Ik heb het hier al wel vaker gehad over de katholieke kerk in Ierland. Ik die zelf uit een katholieke familie kom, met de nonkel pater, en de Jezuiet in de familie. Met een vader die bijna priester geworden was, maar dan toch maar koos voor het huwelijksleven( met 10 kinderen als beloning)
Ik heb braafjes mijn eerste en mijn plechtige communie gedaan. Ik heb mijn jonge leven doorgebracht onder het (niet altijd malse) bestuur van nonnen, van de lagere school tot de verpleegsterschool in Leuven. Je zou dus zeggen dat ik de katholieke kerk wel ken.
Dat dacht ik dus ook, tot ik in Ierland toekwam. De kerk was hier niet zoals de Belgische. Ze was overal en alomtegenwoordig.
De beheerraad van elke Nationale school wordt hier voorgezeten door de pastoor. Elke, sport-, jeugd,- of eender welke vereniging , behalve de protestante, heeft een pastoor in het committee.
De roeiclub laat hier elk jaar de boten zegenen. Alles wordt hier gezegend, tot de kelen van onze kinderen, die in het najaar gezegend worden om keelonstekingen te vermijden.
Toen ik van borstkanker geopereerd werd werd ik wakker met een priester boven mijn hoofd die me de zalving van de zieken gaf, zonder dat ik ervoor gevraagd had. Ik moest me in het ziekenhuis elke dag verstoppen, om de zegenende bisschop, monnik of non te vermijden.
Ik hoorde verhalen over vrouwen die 'gekerkt' werden na een bevalling, over kinderen van ongehuwde ouders die niet op een zondag gedoopt mochten worden, over vaders van die kinderen wie de communie geweigerd werd.
Ik noemde Ierland het Afghanistan van de katholieke kerk.
En toen verschenen de verslagen over de onderzoeken in clericaal kindermisbruik in de industriele scholen, de verhalen over de Magdalen Laundries, die tot nu toe nog geen officieel onderzoek gekregen hebben, en langzaam maar zeker werden de mensen misnoegd over de invloed van de kerk.
Maar die verslagen gingen over het ( niet zo ver) verleden. Het werd dan ook zo bekeken. Er waren nu nieuwe richtlijnen om meer misbruiken te vermijden.
En nu dan het verslag over de behandeling van clericaal misbruik in en door het Dioscesaan Cloyne. Het was een kaakslag voor elke katholiek in dit land. Het ging hier niet meer om een ver verleden, maar over feiten tot in 2008. Het blijkt dat de richtlijnen voor behandeling van seksueel misbruik door een priester die de Ierse kerk zichzelf had opgelegd niet opgevolgd werden, en dat tot in 2008.
Het Vaticaan steunde de richtlijnen niet, en dat gaf de bisschoppen een reden om ze te vermijden.
Tot nu toe was de regering altijd onderdanig tegenover de Kerk. Bertie Ahern ging dikwijls om raad vragen.
Het publiek werd ongeduldig, maar de regering bleek een goede relatie te blijven onderhouden met de kerk.
Tot nu.
Het begon al met de Labour minsiter van onderwijs, Ruairi Quinn, die het onderwijs wilt veranderen en de kerk zoveel mogelijk uit het onderwijs wilt halen. Ruairi Quinn is een gekende atheist en heeft dus helemaal geen probleem om de clergy op de tenen te trappen.
Maar niemand had verwacht dat Enda Kenny, een practiserende katholiek, de genadeslag aan de kerk zou geven.
Hij gaf gisteren, 20 juli 2011 een speech in de Dáil. Niemand was erop voorbereid, niemand had het verwacht.
Enda Kenny was duidelijk kwaad, maar bleef beheerst. 'Dit is het Vatikaan niet', zei hij, 'Dit is de Ierse Republiek!'
Hier een paar extracten:
Because for the first time in Ireland, a report into child sexual abuse exposes an attempt by the Holy See, to frustrate an inquiry in a sovereign, democratic republic – as little as three years ago, not three decades ago.
'the Cloyne report excavates the dysfunction, disconnection, elitism – the narcissism – that dominate the culture of the Vatican to this day. The rape and torture of children were downplayed or “managed” to uphold instead, the primacy of the institution, its power, standing and “reputation”.
This Roman clericalism must be devastating for good priests, some of them old; others struggling to keep their humanity, even their sanity, as they work so hard to be the keepers of the church’s light and goodness within their parishes, [their] communities [and within] the human heart.
But thankfully for them, and for us, this is not Rome.
Nor is it industrial-school or Magdalene Ireland, where the swish of a soutane smothered conscience and humanity and the swing of a thurible ruled the Irish-Catholic world.
This is the Republic of Ireland 2011.
A republic of laws, of rights and responsibilities; of proper civic order; where the delinquency and arrogance of a particular version, of a particular kind of “morality”, will no longer be tolerated or ignored.
As a practising Catholic, I don’t say any of this easily.
Cardinal Josef Ratzinger [the current Pope Benedict] said: “Standards of conduct appropriate to civil society or the workings of a democracy cannot be purely and simply applied to the church.”
As the Holy See prepares its considered response to the Cloyne report, as Taoiseach, I am making it absolutely clear, that when it comes to the protection of the children of this State, the standards of conduct which the church deems appropriate to itself, cannot and will not, be applied to the workings of democracy and civil society in this republic.
Not purely, or simply or otherwise.
Children . . . First.
Iedereen was geschokt. Niemand had dit verwacht van Enda Kenny, die, toen Obama op bezoek kwam, zelfs delen van Obama's vroegere speeches gebruikte om hem te verwelkomen, waarvoor hij door velen uitgelachen werd.
Aan de reacties op internet en Twitter te zien werd de speech door iedereen goed onthaald. Eindelijk, zo zegden er velen, eindelijk een taoiseach die het gedurfd heeft.
De Kerk en het Vaticaan hebben tot noch toe niet gereageerd.
Eén ding staat vast. Na de 15 beste minuten uit Enda Kenny's politieke leven zal de kerk-staat relatie nooit meer dezelfde zijn.
No comments:
Post a Comment