Kerstmis in Ierland

De economische crisis heeft ervoor gezorgd dat we deze kerstmis niet naar de zon zullen trekken. We moeten dus de Ierse kerst doorstaan, willen of niet.

Kerstmis begint altijd vroeg in Ierland. Dit jaar begon het echter al tijdens het eerste weekend van November. Dat weekend werd de kerstverlichting in Dublin officieel aangestoken. Vanaf dan werden de straten verlicht en werd er overal kerstmuziek gespeeld.
De handelaars hoopten zo meer kopers aan te trekken. Spijtig genoeg voor hen heeft het niet veel geholpen. De meeste shoppers trokken naar Noord-Ierland, waar alles veel goedkoper is dankzij de zwakke pond. Tot overmaat van ramp voor de Ierse handelaars werd de BTW dan ook nog verlaagd in Groot Brittanie.
Al het geleuter in de pers over patriot zijn door in eigen land te kopen werd massaal genegeerd! Hoe zou je zelf zijn? Een Nintendo DS kost bijvoorbeeld 145 € in Ierland,in Noord-Ierland vind je ze voor 120€, met een spelletje inbegrepen! Geschenken, voeding, speelgoed, alles is wel goedkopere over de grens!

Gelukkig hadden ze in Cork wat meer gezond verstand. De 'Jingle Bells', 'White Christmas' en 'Drummer Boy' werden ons bespaard tot 1 December.
Vanaf dan werd het echt té dol. In de winkels , bij de mensen thuis en zelfs op de radio is het sinds 1 December kerstmis. De slagers hangen vol kalkoenen, elk huis is versierd, de kerstbomen staan nu al twee weken de woonkamers te versieren. ( behalve de onze dan, die hebben we, onder druk van de kinderen, vorig weekend dan maar binnen gebracht).
Overal worden er Mince Pies geserveerd, en als je bij iemand koffie drinkt, pas dan maar op want ze gieten er steevast whisky in. Kerstmis kan niet zonder alcohol!
De bedrijven organiseren een christmas pary voor het personeel. De straten van Cork zijn 's nachts gevuld van dronken kerstvierders.
Dan zijn er de schoolfeesten. Elke lagere school heeft een kerstfeest voor ouders en vrienden , waar steeds weer opnieuw het kerstverhaal wordt opgevoerd. De ouders en grootouders vinden het elk jaar weer fantastisch. Angharad, mijn achtjarige dochter was dit jaar één van de drie koningen. Ze moest een paar zinnen zeggen waar zelfs volwassenen het moeilijk mee zouden hebben: " OH glorious flower of loveliness, we know you must be desperate to see the baby yourself, and we do not desire to delay you. But our throats are as dry as the deserts we have crossed." , " we shall be eternally gratefull to you" en " To the One who brings the fragrance of joy to the world, I give frankincense", nogal archaisch, vind je niet? Wij, de ouders en broers zaten in het publiek elke zin mee te zeggen, bang dat ze de draad zou verliezen, maar ze heeft het er goed vanaf gebracht. Na het kerstverhaal wordt er altijd een grappige sketch opgevoerd en dan komen de onvermijdelijke christmas carrols,' jingle bells', 'Santa Claus is coming tonight' en 'Rudolph the Red Nosed Reindeer' zijn er altijd bij.
De school van mijn dochter vindt dit kerst gebeuren zo leuk dat ze het twee keer doen. Eén keer in de parochiezaal en één keer in de school zelf. En wij, de ouders, moeten daar natuurlijk altijd even enthousiast bij zijn.
Vanavond heeft haar tweede optreden plaats, morgen is het de beurt aan mijn zoon, die naar een andere school gaat.

Dan is er de decoratieve verlichting van de huizen. Sommigen gaan echt ver. In december wordt er in Ierland niet aan energie besparing gedaan, dat is wel zeker! Sommige huizen hebben verlichte daken, verlichte bomen, een pak verlichte dieren, santa's en elven in de tuin. Een waar spectakel!

Kerstmis zelf is wel best gezellig.'s Morgens worden de kinderen vroeg wakker om naar de kerstboom te lopen' Santa Claus legt er 's nachts geschenken onder.

Het kerst dinner is in elk huishouden hetzelfde; iedereen eet kalkoen, ham, spruiten( waarom begrijp ik ook niet, niemand houdt hier van spruiten!), en cranberries. In Cork eet men ook 'spiced beef', een stuk rund dat op een speciale manier gemarineerd werd. Na de kalkoen komt de bekende Christmas pudding, die al weken tervoren bereid werd, met brandy butter. Tot slot is er kaas met goede Porto.
Er wordt op kerstdag traditioneel een gesponsorde christmas swim georganiseerd op het strand. Tientallen mensen lopen dan tesamen in de ijskoude oceaan, om geld te verzamelen voor één of andere liefdadigheidsinstelling. Nadien krijgen ze warme soep, en natuurlijk een glaasje whisky, hete whisky bij voorkeur.

Op Tweede Kerstdag, of St Stephen's Day, wordt er meestal een vossenjacht te paard georganiseerd. Je kan die jacht gaan volgen. Op die manier ben je de hele dag buiten in de frisse lucht. Goed ook om die extra kerstcalorien weg te werken.
Niemand werkt tussen kertmis en nieuwjaar. De meeste bedrijven blijven gesloten.
De gekte blijft duren to 6 Januari. Dan is het ' Woman's Little Christmas'. Het is de dag dat de decoraties weer weggelegd worden tot volgend jaar. De vrouwen , die tijdens de kerst vieringen al het werk gedaan hebben gaan dan samen uit eten, en natuurlijk ook drinken. De meeste hotels hebben speciale promoties voor Little Christmas, meer en meer vrouwen trekken tesamen naar een spa-oord, om kertmis uit de huid te laten masseren, en weer monter en fris aan het nieuwe jaar te kunnen beginnen. Leuk idee toch wel!

Aan de kalkoen doen wij niet mee!. Onze buren weten intussen dat we van fazant houden, en elk jaar krijgen we gratis fazant van de jagers in de buurt.

Maar dit jaar houden we de fazant voor nieuwjaar. We gaan het wagen om gans te bereiden! Heeft er iemand een recept?


Vrolijk kerstfeest aan iedereen!

Don't Mess with the Toy Show

Elk jaar voor Kerstmis heeft op RTE 2 de "Toy Show" plaats. Het wordt gepresenteerd door Pat Kenny tijdens de 'Late Late Show', een wekelijkse talk show over all things Irish.

De Toy Show wordt door bijna iedereen bekeken, er worden nieuwe speelgoedjes voorgesteld aan het pubkliek, er wordt veel gezongen en gedanst en er worden een massa prijzen weg gegeven.Ik heb er zelf nooit naar gekeken, mijn kinderen vertellen mij dat andere kinderen de Toy Show nooit missen. Het is een echte Instelling geworden.

Vorige week gaf Pat Kenny tijdens de Late Late Show tickets voor de Toy Show , tienduizend Euro en een hotelverblijf in Dublin weg aan degene die een phone quiz vraag juist beantwoordde. Toen deze dame zei dat ze niet echt geinteresseerd was in de Toy Show, maar wel met plezier de 10,0000€ aanvaardde was de verontwaardiging groot! Pat Kenny vernietigde meteen de tickets , het publiek jauwde, en sindsdien is de arme vrouw, bestormd geweest door tabloid journalisten, radio presentators, enz. Ze wordt hier bijna aanzien als de duivel. Het enige dat ze echt wou doen is in Dublin gaan winkelen met haar 85 jaar oude moeder. Ze heeft waarschijnlijk geen kinderen, waarom zou ze dus naar de Toy Show komen?

Er zijn een paar heilige koeien in Ierland: Bertie Ahern, de GAA ( Gaelic Athletic Association) en nu dus ook de Toy Show, en wee je gebeente als je er anders over denkt dan de massa.....

De Ierse wake

Ieren houden van feest vieren. De christmas parties, de communiefeesten, de hen- en stagparties, de dagenlange trouwfeesten, little women's christmas, etc., etc. Feesten doen ze hier met volle overtuiging em met dol enthousiasme.
Het grootste feest is echter de Ierse begrafenis. Je bent niet echt in Ierland geweest als je geen begrafenis hebt meegemaakt.

