Arme scholen

Vandaag stond in het nieuws dat de Ierse Lagere scholen gemiddeld een schuld van 23000 Euro hebben. Toch heeft de minister van onderwijs, Mary Hannafin, geweigerd de staatsteun aan de scholen te verhogen. Ze vindt dat het aan de plaatselijke gemeenschappen ligt om geld te ronselen.

Regelmatig hoor je hier berichten van scholen die moeten sluiten omdat er een ratten- probleem is,of van scholen die nog steeds geen toiletten in-huis hebben, enz, enz. Als je sommige schoolgebouwen bekijkt waan je je echt in de jaren dertig.
Het hele jaar door hebben er verschillende 'Fundraising-events' plaats, zoals modeshows, cake-sale,concerten,etc.etc. Dit alles om de scholen te steunen.
Elke school vraagt de ouders om een 'vrijwillige bijdrage'en ook nog om een geldelijke steun om de normale kosten van copies, etc. te dekken.
Boeken moeten we steeds nieuw kopen , elk jaar betaal ik in September zo'n slordige 400 Euro aan schoolboeken voor mijn 4 kinderen.
Onderwijs is hier zogezegd gratis, maar het is verdomd duur.
Hoe dit nog kan na de Keltische tijger is onbegrijpelijk.

Food Dudes

 

De lagere scholen zijn deze week gestart met een 10 dagen durend programma, Food Dudes, om de kinderen te stimuleren om gezonder te gaan eten. Elke dag krijgen ze een zakje met rauwe groenten en fruit, dat ze moeten proeven. De eerste paar dagen krijgen ze een prijs als ze geproefd hebben, de laatste dag krijgen ze een grotere prijs als ze het hele zakje leeg eten.
Obese kinderen vormen een groeiend probleem hier, wat mij echt niet verbaast.Er is dan ook geen enkele opvang voor jonge moeders. Advies krijgen ze van de televisie of helemaal niet. De public health nurse komt1 maal langs na de geboorte van een kindje, om na te gaan of alles in orde is thuis. Niemand weegt of meet de baby, en al wat men zegt over voeding is 'breast is best', verder moet je't zelf maar uitzoeken.
Je vindt hier dus regelmatig babies die een zakje chips aan't eten zijn, of cola drinken uit de zuigfles.
Hoewel er vele sportclubs bestaan, zijn er toch een groot aantal kinderen voor wie sport betekent dat je een sprint loopt op de WII Nintendo!
De vrienden van mijn kinderen weigeren meestal de groenten die ik hen aanbied, weinige moeders koken hier nog vers, meestal wordt er 'Convenience food' klaargemaakt.

Vandaar dus het'Food Dudes ' programma. Of het iets zal uithalen weet ik niet, het is in ieder geval goed dat de overheid een initiatief neemt .

Kanker

Gisteren vernam ik dat één van mijn vrienden ( een coach van de athletiek club) borstkanker heeft.
Die verdomde ziekte weer! Het is niet meer uit mijn leven weg te denken.
Ik was erg geschokt, en maakte mijn eigen confrontatie met borstkanker weer door.
Voor mij is het nu 3 jaar geleden, en na de behandeling met chirurgie, bestraling , chemotherapie en Herceptine is alles voorlopig OK.
Het verlaat je echter nooit. Elke dag denk ik aan kanker, het minste kwaaltje dat ik voel denk ik aan kanker.
Ik weet zo goed wat Catherine nu doormaakt, en niemand zou dit moeten meemaken. Kanker is een rotte, afschuwelijke ziekte.
Catherine ligt nu in een typisch Iers ziekenhuis met 36 bedden in één kamer, geen privacy en vuile badkamers.
De Keltische tijger is lang op bezoek geweest in Ierland, maar de ziekenhuizen heeft hij nooit gevonden!

Roos of Roes?

Telkens als men me hier naar mijn naam vraagt, antwoord ik, uiteraard, Roos. Als ik dan ergens mijn naam moet opschrijven, begint men mij hier plots Roes te noemen.
De Engelstaligen spreken 'oo' als 'oe' uit. En hoe dikwijls ik hen ook uitleg dat in het Nederlands twee o's als een lange ooooooo uitgesproken worden, toch blijven ze mij hier Roes noemen. Alsof er maar één taal bestaat, of liever, één phonetische taal!

Toen ik hier eerst aankwam, 10 jaar geleden, noemde men mij Rosa, dat klonk meer exotisch vonden ze hier!!! Mij doet het eerder aan een Hollandse koe denken. ('Hoe zou't met Rosa zijn, en met Jacoba...' komt steeds in mijn hoofd als ik iemand Rosa hoor zeggen.)
Ik bleef mezelf Roos noemen, maar uit compassie met de duidelijke problemen die Engelstaligen hebben met andere talen, sprak ik het op zijn Engels uit ('roowz').
Ik vertik het echter om mijn naam anders te gaan schrijven, net zoals ik weiger de naam van mijn echtgenoot als de mijne te beschouwen.

