De Ierse bail-out is over, wat nu?

Enda Kenny heeft de natie toegesproken: de bailout is over. Maar mr Kenny heeft er wel voor verwittigd dat we nog niet uit de penarie zijn. De austerity blijft nog voortduren en we moeten dus niet te vroeg juichen.
Wie juicht er hier? Voor zover ik weet, alleen de politici. Elke economist verwittigt ons dat we nog niet te optimistisch kunnen zijn, en de doorsnee burger met kinderen in Australie, New Zealand of New York juicht ook niet. Ook de vele mensen die hun huis verloren zijn of geen werk vinden juichen niet, noch die burgers wiens winkels gesloten zijn door de crisis.
Ja , in Dublin zijn er wat groene scheuten te zien, en er wordt een kleine groei voorspeld, maar we weten ook wel dat we die 65 miljard nog moeten terugbetalen, en dat zal nog jaren pijn doen.
Mr Noonan, de minister van financien heeft er ook voor verwittigd dat Ierland niet meer aan gretigheid mag toegeven. Mr Noonan had dat beter aan de banken gezegd. Hopelijk kunnen zij hun gretigheid in toom houden.
Ach, de politiekers hebben hun Zondagje gehad met mooie speeches over de goede Ieren die allen samen gewerkt hebben om uit de problemen te geraken, etc etc, en de Ier? Hij ploegde moeizaam voort.

When Santa comes out of the chimney,......in Ierland

Het is de tijd van het jaar waar ik liefst mijn koffers zou pakken en op eender welk vliegtuig zou stappen. Wel niet echt eender welk, geen Angelsaksisch land, in ieder geval.
Ja, het is Kerstmis, en zoals de Pakistaan, Usman Tariq,ook een immigrant die ik onlangs interviewde zei, 'Kerstmis in Ierland is geen feest van een paar dagen, het is een heel seizoen'.

Zodra Halloween voorbij is, beginnen de kerstversieringen te verschijnen in de winkels, sommigen beginnen er al in Oktober mee.
Kerstbomen en slingers, lichtjes en kaarsjes, kerststalletjes en figuurtjes, dat gaat nog door de beugel, maar die verdomde kerstliedjes daar kan ik niet mee leven. En hier zijn ze er goed in. Natuurlijk worden de Pogues 30 keer per dag gespeeld op de radio met 'A Fairytale in New York', verder is er 'the cavalry' 'White Christmas' en 'Jingle Bells'. Deze liedjes kunnen er nog door.
Waar het voor mij stopt zijn de Santa liedjes. Santa Claus is zoals Sinterklaas een kindervriend die door de schoorsteen kruipt om kadootjes te brengen. Hij komt uit Lapland en vliegt met een slee door de lucht, de slee wordt voortgetrokken, zoals U wel weet, door rendieren. Rudolf is de meest gekende, want hij heeft een gloedrode neus.
Kinderen zingen dus liedjes over Santa en Rudolf, dat is ook nog normaal, maar de volwassenen doen dus ook niets anders.
'Rudolf the red nosed reindeer', 'I saw mama kissing Santa Claus', 'You'd better watch out, Santa Claus is coming to town', en dan de verleidelijke 'Santa Baby'. Jongens , jongens toch.
Ze zingen het zelfs in de kerk. Iedere kerk heeft wel een Carrol service, waar er kerstliederen gezongen worden, en het kerstverhaal gelezen wordt, maar na de kerkliederen wordt het publiek 'verrast' met Santa liedjes, en ze zingen allemaal vrolijk mee. Het equivalent in Belgie zou zijn dat iedereen Sinterklaasje bonnebonnebonne uit volle borst zou beginnen te zingen op café, in de kerk of in het koor.