Als iemand overlijdt verpreidt dat nieuws zich als een vuurtje. De buurvrouwen van de overledene gaan dan meteen naar zijn huis en nemen het huishouden over. Het huis wordt geschuurd en geschrobt, de ramen worden gewassen. De familieleden van de overledene worden getroost en gevoed. De buurmannen doen het werk in de tuin, ze herstellen wat er te herstellen valt, soms wordt de straat voor het huis ook hersteld zodat alles er perfect uitziet.
De overige buren snellen naar de winkel om brood, beleg en whisky te gaan kopen. Het hele dorp smeert dan de boterhammen voor de volgende drie dagen.
De familie wordt niet meer alleen gelaten. Er is altijd iemand die voor de troost en het eten zorgt.
De avond van het overlijden neem de rozenkrans plaats bij de begrafenis ondernemer, of bij de overledene thuis, waar zijn lichaam dan opgebaard ligt.
Meesta stelt een boer een weide ter beschikking waar de bezoekers hun auto kunnen parkeren. Dat vraagt ook heel wat organisatie, de mannen uit het dorp zorgen daar wel voor. Ze staan op de straat en tonen de toestromende bezoekers de weg naar de parking.
De familie staat dan voor uren naast de opgebaarde overledene om de mensen te begroeten. Met honderden komen ze er op af. Iedereen die de overledene kent, of wiens dochter, zoon of vriend hem kent, tot de kozijnen van het vijfde knoopsgat komen naar een Ierse begrafenis. Hoe jonger de overledene, hoe meer volk je krijgt. Ze begroeten één voor één de familie en nemen dan afscheid van de overledene. Na de rozenkrans wordt het tijd voor de boterhammen , thee en koffie, en natuurlijk een stevig drankje.
Dezelfde nacht blijven een aantal buren in het huis van de overledene. Ze houden er een wake, gaan niet naar bed, bidden, zitten bij de overledene, praten en lachen over zijn /haar leven en drinken nog een aantal stevige whisky's
De tweede avond komt de 'removal', waarbij het de overledene gekist wordt en naar de kerk gebracht wordt.
Dit is een moeilijke tijd voor de familieleden, en de buren zorgen weer voor alle mogelijke steun. ALs de removal gebeurt vanuit het huis van de overledene, wordt de kist meestal geschouderd, door de zonen, vader en nonkels, broers, zussen, tantes, of vrienden. de stoet gaat dan van het huis naar de kerk. Soms is de stoet zo lang, dat het bijna een uur duurt voor de kist in de kerk toekomt. Dikwijls stopt men voor al de huizen van de buren, om als het ware de overledene te laten afscheid nemen van zijn omgeving.
In de kerk wordt de kist gezegend, er worden een aantal gebeden gezegd, en dan gaat iedereen naar huis, met een omweg lang de pub, natuurlijk. Er blijft wel altijd iemand voor het dagelijks huishouden werken bij de familie, en er worden nog een aantal whisky's gedronken.
Dan komt de dag van de begrafenis. En zoals de vorige dag heeft iedereen de boterhammen gesmeerd, zorgen de mannen voor de nodige parkeer plaatsen, enz.
Na de uitvaartsdienst wordt de hele congregatie uitgenodigd naar ofwel het familie huis, maar meestal naar de pub, waar de boterhammen gegeten worden met thee en koffie, al vlug gevolgd door bier, whisky enz. Na een paar uren gaat iedereen al dan niet lichtjes dronken naar huis. Het is over. De buurvrouwen voelen zich goed. Ze hebben voor drie dagen hun beste kant laten zien, de buurmannen voelen zich dronken, en de familie wordt eindelijk met rust gelaten.
Na een maand is er een herdenkings mis, weer gevolgd door boterhammen en drank in de pub. Vanaf dan herhaalt hetzelfde zich bij elke jaargetijde. Dan zijn het echter alleen de echte vrienden en kennissen die erop af komen.

Ze houden hier van hun begrafenissen, zo erg zelfs, dat er regelmatig ook foto's in de krant staan van begrafenissen, bij voorkeur van de treurende familieleden.

Toen er drie jaar geleden bij mij borstkanker vastgesteld werd, verpreed dat nieuws zich als een vuurtje, een paar buren kwamen op bezoek. Eén ervan zei niets toen ze kwam, ze zat maar te staren tot ik haar vroeg om te vertrekken. Ik zag het in hun ogen, de onderdrukte opwinding die ze voelden. Een begrafenis op komst? Oh, alle triestige vehalen die ze zouden kunnen vertellen. De moeder van een klasgenootje van mijn zoon, kon de spanning niet meer aan, ze vroeg het me rechtuit. Wat is de prognose, hoe lang nog? Het is allemaal niet slecht bedoeld natuulijk, en toch vraag ik me soms af, of ik ze nu ontgoocheld heb.

The Emerald Isle, with specs of white and red

Ierland is een prachtig land. Als je naar Ierland vliegt en bij de landing onder de wolken(die er steevast zijn) vliegt, dan sta je steeds versteld van hoe groen dit land wel is. De kleur groen is hier in alle variaties te vinden. De groene weiden lopen onverstoord door tot aan de kustlijn. Het is een ongelooflijk mooi en rustgevend zicht.
Wij wonen in Kilbrittain, waarschijnlijk één van de mooiste dorpjes in Zuid-West Ierland. We hebben zicht over al dat groen, met de blauwgrijze oceaan in de achtergrond.

Elke dag verandert ons zicht hier. Soms vaart een grote tanker voorbij, soms is het storm op zee, en af en toe zie je het witte zeil van een yacht voorbij varen.
En die yachts houden soms wel een grote verrassing verborgen.

Twee weken geleden zeilde zo'n yacht het keine havenstadje Castletownbere in West Cork binnen. De yacht werd opgewacht door de drugsbrigade, er was cocaine aan boord met een waarde van 670 miljoen €.
Een paar maanden geleden sloeg de bemanning van een andere boot alarm toen hun motor het opgaf in de buurt van Bantry, ook in West Cork. Toen de reddingsploeg ter plekke kwam, zagen ze tientallen witte zakken op het water drijven.Het was natuurlijk cocaine. De bemanning had de cocaine net van een groot vrachtschip opgepikt, maar door een domme vergissing hadden ze de hun diesel boot met benzine gevuld. Ze hadden de keuze tussen de gevangenis of verdrinken, en kozen voor het eerste.
Dit is het Ierland waar wij in leven, de drughandel is hier een florerende business.
Het is een echte pest.
Het blijft niet alleen bij het smokkelen, de drughandel in Dublin en Limerick heeft al vele levens gekocht. Elke week hoor je wel van een moord, meestal zijn het de drugs bendes die elkaar uitmoorden.
Soms echter wordt een onschuldige burger getroffen. Zo was er de jongen die een leercontract als loodgieter had, hij voerde herstellingen uit in het huis van een drugsbaron. Ze kwamen om de drugsbaron te doden en schoten hem dan ook maar neer,hij was een gevaarlijke getuige.
Vorige week werd in Limerick een jonge man dood geschoten, het was een geval van 'mistaken identity', hij trok op zijn buurman, die het echte doel van de schietpartij had moeten zijn.
De Ieren zijn woedend, omdat de drugbendes duidelijk de overhand hebben en de overheid volgens hen niet genoeg doet om een eind te maken aan die verschrikkelijke misdaden. Tijdens een talk show op de radio, waren er verschillende Ieren die vonden dat het leger moet ingezet worden om de drugbendes uit te schakelen.
Limerick is gekend voor zijn criminele families en de vetes die al vele levens opgeeist hebben. Er is een grotere aanwezigheid van politie, en de Special Assault Unit heeft is er ook steeds aanwezig, en toch blijven deze misdadigers verder moorden en de drughandel blijft bestaan.

Dit mooie groene eiland wordt tegenwoordig steeds meer en meer bevuild door het witte cocaine poeder en de rode vlekken van een bloederige strijd om de drughandel te beheren.

De recessie en kanker.

Terwijl onze aandacht gericht was op de Amerikaanse verkiezingen en de daarop volgende euforie, maakte Mary Harney, de minister voor gezondheids zorg, bekend dat ze de plannen om elk 12 jarig meisje te vaccineren tegen cervicale kanker geschorst had. We hebben er het geld niet voor volgens haar.
Niemand had er echt notie van genomen in het begin, maar langzaam maar zeker begint de realiteit ervan door te dringen. Zover gaan de besparingen hier dus, dat een politieker zomaar kan beslissen over het leven van onze dochters. Vogens dr Mc Daid, nochtans een Fianne Fáil TD (parlementslid) kunnen door het vaccin zo'n 70 tot 80 levens per jaar gered worden in Ierland. Dr Mc Daid heeft zich onthouden in de stemming van gisteren, een poging van de oppositie partij, Fianne Gael, om de vaccinatie toch nog te laten doorgaan.
Maar Fianne Fáil won de stemming met een kleine meerderheid en onder andere de steun van de groenen die ook in de regering zitten.
De gezondheidszorg in Ierland is rampzalig, dit jaar zijn er meerdere schandalen uitgebroken over gemiste kanker diagnoses, of het sterven van mensen aan kanker omdat ze geen verzekering hadden en dus 6 maanden moesten wachten op een onderzoek, zoals een coloscopie, waarna de kanker al zover gevorderd was dat er niets meer aan te doen was.
De Keltische tijger was er, maar in plaats van ervan gebruik te maken om de essentiele voorzieningen zoals geneeskunde en onderwijs op peil te brengen, heeft men er gebruik van gemaakt om....... ja, ik vraag me wel af waarom. En nu dus gaan ze de plannen schrappen om die levensreddende vaccinatie af te schaffen.

Men kan het vaccin uiteraard zelf kopen, maar niet iedereen heeft zomaar €600 Euro ter beschikking , net zoals niet iedereen prive ziekteverzekering kan betalen.
Het ziet er naar uit dat de rijkere Ieren, naast een betere opleiding in de privéscholen ook beter beschermd zullen zijn tegen kanker. We kunnen hier ook wel wat "change" gebruiken!

There's no-one as Irish as Barack Obama

Barack O'Bama, the lad from Moneygall, Offaly

Ja, het is officieel. Barack Obama is Iers! Het verbaast me natuurlijk niets! Alle Amerikanen hebben Ierse connecties, ze komen hier met massa's op zoek naar hun Irish roots.
Vele celebrities en presidentskandidaten beweren Iers bloed te hebbn. Sommigen hebben dat, andere weer niet, zoals John Kerry, die zich heel Iers gedroeg, maar uiteindelijk moest toegeven dat zijn vader de familienaam veranderd had van Kohn naar Kerry.
Als iemand bekend genoeg is en niet echt denkt dat hij Ierse connecties heeft, dan vinden de Ieren die connecties wel.

