Opnieuw emigreren

De Ieren zijn weer aan het emigreren.
Tot nu to zijn er in 2010 alléén al 65.500 mensen vertrokken en de verwachting is dat er in 2011 nog 60,000 mensen het land zullen verlaten.
Het budget dat gisteren voorgesteld werd is keihard. Verhoging van de BTW, vermindering van het minimum inkomen met 1 Euro per uur, vermindering van sociale uitbetalingen, meer tax op benzine en stookolie, verhoging van het inschrijvingsgeld voor de universiteit van 1500€ tot 2000€, belastingsverhoging, enzovoort.
Wat opvalt is dat er niets voorzien is om werkgelegenheid te stimuleren.
Er werd in sommige kranten al opgemerkt dat de regering waarschijnlijk hoopt op een hoge emigratie om de werkloosheid cijfers in toom te houden.

Emigratie is een deel van de Ierse cultuur geworden. De Ieren blijven niet zitten als ze geen werk vinden; ze vertrekken naar het buitenland. In Belgie is zoiets ondenkbaar, maar hier is dit normaal. Bijna iedere familie die ik hier ken heeft minstens 1 familielid in het buitenland .
Tot nu toe was de meest favoriete bestemming Groot Brittanie, maar dit jaar gaan de emigranten meer naar Australie, Canada en Azie.
De meeste emigranten zijn jonge, pas afgestudeerde Ieren, het is een ware 'brain drain'. Niet zo'n goed nieuws dus voor de politici die van Ierland een 'Smart Economy' wilen maken.

Vanmorgen las ik een blogpost van Deirdre O'Shaughnessy, redacteur van de populaire gratische krant, de Cork Independent.en blogster, waarin ze beschrijft waarom zij besloten heeft in Ierland te blijven.
Ik heb het hier vertaald:

'Dit is mijn land, en ik vertrek niet.
Ik ben geen patriot, zelfs geen republikein.
Ik ben geen grote GAA fan ( Gaelic Athletic Association): ik drink geen Guiness; ik ben niet godsdienstig; ik kan 'The Lakes of Pontchartain' niet tot de vroege uurtjes zingen.
Ik kom niet uit een boerenfamilie, Ik heb Peig Sayers nooit gelezen, ik ben nooit naar de bog geweest.
Ik was te jong om tijdens de meeste Keltische Tijger jaren te werken.
Ik weet niet hoe de Tijger eruit zag, en ik hoorde hem nooit brullen.

Ik drink koffie, ik heb een i-phone; ik werk in de Media; ik heb een mooie auto, en een mooi leven. Maar geld heb ik niet.

Ik maak mijn eigen koffie, mijn tweedehands i-phone heb ik van een rijkere vriend gekregen; mijn auto is bijna 10 jaar oud; en mijn job, ook al hou ik ervan, is slecht betaald.

Mijn beste vriendin van de uni woont in Londen. Mijn beste schoolvriend woont in Australie.

Twee weken geleden, toen het PriceWaterhouseCooper schandaal internationaal uitbrak ( waarin mannelijke werkenemers erop betrapt werden dat ze de vrouwelijke collega's punten gaven op hun uiterlijk via interne e-mail), emailde mijn vriend me vanuit London.

"Nog maar eens een afschuwelijk verhaal vanuit Ierland. Ze zijn daar toch wel zielig"

Met 'ze' bedoelde ze 'de Ieren'. Ze is nu bijna beschaamd om aan de Engelsen te zeggen van waar ze komt. Ze werkt in de 'City of London', en moet dagelijks naar de grappen luisteren over onze zielige finaciele toestand, onze morele bankroete politici en de ineenstorting van onze eens hoogvliegende economie.
Ze heeft rechten gestudeerd en heeft een masters in PR. Ze is één van de hoog opgevoede beroepsbevolking, die we voorgoed verloren hebben.

Een week geleden toen de IMF kwam, niet kwam, kwam, niet kwam, kwam om de budgetaire strategie van mijn land te overzien, emailde mijn vriendin uit Australie me.