De kerstfeestjes zijn ook bijzonder in Ierland, net als in Engeland trouwens. Iedereen zit aan tafel met een kroontje op zijn/haar hoofd, dat net uit een cracker kwam.
Iedereen eet kalkoen, gekookte ham en spiced beef, met spruiten ( waarvan iedereen zegt dat ze die niet ekker vinden), worteltjes, raapjes en cranberry saus. Als desert eten ze allemaal Christmas pudding met brandy butter. Elk jaar opnieuw hetzelfde.....en ze worden het maar niet beu. Het is tijdens het Kerst 'seizoen', dat ik elk jaar opnieuw weer besef dat ik in Ierland een 'allochtoon' ben, en mis ik mijn nuchtere Vlaamse medeburgers. Kan er mij iemand alstublieft 'Jezeke is geboren' opsturen?

 

Een Ierse Oude Gewoonte

'Oude gewoonte' is de letterlijke vertaling van het Ierse 'sean nós' ( zeg sjan noos), een traditionele manier van zingen die ik nog maar net ontdekt heb.

Er zijn verschillende soorten van sean nós, de verschillende provincies hebben verschillende zangtechnieken en verschillende liederen. Sean nós wordt in het Iers gezongen, hoewel er af en toe ook Engelse versies opduiken.

Ik woon intussen al 15 jaar in Ierland, en ik dacht dat ik het meeste wel gezien had, maar ik was verkeerd.
Er is hier een beweging van Iers sprekers die een eigen traditie van muziek maken hebben.
Ik heb het zelf maar ontdekt toen ik research aan het doen was voor mijn programma op de internet radio Irish Radio International.
Ik heb daar al sinds Januari een programma voor expats in Cork, en nu sinds een drietal weken heb ik ook een wereldmuziekshow, Sounds And Places.
Ik was voor mijn eerste show van Sounds and Places op zoek naar de connecties tussen Ierse muziek en wereld muziek, en kwam terecht op een website die het had over de invloed van Arabische muziek op de sean nós, vooral dan die uit Connemara.
Sean nós zingen is dus heel oud, de Arabische invloed komt uit de tijd dat Galway een drukke handelsplaats was. Naast goederen werd er dus ook muziek uitgewisseld.
Sean nós is een vorm van muzikale vertellingen. Het is zonder begeleiding, en heeft meestal plaats in een intieme kring, in een pub. De liederen worden in het Iers gezongen, hoewel er meer en meer Engelstalige ledjes te horen zijn.
Als je sommige Bedouinse gezangen aanhoort kan je dikwijls het verschil niet uitmaken tussen Sean Nós en Arabisch gezng. Ook de Flameco liederen uit Spanje hebben overeenkomsten. Vooral dan de versieringen van de klanken.
Sean Nós is een echte traditie van de Gaeltacht ( Iers sprekende)gebieden. Er hebben regelmatig sean nós wedstrijden plaats en één keer per jaar is een Iers kampioenschap.

Dankzij de vele muzikanten die ik hier ken, heb ik Máire Ní Cheileachair ( zeg: Moira Nie Chjalaher-Iers voor Gallagher) leren kennen. Ze is een vrouw uit de Corkse Gaeltacht die al als kind is beginnen te zingen, maar slechts op haar 40e in het publiek durfde zingen.
Vorige week heeft ze de nationale sean nós wedstrijd voor vrouwen gewonnen.
Máire heeft ook een CD opgenomen die nu bij haar thuis ligt. De winkel die dit soort muziek verkocht bestaat niet meer.
Je kan hier naar haar interview luisteren, en je kan haar hier horen zingen:

Mooi toch, niet? Mocht je meer willen weten over sean nós of Máire Ní Chéileachair, zend me dan een berichtje.

Alle (lucht)wegen leiden naar Brussel

Na 15 jaar startte vorig jaar de Aerlingus route Cork-Brussel eindelijk weer.
Een groot voordeel voor ons, de luchthaven is maar een half uurtje rijden van hier, de vluchten zijn goekoop en we moeten niet meer naar de blauw-gele kleuren van Ryanair kijken. We mogen onze handtas gewoon op onze schouder laten hangen, en we hoeven geen 3 jassen , 2 broeken en 6 t-shirts meer te dragen, ze zijn net iets vriendelijker op Aer Lingus.