En ja hoor, de voorvaderen van Barack Obama's grootmoeder komen uit Moneygall in County Offaly. De Taoiseach, Brian Cowen heeft Barack Obama dus uitgenodigd om naar Offaly te komen. Brian zou hem dan het land van zijn voorvaderen laten zien. Brian Cowen komt zelf uit Tullamore, in Offaly en werd door RTE, de Nationale Ierse radio een 'compatriot' van Obama genoemd.
En natuurlijk werd er, naar goede Ierse gewoonte, ook meteen een ver familielid van de nieuwe Amerikaanse president ontdekt. Zijn naam is Henry Healy, hij woont in Moneygall en beweert dat zijn voorouders en Obama's voorouders ergens in de stamboom dezelfde zijn.
Moneygall heeft alvast een bord geplaatst op de toegangsweg naar het dorp, met de fiere vermelding' Moneygall, thuis van Barack Obama's voorouders'.
Gisteren avond werd een speciaal verkiezingsfeest georganiseerd met traditionele muziek en dans. De pers was er ook aanwezig. Iedereen bleef wakker om de resultaten te zien, en er werd serieus feest gevierd.
Henry Healy, Obama's achterachterachterachterachterneef hoopt ondertussen dat de nieuwe Amerikaanse president een bezoekje zal brengen aan Moneygall, en dat Monyegall wat geld kan verdienen door de connectie met Obama. Misschien komt er wel een kleine donatie vanuit Amerika. Ze willen graag een speeltuin bouwen, en die noemen ze maar al te graag de Obama playground.

Spijtig genoeg krijgen we hier echter géén dag verlof, zoals in Kenya, waar een ontroerde oom van mr Obama een emotioneel interview gaf op de Ierse radio.

De kinderen zijn altijd wel de beste om te verwoorden wat er in de wereld gebeurt. Toen Milo en Fintan vanmorgen wakker werden en hoorden dat Obama de verkiezingen gewonnen had zeiden ze tesamen: 'Good, now America is a good country again!' Sipke, mijn oudste zoon (15) zei:' so now we can like the Americans? strange feeling! I feel a big relief coming over me!'

Halloween Horror voor de regering en Expensive Car Insurance

De Ierse regering heeft het hard te verduren. Het budget heeft de 70-plussers aangezet tot een ware grijze revolutie. Vorige week troken ze met 15.000 naar Dublin. Ze betoogden er tegen de afschaffing van de medische kaart voor alle 70 plussers.
Betogingen gebeuren wel meer, en de regering verwachtte ook wel heel wat oppositie tegen de keiharde besparings maatregelen, maar ze hadden niet verwacht dat de 70-plussers er ook bij zouden zijn. En deze betogers deden het goed,zoals in de goede oude tijd gaven ze niet op, ze zongen zelfs 'We shall overcome', naar goede gewoonte uit de jaren 60.
De ministers trachtten de gemoederen te kalmeren en de oudere betogers aan te spreken , maar de grootouders van Ierland lieten hen geen woord zeggen.
Daar stonden ze dan,de stoute ministers, duidelijk bang van de grijze woede.
Met rode kaken, pruillippen en ogen naar de schoenen gericht, zoals een kind dat berispt werd door haar moeder,maakten ze een U-turn. De begrotings maatregel werd aangepast zodat 95% van de 70-plussers nog steeds recht zal hebben op gratisch medische hulp.
Het was echter te laat. Het feit dat de regering het gedurfd heeft de oudere burgers te doen betalen zal hun duur kosten.
Na de 70 plussers kwamen 10.000 studenten betogen, gisteren trokken 12.000 leerkrachten en ouders naar Dublin.

Thuis merken de kinderen ook wel dat alles niet bij het oude is. Milo, mijn tien jarige zoon besloot om zich voor Halloween te verkleden als 'expensive car insurance', een Pytonesque interpretatie van de huidige problemen als je't mij vraagt.

The Rise and Fall of Bandon

Onlangs las ik een artikel van een arrogante 19-jarige auteur dat ze de recessie helemaal niet voelt en nog steeds leeft zoals vorig jaar, van de éne coktailbar naar de andere en de éne party naar de andere. Misschien in Dublin, maar zeker niet in West-Cork waar ik woon.
Toen we ons hier 10 jaar geleden vestigden in de buurt van Bandon, was alles hier nog vrij oud en ouderwets. De 'boom' begon nog maar net. Bandon was een veemarkt stadje, waar de boeren zaken deden en de boerinnen naar de kapper kwamen.
Bandon telt ook vier middelbare scholen, voor de kinderen uit de omliggende dorpjes.
Met een grote Church of Ireland kerk, een Methodist Chapel, een Baptist Church, en een Tempel van de Getuigen van Jehova naast de katholieke St. Patrick's kerk, is Bandon met zijn 4000 inwoners, éen van de weinige plaatsen in Ierland met zo'n grote variatie van verschillende Christelijke kerken.
Er was een kleine supermarkt, één thee- en koffie shop, waar je boterhammen met coleslaw kon eten, en waar de koffie naar afwaswater smaakte.
Ik vermeed Bandon als de pest. Vooral omwille van de slechte koffie. Waar ik ook naartoe ga, ik moet en zal goede koffie vinden, en dat was 10 jaar geleden niet zo gemakkelijk in Ierland.
De Keltische Tijger maakte van Bandon in een korte tijd een aangename plaats om te gaan shoppen. Er kwamen nieuwe boutiques, een culinaire winkel, waar ze Franse kazen en Belgische paté's (veel te duur) verkochten, een tapasbar met live jazz muziek, een kunstgalerij , een aantal nieuwe restaurants en zelfs een tienercafé, het eerste in Zuid-Ierland.
Plots was het leuk om naar Bandon te gaan. Iedereen was rijk en gelukkig.
'The Wind that Shakes the Barley' van Ken Loach werd voor een groot deel in Bandon gefilmd en iedereen nam er aan deel als extra's. De Bandonians waren dan ook fier toen de film won in Cannes.
Het geluk kon maar niet op. Bandon groeide en bloeide, er bestonden geen limieten!

Maar mooie liedjes duren inderdaad niet lang, de recessie heeft in Bandon al een heel pak slachtoffers gemaakt. De galerij sloot haar deuren, de tapasbar is sinds vorige week ook dicht. Er zijn in de voorbije maand 3 winkels gesloten en het Indisch restaurant bestaat ook niet meer.
De appartementen die er door gretige ondernemers gebouwd werden staan er voor 75% leeg, de Polen gaan weer naar huis. Het is maar een zielig zicht.

Een kleine troost is dat de Ieren koffie ontdekt hebben tijdens de gouden jaren. De koffie doet het nog steeds goed, dat bespaart me een heel pak kilometers, nu moet ik niet meer naar Cork of Kinsale rijden om lekkere koffie te vinden.

Zero Dollar Notes

De crisis heeft ondertussen de hele wereld in zijn greep. De Ierse begroting liegt er niet om. Er werden keiharde maatregelen getroffen om Ierland uit de penarie te helpen.
De maatregelen die het hardst aankomen zijn onder andere het afschaffen van kindergeld voor kinderen vanaf 18, student of niet, het optrekken van de maximum grens dat men per maand besteed aan medicatie alvorens de staat de medicatie betaalt tot €95, het afschaffen van de medische kaart voor 70 plussers die voldoende inkomen hebben ( maw, ze zouden niet arm genoeg zijn om een medical card te krijgen als ze jonger waren), het invoeren van een 1% tax op bruto inkomen voor iedereen, dit gaat op tot 2% voor inkomens over 100,000€.

Iedereen moet dus meebetalen om de crisis op te lossen.
De wereld van de kunst is ook niet gelukkig. Hun budget werd met 145,4 miljoen Euro verlaagd.


De Amerikaanse kunstenaar, Laura Gilbert, uit Manhattan heeft op een ingenieuze manier uiting gegeven aan haar frustratie met de financiele moeilijkheden waarin haar land verkeert.
Ze ontwierp het ' Zero Dollar Biljet', een perfecte weergave van de Dollar met een waarde van 0.
De prints zijn genummerd, en getekend, maar om de werkelijke waarde echt tot nul te laten dalen, heeft ze er meteen 10,000 gedrukt, en ze gratis uitgedeeld in Wall Street.Daar confronteerde ze ook de financiers die volgens haar de oorzaak zijn van de huidige moeilijkheden.
Door deze prints gratis uit te delen stelt Laura Gilbert ons ook de vraag'Is kunst waardeloos als het gratis is?', en klaagt ze ook meteen de irrationele inflatie van de hedendaagse kunst aan door rijke Wall streeters.
Je kan de video
hier bekijken.

Het zijn kunstenaars zoals Laura die ons soms een spiegel voor het hoofd zetten en ons laten zien waar we nu eigenlijk mee bezig zijn. En de spiegel in Wallstreet laat niet veel moois zien tegenwoordig.

Celtic Pussy

De Ieren beseffen het nu pas echt. De Keltische tijger is gekrompen en is nu nog slechts een Keltisch poesje.
Was het nu echt een 'boom', of was het maar waan? Vele Ieren vrezen wat er nu nog gaat komen. Het budget dat volgende week voorgesteld wordt zal niet van de poes zijn, dat weten we nu al. Alles is hier'doom and gloom'.
Het aantal huizen dat door banken in beslag genmomen worden stijgt hier zienderogen, evenals de werklozen . Het wordt moeilijk om nog positief nieuws te vinden.

En hoe reageert Jan met de pet?
Er wordt op alles bespaard. De verkoop van cappucino's en koffies in benzine stations is naar beneden gedoken.Er worden weinig of geen huizen verkocht. De autoverkoop sukkelt ook. In de bouwsector is de werkloosheid angstaanjagend.
Elke dag hoor je wel van een ander bedrijf dat zijn deuren sluit. Aer Lingus wil 1500 personeelsleden ontslagen, enz, enz.
Het aantal emigranten is voor het eerst weer gestegen. De Expo van de Australische overheid om mensen aan te trekken die willen emigreren trok dit jaar 25% meer mensen aan dan de vorige jaren, en het was opvallend dat de bezoekers niet enkel een kijkje namen, ze wilden emigratie papieren en waren actief op zoek naar een job in Australie.

