Een ander verhaal nu.

Een tijdje geleden schreef ik over het concert dat ik tesamen met mijn vrienden georganiseerd heb voor Action Breast Cancer.
Dat concert is intussen afgelopen, en het werd een groot succes.
Tijdens de voorbereidingen ervan hebben we elkaar als vrouw en als mens beter leren kennen en er zijn verschillende nieuwe vriendschappen ontstaan.

Een van de vrouwen die met ons meezong, was Bernie. Bernie is 39, bijna 40. Haar verhaal is een verhaal van Ierse moed, Iers geloof en tevens een verhaal van de armzalige toestand van de gezondheidszorg in dit land.

Vijf jaar geleden beviel Bernie van een prematuur babietje. Het was een meisje, ze noemde Molly. Molly werd meteen per helicopter naar het Crumlin ziekenhuis voor kinderen in Dublin overgebracht. Daar zou ze de rest van haar prille leven doorbrengen.
Acht maanden lang bleef Molly het volhouden. Ze had een hartafwijking en was niet sterk genoeg om een operatie te doorstaan.
Bernie bleef bij haar baby. Ze zong elke nacht wiegenliedjes die ze zelf schreef om haar dochtertje tot rust te brengen. Al vlug merkte ze dat ook de andere babies stopten met schreien toen ze zong.
Bernie en haar echtgenoot Pat waren ontroostbaar toen Molly, na acht maanden, niet meer wakker werd.

Niet lang nadien begon Pat zich slecht te voelen. Hij had steeds meer last van zijn maag. Zijn huisarts stuurde hem naar een specialist, die maagontsteking vaststelde en medicatie voorschreef. Het beterde niet.
Pat ging naar een andere specialist die hem andere medicatie voorschreef. Het ging weer niet beter.
Toen hij de derde keer naar een specialist ging, had hij al veel gewicht verloren en zag er echt slecht uit. Alweer werd hem verteld dat het allemaal door de stress kwam. Bernie geloofde het echter niet meer. Ze smeekte de dokter om verdere onderzoeken te doen. De dokter gaf uiteindelijk toe.
Pat had terminale maag kanker.
Palliatieve zorgen was het enige dat men hem kon aanbieden. Pat was 35. Hij stierf een paar weken later, zes maanden na Molly.

Bernie bleef alleen achter in het huis dat zij en Pat gebouwd hadden voor hun jonge familie.

Om haar verlies te verwerken begon Bernie meer liedjes te schrijven. Ze kent geen notenleer, maar heeft muziek in haar hoofd. Ze begon zanglessen te nemen bij Laoise O'Hanlon, en daardoor heb ik haar leren kennen.
We hebben elkaar ontmoet op een concert van Laoise's leerlingen, waar ik en Bernie bijhoren .

Toen ik plannen maakte voor het borstkankerconcert vroeg ik aan Bernie of ze mee wilde doen. Ze stemde meteen in.
Bernie had slechts één keer opgetreden, tijdens Laoise's concert, en was dus nogal onzeker. Ze zong één van haar zelf geschreven liedjes vvor ons tijdens een van onze bijeenkomsten, en we waren het er allemaal eens over dat ze dit liedje moest vertolken.

En dat heeft ze dus gedaan. Het is een liedje geschreven voor Pat en Molly.
Ik heb het na het concert op Youtube gezet. Het liedje heeft tot nu toe, zonder reclame, al over 800 hits op YouTube.
Dit doet haar veel plezier. Het feit datgewone mensen van haar muziek houden en er positieve commentaar op geven is echt opliftend geweest voor Bernie.

En daarom dacht ik dat het leuk zou zijn om dat ook eens op mijn blog te zetten. Kijk er naar, ga naar YouTube, geef haar een vriendelijke opmerking, en deel het met je vrienden. Het maakt haar weer íets gelukkiger.

De 'Sorry' die er nooit gekomen is

Toen Brian Cowen zijn persconferentie hield om de bail-out aan te kondigen zat iedereen voor de TV te wachten op een teken van spijt, of misschien zelfs een verontschuldiging. Die is er nooit gekomen; en dat is bij vele Ieren in het verkeerde keelgat geschoten.

Zo is er Stephen Cronin Saleh, Managing Director van Xmark Media Corp in Dublin, die besloten heeft de Keltische tijger opnieuw tot leven te brengen. Hij noemde zijn project 'Tiger Reborn Project' .
Hij heeft een Facebook groep, en een van zijn eerste actie was de creatie van onderstaande video, waarin de regering zijn welgemeende verontschuldigingen aanbiedt.
Ach, dromen kan nooit kwaad!