"Ik wil al het nieuws! Maar niet over de economie, dank u, ik wil niet meer weten waarom ik niet naar huis kan komen!"
Ze heeft een masters in chemie, nog eentje van die hoog opgevoede beroepsbevolking, die we voorgoed verloren hebben. Ze heeft in de top drie van de pharmaceutische bedrijven gewerkt, dankzij haar excellente opleiding, en ze is in Australie omdat er hier geen werk is voor haar.
Ze had gepland om voor één of twee jaar naar Australie te gaan. Nu, na zes maanden, weet ze al dat het veel langer zal duren voordat ze naar huis kan komen.

Ik was een studenten-afgevaardigde tijdens het staartje van de Keltische tijger. Van de vijf gemotiveerde, ambitieuze, welbesproken mensen die met mij in het committee waren, zijn er drie in Australie. Eén is terug gekeerd naar haar thuisland, Polen. Mijn laatste kameraad vertrekt in Januari naar Indie.

Dit waren de doeners- wat gaan wij nu doen, als ze allemaal vertokken zijn?

Ik kom uit een plattelandsdorpje, waar het GAA team het voor het eerst voor zover ik me kan herinneren, goed doet. Dit is goed, maar waarom?

De meeste jongens waarmee ik naar school ging zijn thuis, zonder werk. Het is goed dat ze sporten en niet drinken om de tijd door te brengen, maar dit zal niet blijven duren.
Ik vroeg één van hen, die nog steeds werkt ( in een fabriek die de sluiting heeft aangekondigd en elke week arbeiders ontslaat), waarom zijn vrienden niet vertrokken waren.

" Waar zouden ze het geld vandaan halen" was zijn antwoord. Inderdaad, het kost een paar duizend Euro om naar Australie te gaan , en er is daar ook niet veel werk voor ongeschoolde arbeiders. Deze jongens hebben geen diploma. Ze werkten allemaal in de bouw toen de zeepbel barstte.
Nu wonen ze thuis bij hun ouders in de huizen waar ze opgroeiden.

In de lagere school waren we met 18 in de klas, van deze 18 hadden maar de helft van de vaders een job.

Inderdaad, we hebben dit vroeger ook al meegemaakt, en ja er zijn verschillen; we hebben nu miljarden schuld en de internationale gemeenschap lacht ons uit en is ook woedend omdat ze ons moeten helpen omwille van de gretigheid en de domheid van een paar bankiers.

Het vier jaren plan van gisteren lijkt wel strategisch gepland om mijn generatie het land uit te sturen.

Diegenen die nog niet vertrokken zijn zien hun loon weer krimpen, hun belastingvoordelen verliezen ,hoger inschrijvings geld en verlaging van sociale uitkeringen.

Wij hebben nooit genoten van de 'boom'. Velen onder ons hebben niet op Fianna Fáil gestemd. Maar we worden gestraft voor de gretigheid van de generatie van onze ouders en de kleine elite.

Het wordt tijd voor onze generatie om in opstand te komen. We hebben nood aan leiderschap, de generatie vóór ons heeft ons bedrogen. Zij zullen niet voor de rest van hun carriere moeten betalen voor hun fouten,. Wij wel, tenminste diegenen van ons die overblijven.

Ik vertrek niet, omdat dit mijn thuis is.

Ik vertrek niet, omdat ik niets verkeerd gedaan heb.

Ik vertrek niet, omdat ik hard gewerkt heb om mijn positie te bereiken.

Ik vertrek niet, omdat ik niet roekeloos gegokt heb met mijn geld en het geld van mijn land.

Ik vertrek niet, omdat mijn land me nodig heeft.

Ik vertrek niet, omdat ons land onze generatie nodig heeft.

Ik vertrek niet, omdat het de blijvers zijn die ons land zullen hervormen.

Ik vertrek niet, omdat wij het zijn die kunnen vermijden dat het ooit weer gebeurt.

Ik vertrek niet, omdat ik niet wil dat mijn kinderen moeten vertrekken.'