Sommige bedrijven doen het heel goed dankzij de recessie. Lidl is nu de supermarkt voor iedereen, het is nu de plaats waar huisvrouwen elkaar ontmoeten. De grote 4x4's staan er trots buiten geparkeerd. Lidl is 'in', Marks &Spencers 'out'.
Kleine bedrijven die keukens herschilderen doen het heel goed, men koopt geen nieuwe keukens meer. Architecten ontwerpen nu nog enkel huisverbouwingen, er worden geen nieuwe huizen gebouwd.
Ook IT training floreert met de crisis:
Werklozen worden aangezet tot herscholing, en IT trainers werken samen met FAS (de tewerkstellings dienst) om die herscholing te bezorgen.

En wat met de kunst? Er zijn nog twee galerijen gesloten sinds vorige week. Wij zijn er nog steeds,pour vue que ca dure....

Don't Mention the R word

Het is nu dus officieel. Ierland is het eerste land in de EU, in recessie. The Celtic Tiger, is nu The Celtic pussy!
De kranten liegen er niet om. De Ieren zijn niet fier op hun R woord. Natuurlijk worden er veel verwijten naar verschillende richtingen gestuurd, en de Taoiseach, Brian Cowen heeft het hard te verduren.
Mr. Cowen was minister van financien vóórdat hij Taoiseach, of eerste minister, werd.
De oppositie partij, Fianna gael , heeft nu een goede reden om hem aan te vallen. Maar hebben ze gelijk?
Mijn nederige opinie is dat Ierland inderdaad met geld gegooid heeft, en niet altijd naar de juiste doelen. Wat met de SSIA's, of Special Savings Incentive Account, een spaarders incentive plan waar de regering elke maand een bonus van 25% van het gespaarde geld weg gaf. Dus als je elke maand 100€ spaarde, gaf de regering je 25 € surplus, en dit op voorwaarde dat je 5 jaar spaarde, reken maar uit 60 maanden 25€ cadeau van de regering!

De andere kant van de medaille was natuurlijk dat hoog noodzakelijke investeringen niet gebeurden. De erbarmelijke staat van de gezondheids sector is er niet op verbeterd. De scholen in dit land zijn dikwijls in een schandalige toestand, daar is ook niet veel aan veranderd. En elke toerist zal wel begrijpen waar ik het over heb als ik de toestand van de wegen aanklaag.

Voor de kunst galerijen is deze recessie slecht nieuws. De grote namen blijven natuurlijk verkopen. Het zijn de kleinere galerijen die nieuwe kunstenaars steunen, die het nu erg moelijk beginnen te krijgen. In onze buurt zijn er de laatste twee maanden drie galerijen gesloten, dat is wel angstaanjagend!
Wat doen wij eraan ? Onze galerij heeft nu meer een focus op de bedrijven wereld. Met de New Media Art die we verkopen kunen we intallaties doen voor bedrijven en op die manier een buzz creeren rond die bedrijven. We zijn ook lid van een Business referral organisatie, BNI. Dit is een uitstekende manier om nieuwe connecties te maken en op die manier hebben we een aantal interessante projecten in de pipeline.

Riding the Storm, is de enige optie, en wij blijven vechten!

The National Ploughing Championships

Gisteren was het weer zover! The National Ploughing championships gingen van start in Kilkenny.
Dit is het belangrijkste weekend voor elke Ierse landbouwer, maar ook voor duizenden jongeren, ouderen en kinderen, en natuurlijk de talloze bedrijven die daar een stand hebben.

Dit kan je alleen in een land als Ierland meemaken. Buiten Dublin , is landbouw nog wel een heel belangrijke bron van inkomsten voor de Ieren.

Voor 3 dagen trekken alle landbouwers nu naar Kilkenny. Ze nemen deel aan, of wedden op de ploeg kampioenschappen.
De wedstrijd is verdeeld in verschillende categorien: de soorten ploeg ( paard of machine en dan welk soort machine) en de leeftijd van de ploegers. Hoe je wint weet ik niet echt, de rechtste groeve?
Naar het schijnt is dit het grootste ploegkampioenshap in de wereld ( bestaat dit dus ook in andere landen?)
Natuurlijk wordt er na het ploegen ook stevig gedronken. Guiness doet deze week gouden zaken!

Naast de lanbouwers gaat ook bijna iedere andere Ier die tijd kan maken er naartoe. Sipke wil gaan, omdat al zijn vrienden gaan. Er werd een bus ingelegd vanuit Bandon.
De Taoiseach ( eerste minister) en andere notabelen zullen er ook zijn. Als je verkiezingen wilt winnen moet je naar de ploegers gaan!
RTE, de nationale radio is natuurlijk ook van de partij.

Ach, ik kan het niet helpen, ik zit hier met een glimlach op mijn gezicht.
Only in Ireland....

Hard Times, Come Again No More

De economische crisis is er nu wel en zeker.
De werkloosheid stijgt hier met de dag. Iedereen panikeert.
Architecten zijn werkloos, want niemand durft nog aan een nieuwbouw beginnen.
Vorig jaar kon je nog een 100% huislening krijgen, maar dat kan nu niet meer.
Voor de kleinste som moet je alle mogelijke bewijzen van inkomst voorleggen. 1 Jaar geleden was een nota van je boekhouder nog voldoende, vandaag moet het allemaal heel officieel.
Ik hoor hier vele Ieren zeggen, dat de recessie uiteindelijk goed zal zijn voor de Ierse samenleving. De Ieren hebben te lang in een bubbel geleefd, gesteund door de vrijgevige subsidies van de EU.
Vanaf dit jaar zijn de subsidies opgedroogd en moet Ierland zijn eigen boontjes doppen, en bijdragen leveren aan de EU. En plots loopt het allemaal verkeerd.

De huisprijzen zijn zo'n 30% gedaald, en ze dalen nog steeds. De voedings onkosten zijn naar omhoog geschoten. Lidl profiteert daarvan natuurlijk. Iedereen met gezond verstand gaat nu shoppen bij Lidl. Je kan op die manier bijna 50% van je wekelijkse kosten besparen.

Meer en meer mensen beginnen een moestuintje aan te leggen. Beter zelf groenten te groeien dan die verdomd hoge prijzen te betalen in de supermarkt.

Er worden ook meer en meer auto's verkocht met een laag benzineverbruik. De 4x4's zijn, godzijdank, niet meer zo populair!
Hier in Kinsale zijn de zaken voor verschilende restaurants en B&B's zo'n 70% gedaald tegenover vorig jaar.

Ik zit hier nu in onze galerij in Kinsale en kijk uit over de jachthaven. Die is duidelijk nog steeds even groot als vroeger. Ik heb hier en daar al wel een jacht te koop gezien. Maar over 't algemeen is er niet veel veranderd.
De yachtclubbers hebben duidelijk vodoende geld weg gezet om hun rijke levensstijl verder te zetten.
Ze zeilen nog steeds naar Portugal, of naar Amerika, wetend dat hun personeel de zaken wel runt. Vroeger kon me dat allemaal niet schelen. Maar ik moet nu bekennen, dat als ik hier mijn geld zit te tellen en me afvraag hoe we volgende week weer verder kunnen, me dit zicht op snobs wel misselijk maakt.

Fragmenten

Vanaf vandaag ga ik regelmatig een link posten naar een fragment. Dat is een stukje kunst, meestal een klein stuk van een groter kunstwerk dat we verkopen in edities van 100, getekend door de kunstenaar, voor de heel gunstige prijs van € 40. Een excellente manier voor mensen met een klein budget on een kunstcollectie te beginnen.
HIer komt het eerste.


WINDOW, Een mooi fragment van het kunstwerk 'Cathedral' door Nathaniel Stern.
Bezoek onze fragmentengalerij hier

To Drink Or Not To Drink, that's the question!

Het is eindelijk zover. Na een heel schooljaar zwoegen en 3 maanden wachten, krijgen de 15/16 jarigen in Ierland vandaag eindelijk de examenresultaten.
Dit is een mijlpaal in het leven van elke Ierse scholier. Het gaat hem niet echt over de resultaten, maar over de drinkpartij die er nadien plaatsheeft.
'To drink or not to drink' gaat er nu door het hoofd van de meeste tieners.
En hoewel het hier wettelijk verboden is te drinken vóór je achttien bent, toch worden ze hier nogal onder druk gezet. Let wel. het gaat hier niet over een paar pintjes. Het gaat over het 'binge drinking', of zuipen.
Eerst en vooral zijn er de tieners die thuis niets anders gezien hebben dan dat alles gevierd moet worden met een stevige zuippartij.
Dan zijn er de tieners die niet willen onderdoen voor hun vrienden, die drinken dus vrijwillig mee, omdat ze cool willen zijn.
Dan zijn er de tieners die de druk van hun kameraden niet aankunnen, en zich bijna verplicht voelen om te drinken.
En, gelukkig zijn er dan de overige tieners, duidelijk in de minderheid, die niet drinken.
Hier wordt er een alcohol-vrije fuif georganiseerd in The White Lady, een nachtclub in Kinsale.De tieners drinken dus buiten en gaan dan binnen dansen... Ze vragen een oudere vriend om drank te gaan kopen, en soms geven de ouders hen wel drank.
Duizenden kinderen trekken vanavond dus naar de alcoholvrije disco's in heel Ierland. Onder andere Sipke.
Er wordt ook in de pers al een paar dagen over de junior cert festiviteiten gesproken, de politie kwam in de school een speech geven over vanavond. Ze vroegen de jongens hun drankgebruik onder controle te houden en waarschuwden de tieners vooral tegen het gebruik van drugs. Aan de drank kunnen ze niet veel veranderen, zeggen ze zelf, maar de junior cert fuiven zijn trekpleisters voor drugdealers, op zoek naar nieuwe slachtoffers.