Opnieuw emigreren

De Ieren zijn weer aan het emigreren.
Tot nu to zijn er in 2010 alléén al 65.500 mensen vertrokken en de verwachting is dat er in 2011 nog 60,000 mensen het land zullen verlaten.
Het budget dat gisteren voorgesteld werd is keihard. Verhoging van de BTW, vermindering van het minimum inkomen met 1 Euro per uur, vermindering van sociale uitbetalingen, meer tax op benzine en stookolie, verhoging van het inschrijvingsgeld voor de universiteit van 1500€ tot 2000€, belastingsverhoging, enzovoort.
Wat opvalt is dat er niets voorzien is om werkgelegenheid te stimuleren.
Er werd in sommige kranten al opgemerkt dat de regering waarschijnlijk hoopt op een hoge emigratie om de werkloosheid cijfers in toom te houden.

Emigratie is een deel van de Ierse cultuur geworden. De Ieren blijven niet zitten als ze geen werk vinden; ze vertrekken naar het buitenland. In Belgie is zoiets ondenkbaar, maar hier is dit normaal. Bijna iedere familie die ik hier ken heeft minstens 1 familielid in het buitenland .
Tot nu toe was de meest favoriete bestemming Groot Brittanie, maar dit jaar gaan de emigranten meer naar Australie, Canada en Azie.
De meeste emigranten zijn jonge, pas afgestudeerde Ieren, het is een ware 'brain drain'. Niet zo'n goed nieuws dus voor de politici die van Ierland een 'Smart Economy' wilen maken.

Vanmorgen las ik een blogpost van Deirdre O'Shaughnessy, redacteur van de populaire gratische krant, de Cork Independent.en blogster, waarin ze beschrijft waarom zij besloten heeft in Ierland te blijven.
Ik heb het hier vertaald:

'Dit is mijn land, en ik vertrek niet.
Ik ben geen patriot, zelfs geen republikein.
Ik ben geen grote GAA fan ( Gaelic Athletic Association): ik drink geen Guiness; ik ben niet godsdienstig; ik kan 'The Lakes of Pontchartain' niet tot de vroege uurtjes zingen.
Ik kom niet uit een boerenfamilie, Ik heb Peig Sayers nooit gelezen, ik ben nooit naar de bog geweest.
Ik was te jong om tijdens de meeste Keltische Tijger jaren te werken.
Ik weet niet hoe de Tijger eruit zag, en ik hoorde hem nooit brullen.

Ik drink koffie, ik heb een i-phone; ik werk in de Media; ik heb een mooie auto, en een mooi leven. Maar geld heb ik niet.

Ik maak mijn eigen koffie, mijn tweedehands i-phone heb ik van een rijkere vriend gekregen; mijn auto is bijna 10 jaar oud; en mijn job, ook al hou ik ervan, is slecht betaald.

Mijn beste vriendin van de uni woont in Londen. Mijn beste schoolvriend woont in Australie.

Twee weken geleden, toen het PriceWaterhouseCooper schandaal internationaal uitbrak ( waarin mannelijke werkenemers erop betrapt werden dat ze de vrouwelijke collega's punten gaven op hun uiterlijk via interne e-mail), emailde mijn vriend me vanuit London.

"Nog maar eens een afschuwelijk verhaal vanuit Ierland. Ze zijn daar toch wel zielig"

Met 'ze' bedoelde ze 'de Ieren'. Ze is nu bijna beschaamd om aan de Engelsen te zeggen van waar ze komt. Ze werkt in de 'City of London', en moet dagelijks naar de grappen luisteren over onze zielige finaciele toestand, onze morele bankroete politici en de ineenstorting van onze eens hoogvliegende economie.
Ze heeft rechten gestudeerd en heeft een masters in PR. Ze is één van de hoog opgevoede beroepsbevolking, die we voorgoed verloren hebben.

Een week geleden toen de IMF kwam, niet kwam, kwam, niet kwam, kwam om de budgetaire strategie van mijn land te overzien, emailde mijn vriendin uit Australie me.

"Ik wil al het nieuws! Maar niet over de economie, dank u, ik wil niet meer weten waarom ik niet naar huis kan komen!"
Ze heeft een masters in chemie, nog eentje van die hoog opgevoede beroepsbevolking, die we voorgoed verloren hebben. Ze heeft in de top drie van de pharmaceutische bedrijven gewerkt, dankzij haar excellente opleiding, en ze is in Australie omdat er hier geen werk is voor haar.
Ze had gepland om voor één of twee jaar naar Australie te gaan. Nu, na zes maanden, weet ze al dat het veel langer zal duren voordat ze naar huis kan komen.