Cork is prachtig. de stad heeft karakter, ze doet me dikwijls aan Gent denken. het taaltje is er sappig, de mensen zijn leuk en vriendelijk , kunst heeft een ereplaats in Cork, en je kan er zelfs heel lekker eten.

West-Cork is een droom voor toeristen. Niet alleen is het hier mooi. maar er is ook enorm veel te doen.
Zeesporten zoals surfen, kitesurfing , windsurfing, kayaking kan je hier het hele jaar door doen. De Beara peninsula is éé van de mooiste plekken ter wereld, je kan hier ook dolfijnen en walvissen zien, er wordt hier druk gefietst en er zijn een paar parels van restauranten, vooral dan vis restaurants. en de 'craic' ( het plezier) in de pubs is ongeëvenaard

Als je Engels wilt leren kan je hier  terecht in de taalscholen, en zakenmensen vinden hier heel wat IT talent.
En toch en toch wordt er maar weinig of niets over West-Cork gezegd in officiele documenten.
Dublin krijgt altijd onverdiend de meeste aandacht.

En daar willen ze hier iets aan doen. De IIrish In Europe vereniging heeft als doel de Ieren die in Europa wonen te helpen en de Ierse cultuur te promoten.


Denis Buckley, een Ier die in Brussel woont en werkt heeft daar de afdeling Brussel en Etterbeek opgericht.
Hier is de beschrijving op de website:
De tak « Brussel & Etterbeek – Ieren in Europa» is de eerste sectie van de vereniging van Ieren in Europa  die in België gevestigd is.
De belangrijkste functie van deze sectie is de promotie van de Ierse cultuur in de stad Brussel en de gemeente Etterbeek. De vereniging zal ook helpen bij de organisatie van de  "Saint Patrick's Day Parade of the Nations & Regions - Brussels".
Om haar doelstellingen te bereiken, zal de sectie communautaire relaties tot stand brengen met de sociale, locale en politieke organen van de gemeente.De gebruikte talen zijn Engels, Frans en Nederlands. Lidmaatschap is gratis voor alle nationaliteiten die leven of werken in de Brusselse regio. Andere secties zullen later opgericht worden in andere gemeenten.

Er zijn plannen om in Maart een tentoonstelling over West-Cork te organiseren, met culinaire hapjes uit West-Cork, muziek en dans , kunst en kunstenambachten en een foto tentoonstelling.
Ik heb het mannenkoor The City of Cork Male Voice Choir aangesproken om mee te werken en het ziet er naar uit dat ze naar Brussel zullen kome voor het St Patrick's weekend.
Nu moeten we nog geld vinden, en sponsors. er zijn al afspraken gemaakt met Gallerie Anspach.

Drie weken geleden ging hier in Clonakilty een Art Nouveau tentoonstelling van start in de Clonakilty Community Arts Centre. De tentoonstelling kwam er door samenwerking met de Irish in europe verenigingn en het Institut Paul Hankar in Brussel.

Ik werd erop uitgenodigd en werd al meteen gevraagd om interviews in het Engels, Frans en Nederlands te doen met de studenten en hun leraars voor Irish Radio International, waar ik sinds januari een programma heb voor Expats in Ierland.
Irish in Europe is dus ook goed op de hoogte van de taal gevoeligheden in Belgie.
Je kan hier naar die interviews luisteren, ik moet je wel verwittigen voor het moeilijk verstaanbare Nederlands van de directrice, maar dat werd wel goedgemaakt door het goede Nederlands van de leraar mr.Pottier en de studente. Institut Paul Hankar is een Franstalige school voor sociale promotie. De studenten die de tentoonstelling oprichtten studeren binnenhuisarchitectuur.

