Roos of Roes?

Telkens als men me hier naar mijn naam vraagt, antwoord ik, uiteraard, Roos. Als ik dan ergens mijn naam moet opschrijven, begint men mij hier plots Roes te noemen.
De Engelstaligen spreken 'oo' als 'oe' uit. En hoe dikwijls ik hen ook uitleg dat in het Nederlands twee o's als een lange ooooooo uitgesproken worden, toch blijven ze mij hier Roes noemen. Alsof er maar één taal bestaat, of liever, één phonetische taal!

Toen ik hier eerst aankwam, 10 jaar geleden, noemde men mij Rosa, dat klonk meer exotisch vonden ze hier!!! Mij doet het eerder aan een Hollandse koe denken. ('Hoe zou't met Rosa zijn, en met Jacoba...' komt steeds in mijn hoofd als ik iemand Rosa hoor zeggen.)
Ik bleef mezelf Roos noemen, maar uit compassie met de duidelijke problemen die Engelstaligen hebben met andere talen, sprak ik het op zijn Engels uit ('roowz').
Ik vertik het echter om mijn naam anders te gaan schrijven, net zoals ik weiger de naam van mijn echtgenoot als de mijne te beschouwen.

Ik heb hier zelfs een aantal vrienden die me al jaren kennen, en die me plots, een aantal maanden geleden Roes begonnen te noemen, met een fiere blik in hun ogen, alsof ze plots ontdekt hadden dat ik al jaren mijn echte identiteit geheim had gehouden, en ze hadden me nu eindelijk door! Ze denken echt dat ze mij een plezier doen door de 'Vlaamse versie' van mijn naam uit te spreken, en ze zijn er zeker van dat dat 'Roes' is.

Het gekste is dat mijn kinderen naar een Iers sprekende school gaan. Iers uitspreken is een kunst op zichzelf. Om een voorbeeldje te geven, de meisjesnaam 'Aoife' spreek je uit als Ifa,' Go raibh maith agut' ( dank U) spreek je uit als ' gorav ma agat'
Je zou nu toch wel denken dat de onderwijzers in deze school verstaan dat verschillende talen op verschillende manieren geschreven en uitgesproken worden, maar, helaas, ook zij blijven me hardnekkig Roes noemen.

ik word er wanhoepig van!