Ik was een studenten-afgevaardigde tijdens het staartje van de Keltische tijger. Van de vijf gemotiveerde, ambitieuze, welbesproken mensen die met mij in het committee waren, zijn er drie in Australie. Eén is terug gekeerd naar haar thuisland, Polen. Mijn laatste kameraad vertrekt in Januari naar Indie.

Dit waren de doeners- wat gaan wij nu doen, als ze allemaal vertokken zijn?

Ik kom uit een plattelandsdorpje, waar het GAA team het voor het eerst voor zover ik me kan herinneren, goed doet. Dit is goed, maar waarom?

De meeste jongens waarmee ik naar school ging zijn thuis, zonder werk. Het is goed dat ze sporten en niet drinken om de tijd door te brengen, maar dit zal niet blijven duren.
Ik vroeg één van hen, die nog steeds werkt ( in een fabriek die de sluiting heeft aangekondigd en elke week arbeiders ontslaat), waarom zijn vrienden niet vertrokken waren.

" Waar zouden ze het geld vandaan halen" was zijn antwoord. Inderdaad, het kost een paar duizend Euro om naar Australie te gaan , en er is daar ook niet veel werk voor ongeschoolde arbeiders. Deze jongens hebben geen diploma. Ze werkten allemaal in de bouw toen de zeepbel barstte.
Nu wonen ze thuis bij hun ouders in de huizen waar ze opgroeiden.

In de lagere school waren we met 18 in de klas, van deze 18 hadden maar de helft van de vaders een job.

Inderdaad, we hebben dit vroeger ook al meegemaakt, en ja er zijn verschillen; we hebben nu miljarden schuld en de internationale gemeenschap lacht ons uit en is ook woedend omdat ze ons moeten helpen omwille van de gretigheid en de domheid van een paar bankiers.

Het vier jaren plan van gisteren lijkt wel strategisch gepland om mijn generatie het land uit te sturen.

Diegenen die nog niet vertrokken zijn zien hun loon weer krimpen, hun belastingvoordelen verliezen ,hoger inschrijvings geld en verlaging van sociale uitkeringen.

Wij hebben nooit genoten van de 'boom'. Velen onder ons hebben niet op Fianna Fáil gestemd. Maar we worden gestraft voor de gretigheid van de generatie van onze ouders en de kleine elite.

Het wordt tijd voor onze generatie om in opstand te komen. We hebben nood aan leiderschap, de generatie vóór ons heeft ons bedrogen. Zij zullen niet voor de rest van hun carriere moeten betalen voor hun fouten,. Wij wel, tenminste diegenen van ons die overblijven.

Ik vertrek niet, omdat dit mijn thuis is.

Ik vertrek niet, omdat ik niets verkeerd gedaan heb.

Ik vertrek niet, omdat ik hard gewerkt heb om mijn positie te bereiken.

Ik vertrek niet, omdat ik niet roekeloos gegokt heb met mijn geld en het geld van mijn land.

Ik vertrek niet, omdat mijn land me nodig heeft.

Ik vertrek niet, omdat ons land onze generatie nodig heeft.

Ik vertrek niet, omdat het de blijvers zijn die ons land zullen hervormen.

Ik vertrek niet, omdat wij het zijn die kunnen vermijden dat het ooit weer gebeurt.

Ik vertrek niet, omdat ik niet wil dat mijn kinderen moeten vertrekken.'

And now, the end is near

Het hek is dus van de dam. Gisterenavond gaf Brian Cowen een persconferentie, waarin hij meedeelde dat de EU en de IMF een aanvraag om de Ierse regering te helpen met een lening van zo'n 80 tot 90 miljard, annvaard hebben.
Ik had gedacht dat hij ontslag zou nemen, maar dat deed hij dus niet.
Vanmorgen hebben de groenen zich uit de regering getrokken, Brian Cowen kan nu niets anders doen dan verkiezingen plannen. Die komen er in januari.
Dit is dus waarschijnlijk het einde van Brian Cowen en zijn Fianna Fail partij.
Hoe het nu verder moet, weet niemand echt nog te zeggen.
Wie kunnen we nog geloven? De nationale schuld is in een paar maand van 30 miljard naar 90 miljard gestegen. Is dat nu het laatste bedrag? Alleen Brain Cowen en zijn regering zijn er echt van op de hoogte, en wij moeten nu afwachten.