Onze eerste vergadering zit erop. er was nog één andere Belg op aanwezig, ook vertegenwoordigers van West-Cork Food , die er alle belang bij hebben om bekendheid te verwerven in Europa, en vooral Brussel. We werden naar huis gestuurd met als opdracht eens goed na te denken over hoe we West-Cork kunnen bevorderen in Belgie, om te beginnen in Brussel ( waar er nog veel geld zit), maar later ook in andere delen van het land.

En voilá, ik begin er hier mee. Mocht er iemand van de lezers ideeën hebben, laat me dan iets weten.
in zijn in ieder geval al een aantal foto's.
Geniet ervan!

Budget 2014 en scheidingen in Ierland

Het budget is in aankomst!
We houden ons al vast, want de laatste jaren is het nooit aangenaam geweest.
Volgens Money Guide Ireland, zullen er nog meer besparingen in de sociale uitkeringen zijn ( waar gaan ze die toch nog halen?), een hogere inkomstenbelasting zit er niet in, maar de sociale zekerheid kan wel verhoogd worden, enz.
Leuk zal het in ieder geval niet zijn. Waar is de tijd dat de minister van financien blij aankondigde dat er een overschot was? Ik denk dat ze dat hier liever vergeten. In ieder geval haalt de regering de 3 miljard besparing niet, het wordt 2,5 miljard.
Och ja, we zijn het hier intussen al gewoon. Iedereen sukkelt, behalve de superrijken en de Bono's van dit land.

En nu dan naar iets persoonlijker nieuws.
Haydn en ik zijn uit elkaar, het ondenkbare is gebeurd. en nu we hier wonen, moeten we dus hier ook scheiden. En dat wordt moeilijk.
Scheiding is nog maar sinds 1996 toegelaten in Ierland. De wetten zijn hier nog verschrikkelijk ouderwets en stroef.
Om te kunnen scheiden moet je hier namelijk eerst 5 jaar apart wonen. Je kan dus enkel een wettige scheiding van tafel en bed bekomen, en dan  kan je na 5 jaar scheiden.
Wij zijn naar een bemiddelaar gegaan om tot een akkoord te komen. het is een gratische staatsdienst. ( je kan ook naar een advokaat, maar dat is heel duur).
Het probleem met zulk akkoord is dat het op elk moment veranderd kan worden. Als Haydn niet meer gelukkig is met de som onderhoudsgeld die hij moet betalen, kan hij terug naar de bemiddelaar gaan en het hele spelletje kan opnieuw beginnen.
Je bent dus nooit zeker, alles kan altijd veranderen.
Vele koppels scheiden hier nooit, ze blijven van tafel en bed gescheiden, meestal omwille van godsdienstige redenen.  Een vriendin van mij leefde zo al 15 jaar, haar ex was al verschillende keren terug gestapt naar de bemiddelaars om alles opniew te bespreken.
Ze hield dus constant alle rekeningen bij om te kunnen bewijzen waar ze geld voor nodig heeft.
Toen werd hij  terminaal ziek. Hij had pancreaskanker.
Twee weken voor zijn dood, stuurde hij haar scheidings papieren. Hij wilde niet dat ze ook maar iets erfde.
Zo gaat dat hier dus. Het is pijnlijk om je huwelijk kapot te zien gaan, maar de staat , de kerk en de achterhaalde Ierse wetten maken het nog eens tien keer zo moeilijk.

En wat is de oplossing? Liegen! Op het bemiddelingskantoor werd ons onrechtstreeks verteld dat we de datum kunnen veranderen waarop we uit elkaar zijn gegaan, zodat het nu zou blijken dat het al meer dan 4 jaar is. Op die manier kunnen we binnen 6 maanden scheiden.

Jongen, jongens toch!

Van doctor naar dakloos in Ierland.