Sipke's jaar kreeg een halve dag verlof vandaag. Ze krijgen de resultaten om 12.40.
Ik moest schriftelijke toestemming geven aan Sipke om de namiddag in Bandon te blijven met zijn vrienden en vriendinnetje. De school wil dat iedereen onmiddelijk naar huis gaat. Ze vrezen dat er anders al dadelijk gedronken zal worden.

En dit alles in een land waar elk kind na de plechtige communie verplicht plechtig te zweren dat ze tot hun 18e niet zullen drinken! (Sipke heeft dat niet gedaan, daar heb ik wel voor gezorgd!)

En dus begint vanavond ook voor mij en Haydn een nieuw tijdperk. We worden niet meer wakker gemaakt door babies, maar zullen wakker liggen tot Sipke thuis komt ( hij wordt door een busdienst tot aan de deur gebracht).
Ik heb hem vanmorgen gevraagd of hij van plan is te drinken, en hij zei neen, hij heeft goddank de athletiek, een goede reden om fit wil blijven, en hij heeft al zovele zatlappen gezien dat hij een echte afkeur voor alcohol heeft ontwikkeld. Of dat is tenminste wat hij me verteld heeft, en ik geloof hem wel.
Ik maak me maar zorgen over de onvermijdbare vechtpartijen die elk jaar plaatsvinden, en het 'spiken' van zijn drankjes.
Ik hoop dat al dit gedoe met drank en drugs Sipke's avond niet te veel zal storen. Hij heeft het wel verdiend om zich rot te amuseren!

Morgen gaan ze allemaal weer naar school. Volgende week zijn de resultaten alweer vergeten, en dan beginnen we aan het leaving-cert te denken!

Terug naar $chool

Het is weer zover. De kinderen zijn terug naar school, ....en wij zijn intussen zo'n €2000 armer!

IK weet niet meer hoe het er in Belgie aantoe gaat, maar hier krijgen de kinderen een boekenlijst. Voor elk vak is er wel een boek en een werkboek, zelfs voor Junior en senior infants(het equivalent voor 2e en 3e kleuterklas)! Dit jaar heb ik zo'n slordige 700€ uitbetaald aan schoolboeken. Wat is er toch verkeerd met nota's nemen?
Dan zijn er de uniformen,de pennezakken, de schriften,etc. De boekentassen heb ik dit jaar niet vervangen, ik heb ze gewoon gewassen, en ze zien er gloednieuw uit.
Voor Fintan moesten we 254€ opleggen, de rest van de premie ( hij gaat naar een protestantse privé school) werd betaald door de 'Church of Ireland', dankzij de protestantse lineage van mijn Schoonmoeder in Wales.
Het zijn de schoolboeken die me zo kwaad maken. Ik houd steeds de boeken van mijn kinderen bij, om ze te kunnen herbruiken. Maar dit jaar heb ik slechts twee boeken van vorig jaar kunnen gebruiken. De uitgevers zijn hier echt slim. Ofwel veranderen ze de boeken volledig, ofwel geven ze een 'nieuwe editie uit, waarin dan een paar zinnen veranderd zijn. De school laat ons dan weten dat de oude boeken onbruikbaar zijn.

Pittig detail: de grootste uitgever van schoolboeken in Ierland is de Folens uitgeverij, gesticht door Albert Folens, een Belgische collaborator van de tweede wereldoorlog, die naar de oorlog onderdak vond in het 'neutrale'Ierland.
Folens was blijkbaar niet de onschuldige oostfront strijder die wou vechten tegen het communisme. Blijkbaar had hij connecties met de waffenSS, en was lid van de Gestapo. ( er zijn hier wel een heel aantal collaborators terecht gekomen...)
Een documentaire op RTE bracht dit aan het licht. Maar de weduwe van Folens was succesvol in haar gerechtszaak die trachtte het interview met Albert Folens te verbieden, dat hebben we dus niet gezien.

Onze kinderen werken hier dus met schoolboeken die een man met een heel dubieus nazi verleden rijk heeft gemaakt.Ik weet niet wat ik daarover moet denken.

Let's have some Craic!

"Craic" is een Iers woord voor plezier. Ieren houden van "Craic". "Craic agus Ceol" betekent Muziek en plezier, en dat vind je dus wel in elke pub.
Niet alleen in pubs, zo blijkt nu. Zelfs het Olympisch Committee wou de Craic in Peking niet missen.
Omdat er niet genoeg officielen mee konden gaan omwille van het kleine aantal goede sportmannen en -vrouwen, besloten de officielen om in naam van de "Craic" ook B-atleten te laten deelnemen en natuurlijk de A-athleten die gewond waren en niet echt in staat waren om goede prestaties te leveren, zoals Derval O' Rourke, de horde loper.
"Och, hoe meer zielen, hoe meer Craic",dachten ze dus in het Ierse Olympisch Committee, en ze contacteerden dus elke athleet, A of B, om mee te gaan. Eén van die athleten was een vrouwelijke lange afstands loper,die al weken niet meer getraind had en op vakantie was met de kinderen. Ze kreeg een paar dagen voor het vertrek naar Peking telefoontje om te vragen of ze mee wilde... En ze ging mee natuurlijk.


And it's NO, Nay, Never ....No Nay Never no More.....

De arme athleten...

Het was weer zover. De arme Ierse athleten werden weer aangevallen in de Ierse pers. Ze waren niet goed genoeg, ze haalden geen medailles, en volgens de Ierse media hadden ze dus Iers geld verspild.
Vandaag lees ik in de Belgische pers dat ook daar geklaagd wordt. In Groot-Brittanie zijn ze natuurlijk heel gelukkig, maar in de VS vinden ze de athletiek resultaten ook maar niks.
Ik kan me alleen maar uitspreken over de staat van de sport in Ierland, en ik weet er nu al zo'n beetje over, zei het dan de juvenile athletiek.
Eén ding is zeker. Als je kwalificeert voor de OS als Ierse athleet, dan is dat het resultaat van jaren eenzaam en hard werken. IK heb groot respect voor alle Ierse athleten die zich gekwalificeerd hebben.
De faciliteiten in Ierland zijn echt erbarmelijk. Welk land heeft een Indoor-stadium in een koeiestal, zonder verwarming en met een lekkend dak?

Mijn twee zonen Sipke en Fintan hebben verschillend Ierse medailles gewonnen over de laatste 3 jaar. Ik heb nog nooit de rekening gemaakt van de reizen die we gemaakt hebben naar de verschillende athletiek pistes . Als je van Brussel naar Antwerpen rijdt duurt dat een half uur, vele mensen in Belgie vinden dat te lang.
Hier varieren de afstanden tijdens het seizoen van 40 tot 500 km. En we hebben geen autostrades. Een trip naar Dublin vanuit Cork duurt 5 uur. Je moet er heel wat voor over hebben om het te maken in de athletiek.
En wat ik vastgesteld heb is dat elke jonge athleet die een medaille wint, een vader of moeder aan de kant heeft staan. Het is een commitment, maar de resultaten zijn dan ook fantastisch.
Op financieel gebied,krijg je pas steun van de athletiek bond als je een buitengewone prestatie geleverd hebt. Wel te verstaan natuurlijk. Maar er zijn zoveel kinderen met echt talent, wiens ouders de kosten niet echt aankunnen. Voor ons is het al moeilijk genoeg. Toen de all irelands in Antrim was, zijn er vele athleten niet komen opdagen. Mij heeft dat weekend zo'n € 600 gekost.

Fintan is 12 en sprong dit jaar 4,75m en niet-officieel zelfs meer! Toen we naar het verspringen aan het kijken waren, zei ik hem dat hij daar ook wel zou geraken met zijn talent. En toen zei hij! Moeder, dat is toch onmogelijk! Ik woon in Ierland!!!

Triestig toch he?

Lekker eten in Kinsale

OK, we gaan weer de positieve weg op.... Of het nu regent of niet, eten is altijd een leuke manier om de grijze lucht te vergeten. Wij wonen in Kilbrittain, co. Cork, dicht bij Kinsale.
Kinsale wordt hier de cullinaire hoofdstad van Ierland genoemd. Nu... dit is wel lichtjes overdreven. Er zijn inderdaad een twintig tal restaurants, maar de kwaliteit is niet altijd zo goed.
Ik ga hier maar enkel de goede restaurants vernoemen.
OP de allereerste plaats, een gezellig, warm , aangenaam restaurant, met heel lekker eten uit..... Polen! Jola's restaurant is het beste dat Kinsale te bieden heeft. Jola is een jonge Poolse, met 10 jaar ervaring als restaurant manager in London. Op het menu staan heerlijke Poolse en meestal Oost-Europese gerechten bereid door uitstekende chefs.
De home made Wodka mixtures zijn heerlijk!

Voor een heerlijke visschotel ga je naar het Fishyfishy restaurant, waar je heerlijke visgerechten kan eten. Het restaurant is enkel open voor lunch, van 12 to 16 u, maar het is echt de moeite waard, zeker nu ze er een Franse manager, Patrick, aangewerfd hebben. Hij geeft het restaurant een echte warme ambiance a la Francaise.

Iets meer kinky, maar echt wel lekker, is het eten bij Ozhaven, een Australische onderneming.