De Ierse bevoling blijft verbazend kalm. Er zijn geen Griekse scenes. Er komen wel betogingen, maar die zijn niet spontaan, en goed op voorhand gepland.
Vanavond om zes uur is er een vigilie voor de regering gepland in Cork. Op Woensdag betogen de studenten in Cork en Dublin tegen de geplande verhoging van het inschrijvingsgeld,en in December is er een betoging gepland tegen de besparings maatregelen.

Wat me wel opvalt is dat iedereen tegenwoordig over politiek spreekt,en dat de mensen thuis wel kwaad zijn, maar niet graag op straat komen.
Er wordt ook meer en meer gevraagd naar een nieuw politiek systeem. De oude partijen die nog van de burger oorlog afstammen doen het niet meer voor de jongeren.

Het ziet er naar uit dat Enda Kenny van Fine Gael de nieuwe premier zal worden. Het valt nog te bekijken of hij Ierland uit de impasse kan halen.

En de Ier, hij ploegde voort

Ierland is nu wel dagelijks in het nieuws. Bail out of niet? Gaan we bankroet? Hoe verschrikelijk wordt het budget?
Maar er is ook een andere kant in Ierland, die spijtig genoeg niet meer in het nieuws komt.
De grote problemen zijn er in de steden als Dublin, Cork en Limerick, waar de Keltische tijger het meeste impact gehad heeft, diegenen die lijden onder de Ierse problemen zijn de staatsambtenaren en werknemers en werkgevers die bij de bouw en onroerend goed betrokken waren, van metsers , elektriekers en loodgieters tot bouwondernemers en architecten en advokaten die zich specialiseerden in vastgoed verkoop, en dan natuurlijk de mensen die eigendom gekocht hadden tijdens de piek periode, en wiens huis nu minder waard is dan de lening die ze hebben aangegaan.

Een groot deel van de bevolking doet het echter niet zo slecht.En ik heb zelf de indruk dat velen zich wat beter voelen nu de bubble eindelijk gebarsten is.
Niet iedereen is namelijk gretig geweest, vele Ieren bekeken de Keltische tijger en al de gekte errond met grote argwaan, en wisten dat het niet kon blijven duren.

In ons klein kringetje gaat het ook goed. Haydn schrijft nu voor Harvard Business Review en GigaOm en hij begint te bloggen voor Forbes, hij houdt regelmatig toespraken over Analytics, ook al zei het in de VS en Zweden, en niet in Ierland.

Ik heb intussen ook een job die voor mijn voeten gevallen is, ik zorg nu voor het volledig sociale netwerk van een plaatselijke zaak, die zelf goede zaken doet en stilletjes aan moet uitbreiden.
Langzaam maar zeker begint de plaatselijke economie hier in West Cork wat vooruitgang te maken.
Export in Ierland doet het goed, en in vergelijking met andere Europese landen, doet Ierland het zelfs beter.

De Ieren zijn intussen ook aangenamer gezelschap geworden. Het doet er niet meer toe of je een met een 4x4 rijdt en een gigantisch huis hebt. De mensen zijn vriendelijker en minder gejaagd.
Dat heb ik zelf ook gemerkt tijdens mijn collecties voor Action Breast Cancer.
De straat collectie, die elk jaar plaats heeft op de eerste Vrijdag van Oktober, heeft dit jaar 30% meer opgebracht dan vorig jaar.
Het concert dat ik met mijn vrienden georganiseerd heb, werd ook goed gesteund. We hebben voor dat concert al 2100 € verdiend, en er blijft nog geld binnenkomen.
Al dat doemgedoe op de TV en in de kranten is erg deprimerend en we hebben hier nood aan wat plezier.
Dat was wel duidelijk.

Dus, beste vrienden, maak je niet te veel zorgen , we doen het hier beter dan je zou denken.
Hier wat opmonterende muziek van ons concert.

40 Miljard

Een korte post vandaag.
40 Miljard Euro . Dat is wat de Ierse regering nu nodig heeft om Anglo-Irish Bank en AIB ( Allied Irish Banks) te redden.
40 miljard betekent 10,000€ per inwoner van Ierland.
Brian Lenihan zei dat er geen alternatief bestaat. Hij kondigde aan dat er een extra 3 miljard uit de economie moet gehaald worden.
Er is geen werk, de tieners in het laatste jaar secundair spreken nu allemaal van emigratie. Er zijn nu 450.000 werklozen in Ierland. Cork alleen telt duizend advokaten op die werkloosheidslijst. Dat is 10% van de advokaten, dit was zelfs in de jaren tachtig niet het geval.
Volgens Brian Lenihan, de minister van Financien, bestaat er geen alternatief. Maar is dat niet waar echte politiek om draait, het zoeken naar alternatieven?