Ik heb hier een vreemd verhaal te vertellen. Een tweetal maanden geleden werd ik opgebeld door een coach van mijn zoon, een Nederlander. Hij vertelde mij dat er iemand bij hem thuis was komen aanbellen. Een man die hij nauwelijks kende, het was een docent aan de universiteit, een Belg, die intussen al 10 jaar in Ierland woonde.
 Ik kende hem niet. De man (ik ga hem Walter noemen) was zijn jub als lecturer kwijt geraakt. Hij gaf er les als freelancer onder contract, en heeft dus geen recht op werkloosheidsuitkeringen.
Hij woonde bij zijn Amerikaanse vrouw, die hem die morgen op een nogal geweldadige manier op straat had gezet. De coach wist niet wat hij kon doen en belde mij dus op, omdat ik een landgenoot ben.
Ja, wat doe je dan. Ik wist nu dat er iemand in de penarie zat. Ik moest dus proberen te helpen.
Ik heb hem de volgede morgen ontmoet in een coffeeshop. en jongens, jongens toch, het was zielig.

Ik hoorde van Walter dat hij vroeger nog les gegeven had aan een Vlaamse universiteit, nadien in de USA, waar hij ook nog jaren les heeft gegeven.
In de VS heeft hij zijn vrouw ontmoet, en samen trokken ze naar Ierland, omdat ze daar al lang van gedroomd hadden. Hij werkte eerst voltijds op de uni, dat werd verminderd naar halftijds, een kwart tijd en dan niets meer.
Walter had intussen geprobeerd juwelen te maken en te verkopen, maar dat was niet gelukt (niemand koopt juwelen tijden de recessie).
En daar zat hij nu vóór mij. Ongeschoren, ongewassen, beschaamd, vernederd. Hij verbleef op een ( niet officiele) B&B aan 20€ per nacht. Hij had geen inkomen, geen papieren. zijn vrouw had zijn laptop in stukken geslagen. Met andere woorden. Walter was dakloos. van Dr Walter naar dakloze Walter. Ik heb hem min of meer kunnen helpen via de community welfare office in Bandon en Focus Ireland , een charity die daklozen helpt en dakloosheid probeert te vermijden. 

Intussen heeft hij een kamer gevonden in een house-share, hij heeft vandaag bericht ontvangen dat hij een levensloon kan krijgen en hij heeft, dankzij een vriend van hem, nu ook gratis wettelijke bijstand.

Had Walter geen rijke broer gehad die zijn huur kon betalen was hij waarschijnlijk volledig dakloos geworden.

 Wat mij het meest verbaasde was dat de community welfare werkster me vertelde dat Walter geen uniek geval was; meer en meer mannen met universitaire diploma's leven op de grens van armoede. Jongeren die een bachelors degree hebben, maar geen masters lopen ook een groot risco.
Dakloosheid stijgt, mensen die hulp vragen aan de verschillende liefdadigheidsinstellingen zijn niet alleen meer de ongeschoolden, het zijn meer en meer mensen van de middenklasse.

 Ik zie hier berichten van groene scheuten die er in de Ierse economie te zien zijn. Ik hoop maar dat het waar is, want zo kan het echt niet langer doorgaan.

Irish Radio International, Nasc, en andere onbetaalde jobs

Ik ben weer aan het werk!
Mijn huwelijk is kapot, onverwacht en pijnlijk, sinds vorig jaar ben ik alleen met de kinderen.
Ik krijg wel onderhouds geld, maar het leven is duur, ik ben dus op zoek naar werk.
En als ik dan toch moet werken , doe ik liever iets dat ik graag doe.
Vorig jaar praatte ik met Moira O'Brien, een fotografe en video amateur. Moira was net weggegaan van Cork FM, en plaatselijkegemeenschaps radio die ze zelf had opgestart, maar interne moeilijkheden deden haar vertrekken.
Haar droom was om een internet radio op te starten met als doel alle Ieren in het buitenland ( er vertrekken er hier nog altijd duizenden en zelfs tienduizenden per jaar) te bereiken.