Een melding waard, is Crackpots, niet slecht, en nu is er ook een kunstgalerij op de eerste verdieping. (Geen New Media Art, anders zou ik het niet vermelden!)
Verder is er The Spaniard, The Blue Haven ( het bar-food is lekker, het restaurant veel te duur!), Man-Friday, Toddies, en nog een aantal andere. De laatsten zijn allemaal 'over-rated and over-priced' volgens mij, maar wie ben ik om daarover te oordelen....

Overstroomde Pentathlon

Net voor we naar Belgie vertrokken, gingen we naar Santry, Dublin voor de All-Ireland Juvenile Combined events.

Sipke nam er aan deel, hij deed de pentathlon. ( 100m hordelopen, verspringen, hoogspringen, kogelstoten en 800m) De laatste twee jaar was hij tweede geeindigd. Dit jaar was hij vast besloten de wedtrijd te winnen.

En het ging goed. Na de eerste drie events was hij in een leidende positie.
De zon scheen, het was warm, we genoten echt van het zonnetje toen het vierde event, hoogspringen, begon.
Sipke deed het heel goed. Gauw waren er nog 4 athleten over, de rest kon niet over 1.50m springen. OP 1.59m hoogte lukte het enkel Sipke in de eeerste beurt. Hij zag het echt wel zitten, hij steefde duidelijk op een overwinning af.
En toen gebeurde het...
Plots opende de hemel zich en de engelen gooiden emmers water naar beneden. OP 30 minuten tijd was de hele piste overstroomd. Er was zo'n 5 cm water over het hele stadium. De wedstrijd werd afgelast. Het was afgelopen....Arm Sipke, zo dicht bij zijn doel...de goden waren hem niet gunstig gezind...

Wij zaten ondertussen ook vast. De taxi's konden ons niet bereiken. UIteindelijk konden we op een bus, die deed er drie uur over om tot aan het station te geraken, een rit die normaal gezien maar 20 minuten duurt. Onderweg zagen we auto's tot aan het dak in het water, het was een echte ramp.

Terwijl we in Belgie waren is hetzelfede nog twee keer gebeurd. De Dublin-Cork trein is vorig weekend ontspoord door een land verschuiving, de ene overstroming volgde de andere.
We kwamen terug in regen, zelfs voor Ierland is dit een uitzonderlijke natte zomer.

'k Wil terug naar de Kust....

We zijn dus voor een weekje naar Oostduinkerke gegaan. Hier in Ierland,worden we omringd door zee en strand, maar toch gaan de kindeen graag naar de Belgische kust. Waarom?

Omdat er daar altijd iets te doen is. De kust in Belgie is echt wel een goed gehouden geheim. En je beseft het pas als je niet meer in Belgie woont. De dijken, de winkeltjes, de gezellige cafés, de lekkere restauranten, de mosselen, de wafels, de ijsjes, de gratis concerten,en last but not least de koele Kriek!
De kust bruist!
Het is ook een heel beschaafde omgeving. Geen dronken vecht partijen, geen luide disco's, iedereen is daar om zich te ontspannen.
Zelfs de Brusselse 60-jarige blondjes, horen bij de hele Vlaamse kust-ervaring!

Wat mij vooral opviel is dat er daar in de laatste veertig jaar niet veel veranderd is. ( behalve dan de massa's gebouwen die erbij gekomen zijn) De mensen doen exact hetzelfde dan toen ik klein was. Iedereen wandelt nog heen en weer op de dijk. De kinderen huren nog steeds de wagentjes. De vaders bouwen nog altijd vol energie de zandkastelen, terwijl hun kroost hulpeloos toekijkt, en af en toe zie je een man door de duinen sluipen.....hij speelt dan verstoppertje met zijn zoon.

Haydn , mijn echtgenoot, was nogal wantrouwig toen we vertrokken, maar hij vond het uiteindelijk ook een zalige vakantie, en was erg onder de indruk van Oostduinkerke, en de hele Westhoek.

Ik ken een heel pak Ieren die er heel wat voor zouden geven om zulk een vakantie oord te vinden. En ga ik er nu reclame voor maken?

Ik denk het niet. Hou de kust maar lekker voor ons!

Morgen nog wat meer foto's.

Hier is One World Wallet, kom er ook bij!

Wordt zelf een stukje kunst!

Visit One World Wallet

Een video van onze second life galerij

Kunstroof in onze gallerij, door Will St Leger

Op Dinsdag en Woensdag van deze week had er een kunst roof plaats in onze gallerij. Gelukkig hebben we een slide show van de avond, als iemand de daders herkent, laat het me dan weten!

Belfast, party town

Vorige week was het zo ver. De Ierse kampioenschappen voor juvenile athletics nam plaats in Antrim, Noord Ierland. Dit was de aller eerste keer dat dit event in Noord Ierland georganiseerd werd, de Goede Vrijdag overeenkomst hadden hier duidelijk iets mee te maken.
We konden geen slaap plaats vinden in Antrim en konden niets anders dan in Belfast een hotel te boeken.
Ik keek er niet naar uit. Als ik aan Belfast denk, denk ik geweld, moord, bommen.
Ik vertrok dus met mijn twee oudste zonen, Sipke en Fintan, met een klein hartje.
Na 6 uur rijden vanuit Cork, kwamen we eindelijk aan de Noord-Ierse grens. Je weet meteen dat je in Noord-Ierland bent toegekomen, door het aantal Union Jacks en Red hand of Ulster vlaggen langs de baan.
Hier en daar zie je een paar memorial-monumenten, voor mensen die doodgeschoten werden.
En net zoals de huizen er plots anders uitzien als je de Belgisch-Nederlandse grens oversteekt, waren de huizen hier plots echt Engels.
We werden er om de 500m aan herinnerd dat dit Brits territorium was, door de Union Jacks langs de baan, en een paar huizen met verschillende Union Jacks.
Na een 40 minuten rijden kwamen we in Belfast toe.
We kwamen duidelijk aan de kant van de loyalisten toe, weer Engelse vlaggen en red hand of Ulster vlaggen.
Na een beetje zoeken, vonden we de straat van ons hotel, maar ze was afgesloten. Er was een Orange March ( de parades van de Orange Order, waarbij de Battle of the Boyne herdacht wordt, elk jaar weer een periode van verhitte emoties in Belfast). De politie, PSNI, stond klaar in gepantserde voertuigen, maar gelukkig, gebeurde er niets. Het enige dat we konden horen was de fluit en de drum, verder niets. Na een uurtje reed de politie weg, en konden wij eindelijk naar ons hotel gaan.
De parking was afgesloten met prikkeldraad, verder was er echt niets te merken. Ik was wel blij met de veilige parking; Ierse nummer platen zijn niet zo welkom in Belfast, zo had ik gehoord, en inderdaad, de volgende dag hoorde ik dat er stenen geworpen waren naar de Tipperary bus, waarschijlijk door een paar kinderen, maar die hebben de haat wel thuis geleerd.

We maakten een wandeling naar het centrum van de stad, Sipke was heel stil, hij was bang dat zijn Iers accent zou opvallen.
Tijdens de wandeling kwamen we langs een plein waar weer een pak Union Jacks aan het zwaaien waren.
Verder zag de stad er uit als elke andere Engelse stad. We wandelden langs de equality office, waar een oog gehouden wordt op discriminatie van minderheden, dan langs het Europa Hotel, waar de pers verbleef tijdens de 'Troubles'. Dit hotel is gekend omwille van de bomaanslagen .
Maar die maken nu deel uit van een ver verleden. Wat we verder zagen waren feest vierders, elke pub was vol en iedereen die we zagen was dronken. We zagen vier roze limouzines voorbij rijden met een pak dronken hen night party girls,( hen night is de vrijgezellen avond voor vrouwen, stag night is de vrijgezellen avond voor mannen). Een pak stag night vierende mannen liepen met de toekomstige bruidegom op een surf board van één pub naar de andere. Het was een dol gedoe! Alsof ze daar na jaren van geweld, alle verloren tijd moesten inhalen. Iedereen was dronken, en het was nog maar 8 uur 's avonds.
Sipke en Fintan vonden het hele gedoe maar niks, en we keerden terug naar ons hotel.
De volgende twee dagen dachten we alleen nog aan athletiek. We wandelden nog een keer rond in Belfast, maar ik vond de atmosfeer daar helemaal niet leuk. ALsof je nog steeds de vijandigheid kon voelen.
We keerden terug met goud en brons voor Sipke, en zilver voor Fintan. Ik was blij dat we weg konden.
Zou ik nog terug gaan? Enkel als het echt moet.

Juvenile Athletics Championships, Munster in Templemore, Tipperary

Here is een leuk clipje, geeft de atmosfeer goed weer.
Fintan is in de laatste race.>
Munster Championship from phil kelly on Vimeo.

Eilander Syndroom

De Ieren zijn een raar volkje.
Ze zijn verspreid over de hele wereld. Omwille van de hongersnood in de 19e Eeuw, emigreerden miljoenen Ieren naar de Verenigde Staten. Groot Brittanie heeft ook een paar miljoen Ierse uitwijkelingen, en waar op de wereld je ook gaat, je vindt wel altijd een Ierse pub.
De uitwijkelingen waren meestal arme mensen, op zoek naar wat meer geluk, een goed leven voor de familie. Begrijpelijk wel.
Je zou dus denken dat de Ieren de eersten zouden zijn die huidige emigranten omhelzen en helpen om een nieuw leven op te bouwen. Niets is minder waar, blijkt nu.
70% van de neen-stemmers in het laatste referendum over het Lissabon verdrag, deden dit omdat ze vreesden dat met een diepere integratie in Europa, ook meer Europese immigranten naar Ierland zouden komen, dat stond deze week in de krant.

