Van doctor naar dakloos in Ierland.

Ik heb hier een vreemd verhaal te vertellen. Een tweetal maanden geleden werd ik opgebeld door een coach van mijn zoon, een Nederlander. Hij vertelde mij dat er iemand bij hem thuis was komen aanbellen. Een man die hij nauwelijks kende, het was een docent aan de universiteit, een Belg, die intussen al 10 jaar in Ierland woonde.
 Ik kende hem niet. De man (ik ga hem Walter noemen) was zijn jub als lecturer kwijt geraakt. Hij gaf er les als freelancer onder contract, en heeft dus geen recht op werkloosheidsuitkeringen.
Hij woonde bij zijn Amerikaanse vrouw, die hem die morgen op een nogal geweldadige manier op straat had gezet. De coach wist niet wat hij kon doen en belde mij dus op, omdat ik een landgenoot ben.
Ja, wat doe je dan. Ik wist nu dat er iemand in de penarie zat. Ik moest dus proberen te helpen.
Ik heb hem de volgede morgen ontmoet in een coffeeshop. en jongens, jongens toch, het was zielig.

Ik hoorde van Walter dat hij vroeger nog les gegeven had aan een Vlaamse universiteit, nadien in de USA, waar hij ook nog jaren les heeft gegeven.
In de VS heeft hij zijn vrouw ontmoet, en samen trokken ze naar Ierland, omdat ze daar al lang van gedroomd hadden. Hij werkte eerst voltijds op de uni, dat werd verminderd naar halftijds, een kwart tijd en dan niets meer.
Walter had intussen geprobeerd juwelen te maken en te verkopen, maar dat was niet gelukt (niemand koopt juwelen tijden de recessie).
En daar zat hij nu vóór mij. Ongeschoren, ongewassen, beschaamd, vernederd. Hij verbleef op een ( niet officiele) B&B aan 20€ per nacht. Hij had geen inkomen, geen papieren. zijn vrouw had zijn laptop in stukken geslagen. Met andere woorden. Walter was dakloos. van Dr Walter naar dakloze Walter. Ik heb hem min of meer kunnen helpen via de community welfare office in Bandon en Focus Ireland , een charity die daklozen helpt en dakloosheid probeert te vermijden. 

Intussen heeft hij een kamer gevonden in een house-share, hij heeft vandaag bericht ontvangen dat hij een levensloon kan krijgen en hij heeft, dankzij een vriend van hem, nu ook gratis wettelijke bijstand.

Had Walter geen rijke broer gehad die zijn huur kon betalen was hij waarschijnlijk volledig dakloos geworden.

 Wat mij het meest verbaasde was dat de community welfare werkster me vertelde dat Walter geen uniek geval was; meer en meer mannen met universitaire diploma's leven op de grens van armoede. Jongeren die een bachelors degree hebben, maar geen masters lopen ook een groot risco.
Dakloosheid stijgt, mensen die hulp vragen aan de verschillende liefdadigheidsinstellingen zijn niet alleen meer de ongeschoolden, het zijn meer en meer mensen van de middenklasse.

 Ik zie hier berichten van groene scheuten die er in de Ierse economie te zien zijn. Ik hoop maar dat het waar is, want zo kan het echt niet langer doorgaan.