Ik vond dat een leuk idee, maar ik vertelde haar over mijn droom, om een radio programma te starten voor immigranten in Ierland.
Na een paar meetings zijn we er in januari van dit jaar mee begonnen.  Intussen zijn we gegroeid van 6 programmas naar 15, en van Cork International Radio naar Irish Radio International.

Ik had nog nooit op radio gewerkt, dus heb wel wat moeten improviseren, maar ik denk dat ik nu wel een leuke show presenteer. Elke Dinsdag avond om 8 u Ierse tijd.
Tijdens de eerste helft van de show praat ik dikwijls met een Nieuwe Ier, zoals we dat hier noemen (toch wel iets beter dan allochtoon) Soms praat ik over interessante gebeurtenissen, festivals, cursussen die ook voor nieuwe Ieren interessant zijn. Ik kijk dan ook naar de internationale kalender van nationale feestdagen, want er is er elke week wel minimum één. van dat land speel ik dan muziek.
Het tweede deel van de show noemt 'Out and About in Cork', waar ik een beetje opschep over Cork om aan de wereld te tonen wat een leuke county Cork wel is. Meestal gaat het om muziek, want Cork is toch echt wel de muziek hoofdstad van Ierland. er is gewoon teveel talent.
Ik nodig dikwijls plaatselijke muzikanten uit om live op de show te komen zingen.

Het is hard werken,  onbetaald, maar heel bevredigend. Ik heb een heel aantal mensen leren kennen, en ik heb nu al een leuke verzameling van interviews met mensen uit alle hoeken van de wereld, die hier komen wonen zijn.

Maar het is dus niet betaald. En dat is hier het probleem. Ik werd uitgenodigd op een gesprek om te gaan werken bij Nasc, een immigratie dienst, die veel werk verricht in de racismebestrijding. Ook weer heel interessant, maar het is een internship, dus niet betaald.

Vorige week werd ik uitgenodigd voor de opening van een tentoonstelling, een samenwerking van 'Irish in Europe' en de Brusselse  Paul Hankar scoool, over Art Nouveau in Europa. Ik stelde hen voor een interview te doen over deze tentoonstelling, en dat werd dadelijk aanvaard. Ze vroegen me ook om het interview in het Engels, Frans en Nederlands te doen. 'Je kan onze buitenlandse correspondent' worden, zo klonk het. Maar Irish in Europe werd opgericht als liefdadigheidsinstelling om Ierland meer bekendheid te geven in Europa en vice versa. Onbetaald dus.

En dat blijkt u mijn lot te zijn. De werkloosheid in Ierland is nog altijd heel hoog. Dat wilt echter niet zeggen dat iedereen thuis zit. Vele mensen werken voor niets, in internships, vrijwilligerswerk en uit liefdadigheid.


Altijd bereid om online voor Belgen te werken......betaald dus.

Ierland blijft boeien

Hier ben ik weer! Ik heb er een jaar over gedacht of ik nog verder wil doen met deze blog. Ik had zo het gevoel dat ik alles over Ierland nu wel gezegd had.
Maar dat is niet waar. Je geraakt nooit uitgepraat over dit land. Er is zoveel veranderd, en terzeldertijd verandert er hier niets. Kijk maar naar de abortus kwestie en de bittere strijd daarrond. Ook de' groene scheuten' die volgens de media te zien zijn in de economie. Ik heb ze zelf nog niet gezien.
Gisteren las ik een artikel waarin de vraag gesteld werd of het tijd wordt om Bertie Ahern terug te halen....jongens, jongens toch. De Ieren blijven me steeds verbazen.

Intussen hebben we hier de beste zomer ooit meegemaakt;als de zomer zonnig is, is Ierland waarschijnlijk het beste vakantieland in Noordelijk Europa, met de talloze stranden, de watersport, de wandelroutes en natuurlijk de heerlijke pubs Ik heb dus heel veel te vertellen, en ik beloof dat ik dat minstens één keer per week zal doen.