Toen ik hier toekwam, 10 jaar geleden, vond ik het verdomd moeilijk om een job te vinden. Zo moeilijk zelfs, dat ik uiteindelijk tevreden moest zijn met een job als verpleegster in een ouderlingen tehuis. Onderbetaald en overwerkt!
Een van de werkgevers die me interviewden stelde mij de vraag of ik niet dacht dat mijn acccent een probleem zou zijn. ( ik had jaren gewerkt voor bedrijven als Procter en Gamble en Baxter Healthcare, als trainer, en was op zoek naar iets gelijkaardigs), ik negeerde die vraag. Nadien vroeg ik me wel af, of mijn nationaliteit het probleem kon zijn. Ik wou dat echter niet geloven.

Maar nu besef ik dus, dat mijn 'continental' zijn, een struikelblok was om een job te vinden. Vreemd gevoel is dat.
De laatste jaren zijn er zo'n 300.000 Polen naar Ierland gekomen. Ze werken meestal in de bouw sector, en de vrouwen worden huishoudsters, alhoewel de meesten universitairen zijn. Het zijn mooie, vriendelijke mensen , meestal katholiek zoals de Ieren, er zijn geen problemen met deze Europeanen.
Nu blijkt dus , door het referendum, dat ze hier echt niet welkom zijn.

Ieren zijn eilanders. Ze leven afgesloten van de rest van Europa. En dat merk je echt wel.

Deze theedrinkende, fish-and chip etende eilanders hebben een groot wantrouwen voor alles wat niet van dit eiland komt.

Mijn ouders' huis werd verkocht na hun overlijden. De kopers waren een familie uit Cork. Leuke, aangepaste mensen, die een beter leven wilden en gevonden hebben voor hun familie, dat is de norm hier in Ierland. Iedereen heeft wel minstens één familielid in het buitenland.

Blijkbaar vinden de Ieren het gemakkelijk om te krijgen, maar ze staan niet meteen klaar om ook wat terug te geven!

Referendum Smeferendum

 

OK, jullie hebben het allemaal wel gehoord, gelezen of gezien, Ierland heeft NEEN gezegd in het referendum over het Lisbon Verdrag.
Consternatie in Europa, sommigen zijn tevreden, anderen heel ontgoocheld. Een ding is zeker, zelfs de Ieren weten niet echt waarom ze neen gestemd hebben.En als je hier voor het referendum naar de propaganda keek, kan je maar 1 besluit trekken. Ze stemden neen omdat ze neen konden stemmen. Het oude Ierse rebel gevoel kwam weer op. De Neen propaganda was ook daarop afgestemd.
Posters met als slogan " People died for this country, ....." " No to Foreign Rule", " don't let Brussels in through the back door", etc. waren er echt op gericht om de Ieren te doen geloven dat door Ja te stemmen. het land zou overgenomen worden door ongelovige, abortus lievende heretische Europeanen.
Mensenlief, ik heb nog nooit zo een belachelijke propaganda gezien. En de mensen zijn er in gelopen.
De ja-kant kon duidelijk geen antwoord vinden op de neen propaganda, ze hadden daar het geld niet voor. Ze probeerden wel, door te zeggen dat de neen kant leugens vertelde, maar dat maakte het alleen maar erger.
Neen had duidelijk de overmacht op financieel gebied, er gaan geruchten de ronde dat pro-Bush Amerikanen erachter stonden....

Ach ja, ze likken hier en in Brussel nu hun wonden. De vraag blijft of het wel zin heeft om een referendum te organiseren over een verdrag waar niemand iets van verstaat. Tenslotte is er hier een democratisch verkozen parlement (Dáil), waarom werd er daar niet gedebatteerd over het verdrag? Het zou tenminste de zekerheid leveren dat de beslissing, welke dan ook, kwam van goed geinformeerde individuelen!

Expats United

Toen ik in Brussel woonde met Haydn, nu mijn echtgenoot, kochten wij wekelijks The Bulletin, een weekblad voor expats in Brussel.

Elke keer maakte ik me kwaad op al de Eurocraten die niets beter te doen hadden dan te klagen over de Belgen, de Belgische politiek, etc.
Ik verstond maar niet hoe die mensen zo negatief konden zijn over een land, waar ze uit eigen keuze komen wonen waren.

Nu, na tien jaar in Ierland, betrap ik mezelf erop dat ik net hetzelfde doe als de expats in Belgie.
Ik kan me hier zo gefrustreerd voelen over alles. De scholen, de gezondheidszorg, de restaurants, de sportclubs,de godsdienst, ik heb wel altijd een negatieve opmerking klaar!

En nu begrijp ik wel wat er gebeurt in het hoofd van een expat. Je komt er nooit meer uit. Eens expat, altijd expat. Ik voel me niet echt thuis in Ierland, maar als ik terug naar Belgie ga, kan ik niet wachten tot ik weer hier ben, ik kan aan de Belgische drukte niet meer wennen.

Eigenlijk voel ik me alleen nog thuis in mijn eigen huis. Ik ben een expat voor het leven. Ik zou gerust naar de Verenigde Staten kunnen verhuizen, of naar Australie of Africa. Volgens mij maakt dat niet zoveel verschil meer uit. Weg is weg. Na een tijdje ga je je de goede dingen van je eigen land herinneren, en plots worden die zelfs beter en beter. Maar je kan er niet meer terug naartoe, want je hoort er niet echt meer bij.
Een raar gevoel, maar ik ben er zeker van dat dit een expat-syndroom is, zeker als je in een gemengde relatie zit. Twee Belgen kunnen samen heimwee naar huis hebben. Alleen ben je dus echt wel alleen!

Ik voel me nu verbonden met alle expats in de wereld, welke nationaliteit ze ook mogen hebben. Van huis weg zijn is niet zo simpel als je denkt....

Terug van Weggeweest

Phew, Hier ben ik weer. We habben het verdomd druk gehad met onze galerij, en dat zal zo wel een tijdje blijven duren.
In de galerij zijn we van start gegaan met fragments, een project waarin we kunstenaars vroegen een werk te creeren dat we aan goedkope prijs kunnen verkopen aan het publiek. De intentie is om kunst toegankelijk te maken voor iedereen. De kunstwerken zijn allemaal in beperkte uitgave van 100, gehandtekend en gedrukt op archival paper.
Hier is er eentje van Nathaniel Stern





Een ander project is een social networking kunstproject, One World Wallet, waar je een wallet kan kopen, gemaakt door Jon, Coffelt, en daarmee kunt aansluiten op een social networking website, oneworldwallet.ning.com, waar je je verhalen en foto's van je leven met de wallet kan delen met andere leden. Het geheel wordt een kunstwerk op zichzelf.

Arme scholen

Vandaag stond in het nieuws dat de Ierse Lagere scholen gemiddeld een schuld van 23000 Euro hebben. Toch heeft de minister van onderwijs, Mary Hannafin, geweigerd de staatsteun aan de scholen te verhogen. Ze vindt dat het aan de plaatselijke gemeenschappen ligt om geld te ronselen.

Regelmatig hoor je hier berichten van scholen die moeten sluiten omdat er een ratten- probleem is,of van scholen die nog steeds geen toiletten in-huis hebben, enz, enz. Als je sommige schoolgebouwen bekijkt waan je je echt in de jaren dertig.
Het hele jaar door hebben er verschillende 'Fundraising-events' plaats, zoals modeshows, cake-sale,concerten,etc.etc. Dit alles om de scholen te steunen.
Elke school vraagt de ouders om een 'vrijwillige bijdrage'en ook nog om een geldelijke steun om de normale kosten van copies, etc. te dekken.
Boeken moeten we steeds nieuw kopen , elk jaar betaal ik in September zo'n slordige 400 Euro aan schoolboeken voor mijn 4 kinderen.
Onderwijs is hier zogezegd gratis, maar het is verdomd duur.
Hoe dit nog kan na de Keltische tijger is onbegrijpelijk.

Food Dudes

 

De lagere scholen zijn deze week gestart met een 10 dagen durend programma, Food Dudes, om de kinderen te stimuleren om gezonder te gaan eten. Elke dag krijgen ze een zakje met rauwe groenten en fruit, dat ze moeten proeven. De eerste paar dagen krijgen ze een prijs als ze geproefd hebben, de laatste dag krijgen ze een grotere prijs als ze het hele zakje leeg eten.
Obese kinderen vormen een groeiend probleem hier, wat mij echt niet verbaast.Er is dan ook geen enkele opvang voor jonge moeders. Advies krijgen ze van de televisie of helemaal niet. De public health nurse komt1 maal langs na de geboorte van een kindje, om na te gaan of alles in orde is thuis. Niemand weegt of meet de baby, en al wat men zegt over voeding is 'breast is best', verder moet je't zelf maar uitzoeken.
Je vindt hier dus regelmatig babies die een zakje chips aan't eten zijn, of cola drinken uit de zuigfles.
Hoewel er vele sportclubs bestaan, zijn er toch een groot aantal kinderen voor wie sport betekent dat je een sprint loopt op de WII Nintendo!
De vrienden van mijn kinderen weigeren meestal de groenten die ik hen aanbied, weinige moeders koken hier nog vers, meestal wordt er 'Convenience food' klaargemaakt.

Vandaar dus het'Food Dudes ' programma. Of het iets zal uithalen weet ik niet, het is in ieder geval goed dat de overheid een initiatief neemt .

