Don't Play, but Pray!

Dat was het bericht van de Ierse bischoppen dit wekend. Die oude rakkers kunnen het nog steeds niet kroppen dat ze de macht hier aan't verliezen zijn.
Nu proberen ze de kinderen terug naar de mis te krijgen op Zondag morgen, en ze spelen hun spelletje goed, ze spelen op het schuldgevoel van de ouders.
De katholieke kerk was hier in Ierland allemachtig tot een paar jaar geleden. Sinds de verschillende berichten over priesters en kindermisbruik en sinds de Keltische Tijger, is het geloof van de mensen in de kerk sterk gedaald, en de bischoppen hebben het daar moeilijk mee.
Maar die nieuwe 'vrijgezinde' ouders voelen zich toch nog schuldig als ze God's Huis negeren, en daar spelen de bischoppen op in.
Er zullen dus wel een paar mensen zijn die hun kinderen naar de mis gaan slepen op zondag morgen, in plaas van hen naar de Hurling of Gaelic football training te brengen training te brengen.
Ik had mijn rug al naar de kerk gekeerd in Belgie, en toen ik hier toekwam werd ik zachtjes onder druk gezet om me weer te bekeren. Ik liet mijn kinderen hier dopen, en hun communie doen, al was het maar om er hier bij te horen. Maar mijnervaring met borstkanker heeft mij veranderd. Ik ben nu gewoon wie ik ben en wil zijn, en als andere mensen daar problemen mee hebben, kan me dat echt niet meer schelen.
Fintan, mijn elf-jarige zoon, heeft besloten om zijn plechtige communie niet te doen, en ik ben daar heel fier om en ook heel gelukkig.