Ik heb hier zelfs een aantal vrienden die me al jaren kennen, en die me plots, een aantal maanden geleden Roes begonnen te noemen, met een fiere blik in hun ogen, alsof ze plots ontdekt hadden dat ik al jaren mijn echte identiteit geheim had gehouden, en ze hadden me nu eindelijk door! Ze denken echt dat ze mij een plezier doen door de 'Vlaamse versie' van mijn naam uit te spreken, en ze zijn er zeker van dat dat 'Roes' is.

Het gekste is dat mijn kinderen naar een Iers sprekende school gaan. Iers uitspreken is een kunst op zichzelf. Om een voorbeeldje te geven, de meisjesnaam 'Aoife' spreek je uit als Ifa,' Go raibh maith agut' ( dank U) spreek je uit als ' gorav ma agat'
Je zou nu toch wel denken dat de onderwijzers in deze school verstaan dat verschillende talen op verschillende manieren geschreven en uitgesproken worden, maar, helaas, ook zij blijven me hardnekkig Roes noemen.

ik word er wanhoepig van!

Mijn Vlaamse Ierse kampioenen.

Het voorbije weekend was ik weer in Nenagh. Dit keer voor de Ierse indoor athletiek kampioenschappen. Sipke,15 en Fintan, 11 waren allebei gekwalificeerd .
Sipke won de 60 m hoge hordes, en Fintan kwam derde in het verspringen, met een sprong van 4m 60. Niet slecht he.
 dit is Fintan
 
 

en dit is Sipke
Het is een lange trip naar Nenagh.( Nenagh is in County Tipperary, and that is a long way.....)2,5 uur rijden, dat maakt dus 5 uur in de auto op zaterdag én zondag.
Mijn zenuwstelsel wordt er ook steeds weer getest.
Ik denk dat de moeders het meest afzien tijdens deze wedstrijden. Toen Sipke aan de finale begon voelde ik mij misselijk van de zenuwen.En waarom toch? Mijn leven zou er niet door veranderd zijn als hij niet won, maar ik kon het niet helpen.
Hetzelfde gebeurde tijdens het verspringen. Ik wist hoe teleurgesteld Fintan zou geweest zijn als hij geen medaille won.
Toen ik wat rondwandelde, zag ik rondom mij een heel pak erg bleek en gespannen uitziende dames. Het mooie aan dit alles is, dat dit overal in de wereld hetzelfde is. Of we nu Muslim, Christen , Hindoe, of gewoon vrijzinnig zijn, we houden allemaal even veel van onze kinderen!
Het is hun beiden weer gelukt, en mijn twee oudste zonen zijn weer een stukje gegroeid en hebben een pak meer zelfvertrouwen.
Het maakt de lange rit echt wel de moeite waard!

Lente in Kinsale

Mijn zoon Fintan moest aan een project werken over de plaatselijke geschiedenis van een klein plaatselijk land gebied.
Hij werkte aan St James Fort in Kinsale. Om zijn project af te werken gingen we er gisteren een aantal foto's nemen.
Ik ga dolgraag wandelen op dit klein stukje geschiedenis, als je deze foto's ziet, besef je wel dadelijk waarom.
 
 
 
 

 
 
 
 

 

 

 

 

 
 
 
 

Bertie Aherne neemt Ontslag!

Het is gebeurd! Bertie heeft zijn ontslag aangekondigd. Hij is uiteindelijk door de knien gegaan. Hij heeft vanmiddag een 11 minuten durende emotionele speech gegeven om zijn ontslag aan te kondigen.
Hij beweert dat dit niets te maken heeft met de laatste revelaties in het Mahon tribunaal, maar dat het beste was voor het land! Hij heeft niets verkeerd gedaan heeft altijd het Ierse volk voor zichzelf geplaatst, blablabla bla bla bla.
Je kan er hier over lezen.
Hopelijk wordt de volgende taoiseach iemand die met zijn hand op zijn hart kan zeggen dat hij echt eerlijk is. Maar bestaat zulk een politieker wel?
Ik kan niet wachten op de kranten morgen, op de tranen van de huisvrouwen die zoveel vertrouwen hadden in 'dear old Bertie'.

Lente in Ierland

Vandaag is de eerste echte lentedag van het jaar. De zon schijnt, er is weinig of geen wind en het wordt zo'n 17 graden.
Plots lijkt alles te veranderen. In de stad hoor je mensen lachen en fluiten, iedereen heeft een glimlach en Ierland ziet er weer wondermooi uit.
Wat een verschil met de Ierse winter, de grijze lucht en het onophoudend natte klimaat maken winters hier erg deprimerend.
Wij ontsnappen dan ook elk jaar voor een tweetal weken in de winter. We zoeken dan zonlicht op, meestal in de Algarve in Portugal, hoewel we nu meer en meer gaan denken aan Nieuw Zeeland of Australie.
Maar dat is nu een zorg voor de vogende winter. De zomer komt eraan, en ik kan niet wachten!
Haydn, mij man is al druk in de tuin aan't werken , de eerste radijsjes zijn al aan't groeien.
Op school wordt het deze termijn ook best leuk. De sportdagen, de tennis lessen, de schoolreis, etc. het staat nu allemaal voor de deur en de kinderen gaan een leuke tijd tegemoet.
Behalve, natuurlijk, Sipke, die zit met zijn junior cert meestal binnen te studeren.
Ik zal hem af en toe toch eens buiten moeten sturen.
Happy Springtime, everyone!