Kanker

Gisteren vernam ik dat één van mijn vrienden ( een coach van de athletiek club) borstkanker heeft.
Die verdomde ziekte weer! Het is niet meer uit mijn leven weg te denken.
Ik was erg geschokt, en maakte mijn eigen confrontatie met borstkanker weer door.
Voor mij is het nu 3 jaar geleden, en na de behandeling met chirurgie, bestraling , chemotherapie en Herceptine is alles voorlopig OK.
Het verlaat je echter nooit. Elke dag denk ik aan kanker, het minste kwaaltje dat ik voel denk ik aan kanker.
Ik weet zo goed wat Catherine nu doormaakt, en niemand zou dit moeten meemaken. Kanker is een rotte, afschuwelijke ziekte.
Catherine ligt nu in een typisch Iers ziekenhuis met 36 bedden in één kamer, geen privacy en vuile badkamers.
De Keltische tijger is lang op bezoek geweest in Ierland, maar de ziekenhuizen heeft hij nooit gevonden!

Roos of Roes?

Telkens als men me hier naar mijn naam vraagt, antwoord ik, uiteraard, Roos. Als ik dan ergens mijn naam moet opschrijven, begint men mij hier plots Roes te noemen.
De Engelstaligen spreken 'oo' als 'oe' uit. En hoe dikwijls ik hen ook uitleg dat in het Nederlands twee o's als een lange ooooooo uitgesproken worden, toch blijven ze mij hier Roes noemen. Alsof er maar één taal bestaat, of liever, één phonetische taal!

Toen ik hier eerst aankwam, 10 jaar geleden, noemde men mij Rosa, dat klonk meer exotisch vonden ze hier!!! Mij doet het eerder aan een Hollandse koe denken. ('Hoe zou't met Rosa zijn, en met Jacoba...' komt steeds in mijn hoofd als ik iemand Rosa hoor zeggen.)
Ik bleef mezelf Roos noemen, maar uit compassie met de duidelijke problemen die Engelstaligen hebben met andere talen, sprak ik het op zijn Engels uit ('roowz').
Ik vertik het echter om mijn naam anders te gaan schrijven, net zoals ik weiger de naam van mijn echtgenoot als de mijne te beschouwen.

Ik heb hier zelfs een aantal vrienden die me al jaren kennen, en die me plots, een aantal maanden geleden Roes begonnen te noemen, met een fiere blik in hun ogen, alsof ze plots ontdekt hadden dat ik al jaren mijn echte identiteit geheim had gehouden, en ze hadden me nu eindelijk door! Ze denken echt dat ze mij een plezier doen door de 'Vlaamse versie' van mijn naam uit te spreken, en ze zijn er zeker van dat dat 'Roes' is.

Het gekste is dat mijn kinderen naar een Iers sprekende school gaan. Iers uitspreken is een kunst op zichzelf. Om een voorbeeldje te geven, de meisjesnaam 'Aoife' spreek je uit als Ifa,' Go raibh maith agut' ( dank U) spreek je uit als ' gorav ma agat'
Je zou nu toch wel denken dat de onderwijzers in deze school verstaan dat verschillende talen op verschillende manieren geschreven en uitgesproken worden, maar, helaas, ook zij blijven me hardnekkig Roes noemen.

ik word er wanhoepig van!

Mijn Vlaamse Ierse kampioenen.

Het voorbije weekend was ik weer in Nenagh. Dit keer voor de Ierse indoor athletiek kampioenschappen. Sipke,15 en Fintan, 11 waren allebei gekwalificeerd .
Sipke won de 60 m hoge hordes, en Fintan kwam derde in het verspringen, met een sprong van 4m 60. Niet slecht he.
 dit is Fintan
 
 

en dit is Sipke
Het is een lange trip naar Nenagh.( Nenagh is in County Tipperary, and that is a long way.....)2,5 uur rijden, dat maakt dus 5 uur in de auto op zaterdag én zondag.
Mijn zenuwstelsel wordt er ook steeds weer getest.
Ik denk dat de moeders het meest afzien tijdens deze wedstrijden. Toen Sipke aan de finale begon voelde ik mij misselijk van de zenuwen.En waarom toch? Mijn leven zou er niet door veranderd zijn als hij niet won, maar ik kon het niet helpen.
Hetzelfde gebeurde tijdens het verspringen. Ik wist hoe teleurgesteld Fintan zou geweest zijn als hij geen medaille won.
Toen ik wat rondwandelde, zag ik rondom mij een heel pak erg bleek en gespannen uitziende dames. Het mooie aan dit alles is, dat dit overal in de wereld hetzelfde is. Of we nu Muslim, Christen , Hindoe, of gewoon vrijzinnig zijn, we houden allemaal even veel van onze kinderen!
Het is hun beiden weer gelukt, en mijn twee oudste zonen zijn weer een stukje gegroeid en hebben een pak meer zelfvertrouwen.
Het maakt de lange rit echt wel de moeite waard!

Lente in Kinsale

Mijn zoon Fintan moest aan een project werken over de plaatselijke geschiedenis van een klein plaatselijk land gebied.
Hij werkte aan St James Fort in Kinsale. Om zijn project af te werken gingen we er gisteren een aantal foto's nemen.
Ik ga dolgraag wandelen op dit klein stukje geschiedenis, als je deze foto's ziet, besef je wel dadelijk waarom.
 
 
 
 

 
 
 
 

 

 

 

 

 
 
 
 

Bertie Aherne neemt Ontslag!

Het is gebeurd! Bertie heeft zijn ontslag aangekondigd. Hij is uiteindelijk door de knien gegaan. Hij heeft vanmiddag een 11 minuten durende emotionele speech gegeven om zijn ontslag aan te kondigen.
Hij beweert dat dit niets te maken heeft met de laatste revelaties in het Mahon tribunaal, maar dat het beste was voor het land! Hij heeft niets verkeerd gedaan heeft altijd het Ierse volk voor zichzelf geplaatst, blablabla bla bla bla.
Je kan er hier over lezen.
Hopelijk wordt de volgende taoiseach iemand die met zijn hand op zijn hart kan zeggen dat hij echt eerlijk is. Maar bestaat zulk een politieker wel?
Ik kan niet wachten op de kranten morgen, op de tranen van de huisvrouwen die zoveel vertrouwen hadden in 'dear old Bertie'.

Lente in Ierland

Vandaag is de eerste echte lentedag van het jaar. De zon schijnt, er is weinig of geen wind en het wordt zo'n 17 graden.
Plots lijkt alles te veranderen. In de stad hoor je mensen lachen en fluiten, iedereen heeft een glimlach en Ierland ziet er weer wondermooi uit.
Wat een verschil met de Ierse winter, de grijze lucht en het onophoudend natte klimaat maken winters hier erg deprimerend.
Wij ontsnappen dan ook elk jaar voor een tweetal weken in de winter. We zoeken dan zonlicht op, meestal in de Algarve in Portugal, hoewel we nu meer en meer gaan denken aan Nieuw Zeeland of Australie.
Maar dat is nu een zorg voor de vogende winter. De zomer komt eraan, en ik kan niet wachten!
Haydn, mij man is al druk in de tuin aan't werken , de eerste radijsjes zijn al aan't groeien.
Op school wordt het deze termijn ook best leuk. De sportdagen, de tennis lessen, de schoolreis, etc. het staat nu allemaal voor de deur en de kinderen gaan een leuke tijd tegemoet.
Behalve, natuurlijk, Sipke, die zit met zijn junior cert meestal binnen te studeren.
Ik zal hem af en toe toch eens buiten moeten sturen.
Happy Springtime, everyone!

Sing Songs

Ik ben lid van the Chorus of Opera Cork, een vrouwenkoor. Door gebrek aan geld doen we geen opera's meer, maar geven meestal concerten met solisten.
Gisterenavond zongen we in Kinsale, het leuke havenstadje aan de Ierse zuidkust.
Het concert verliep heel goed, iedereen genoot ervan.
Het leukste komt altijd na het concert. We trekken dan allemaal naar de pub, en na de Tea and Sandwiches, komt de alcohol en de sing song.
Sing songs zijn een echte traditie in Ierland. Ze gebeuren meestal spontaan in de pub, en iedereen doet eraan mee.
Elke Ier heeft zo zijn eigen 'party piece', of een liedje dat hij of zij altijd zingt tijdens een sing song.
Ik kende toen ik hier toekwam niet veel liedjes, maar wist al vlug dat ik er best een paar zou leren. De eerste keer dat ik zo'n sing song meemaakte was ik totaal onvoorbereid.
Plots werd ik op een tafel gezet, en werd aangekondigd als de vrouw van verre oorden die ook eens wat zou zingen. Ik kon maar aan 1 liedje denken, en zong dus maar 'in de stille kempen'.
De vogende keer was ik wat beter voorbereid, ik had 'mon mecque á moi' van Patricia Kaas van buiten geleerd, en zong dat uit volle borst. Het was een succes! Ieren houden van Franse muziek, hun hart smelt als ze de Franse rollende r horen.
Ik heb zo nog een paar liedjes geleerd, onder andere 'je ne regrette rien' van Edith Piaf. En vanaf de eerste keer dat ik dat liedje zong, mag ik niets anders meer zingen. Af en toe krijg ik de kans om 'La Vie en Rose' te zingen, maar ik ben nu gedoemd om voor eeuwig no regrets te hebben in Ierland.
Ik vind deze sing songs best leuk. Iedereen in het koor heeft een uitzonderlijk mooie stem en we zongen liedjes van 'The Sound of Music' tot 'Some like it Hot' en natuurlijk ook de Ierse parels zoals 'The Belle from Belfast City', hoewel de traditionele Ierse liederen in de minderheid waren.
We bleven gisterenavond zingen tot sluitingsuur (12.30 op Zaterdagavond), het was één van de vele gezellige, leuke, muzikale avonden die ik hier heb meegemaakt, in Belgie horen zulke juweeltjes tot een ver verleden.