ze smeekte de dokter om verdere onderzoeken te doen. De dokter gaf uiteindelijk toe.
Pat had terminale maag kanker.
Palliatieve zorgen was het enige dat men hem kon aanbieden. Pat was 35. Hij stierf een paar weken later, zes maanden na Molly.

Bernie bleef alleen achter in het huis dat zij en Pat gebouwd hadden voor hun jonge familie.

Om haar verlies te verwerken begon Bernie meer liedjes te schrijven. Ze kent geen notenleer, maar heeft muziek in haar hoofd. Ze begon zanglessen te nemen bij Laoise O'Hanlon, en daardoor heb ik haar leren kennen.
We hebben elkaar ontmoet op een concert van Laoise's leerlingen, waar ik en Bernie bijhoren .

Toen ik plannen maakte voor het borstkankerconcert vroeg ik aan Bernie of ze mee wilde doen. Ze stemde meteen in.
Bernie had slechts één keer opgetreden, tijdens Laoise's concert, en was dus nogal onzeker. Ze zong één van haar zelf geschreven liedjes vvor ons tijdens een van onze bijeenkomsten, en we waren het er allemaal eens over dat ze dit liedje moest vertolken.

En dat heeft ze dus gedaan. Het is een liedje geschreven voor Pat en Molly.
Ik heb het na het concert op Youtube gezet. Het liedje heeft tot nu toe, zonder reclame, al over 800 hits op YouTube.
Dit doet haar veel plezier. Het feit datgewone mensen van haar muziek houden en er positieve commentaar op geven is echt opliftend geweest voor Bernie.

En daarom dacht ik dat het leuk zou zijn om dat ook eens op mijn blog te zetten. Kijk er naar, ga naar YouTube, geef haar een vriendelijke opmerking, en deel het met je vrienden. Het maakt haar weer íets gelukkiger.