Een lange nacht, het einde van Brian Cowen?

De Ieren houden van een pint. Dat weet intussen wel iedereen. Ze zijn er bekend om en ze zijn er fier op.
Als er dan eens goed doorgedronken wordt , wordt er meestal ook gezongen. Die avonden kunnen lang doorgaan.
Dit was vorige Maandag dus ook het geval in Galway, waar de regeringspartij Fianna Fáil een diner had met de Fianna Fáil ministers en senatoren en de media.
De Taoiseach, Brian Cowen was er ook bij, en iedereen weet wel dat hij ook graag een stevige Guiness drinkt. Brian Cowen, de eerste minister, vond het blijkbaar een leuke avond, hij nam gretig deel aan de sing song en zong zelfs een paar 'party pieces'. De nacht duurde lang, en er bleef maar weing tijd om te slapen.
Om negen uur de volgende morgen had Brian Cowen een afspraak met de Nationale Radio RTE voor een interview over de economische toestand van het land.
Arme Brian kon amper spreken. Hij klonk hees en hier en daar struikelde hij over zijn woorden. Hij had het duidelijk moeilijk.
Al vlug Twitterde Simon Coveney van de oppositie partij Fine Gael, dat de Taoiseach ofwel nog dronken was en anders zeker een kater had toen hij het interview gaf. De Tweet werd al vlug opgemerkt door de media, en Brian Cowen haalde het nieuws in de Engelse en Amerikaanse en Spaane pers.
Hij kon niet anders dan zich op de nationale televisie te verontschuldigen voor het interview, maar ontkende wel dat hij dronken was.
Zijn mede ministers verdedigden hem hevig. En natuurlijk waren er de goede Ierse zielen die vonden dat zelfs een Taoiseach zich af en toe eens mag laten gaan.
Met het land in een diepe crisis hebben we hier echter nood aan een stevig beleid en de meeste Ieren twijfelen er sterk aan dat dat beleid kan komen van iemand die te weinig slaapt en de pinten naar binnen gooit.
De kans bestaat dus dat we opweg zijn naar nieuwe verkiezingen.

De grappenmakers hadden ook niet veel tijd nodig. Facebook en Youtube stonden al vlug vol van Brian Cowen jokes.

Jongeren en scholen in Ierland

Het is weer die tijd van het jaar, waar we hier in Ierland honderden en soms zelfs duizenden Euro uitgeven aan schoolboeken, boekentassen, school-uniformen schoolbussen. Gemiddeld wordt er zo'n €1000 Euro per kind per jaar uitgegeven als je alles bij elkaar telt. Het grootste deel van die € 1000 wordt in September uitgegeven. En voor vele families is dat echt té veel.
Het aantal families dat voor hulp vraagt voor de aankoop van schoenen en uniformen is fel gestegen tegenover vorig jaar, en inmiddels blijkt ook dat vele gezinnen hulp vragen aan hun ouders, vrienden en familieleden en zelfs leningen aanvragen bij de plaatselijke Credit Union om deze onkosten te kunnen betalen.

Eén van onze kinderen gaat naar een protestantse privé-school. Omdat alle scholen hier Rooms-Katholiek zijn, heeft de protestantse kerk zelf een aantal privéscholen opgericht om de protestantse en andere niet katholieke minderheden de kans te geven op een opleiding naar hun overtuiging.
Deze school kost per jaar €2800 ( de goedkoopste privéschool in Ierland), maar omdat mijn man een protestantse achtergrond heeft, krijgen we een premie van de Church of Ireland, en betalen we €1000 per jaar. Het uniform, de boeken en alle andere kosten moeten we ook nog betalen.

Mijn andere twee middelbare schooljongens gaan naar een 'vrijwillige' school. Dit is een school die door een familie opgestart werd. Ze deden het om de jongens van de boerenfamilies die de boerderij niet zouden erven, de kans te geven een goede opleiding te krijgen en armoede te vermijden. De school is dus slechts quasi-privé, want ze is volledig gratis. Een nadeel is dat deze school minder subsidies krijgt en het met oudere gebouwen en slechtere faciliteiten moet stellen. De akademische opleiding die de jongens er krijgen is echter uitstekend, we nemen er de oude gebouwen dus maar bij.

Het valt mij dikwijls op dat mensen, uit welk land ze ook komen, graag pochen met de kwaliteit van het onderwijs in hun land. Ik hoor al een paar Belgen denken, 'Ja, maar ons systeem is toch wel het beste', maar, beste landgenoten, dat denkt wel elke persoon van zijn eigen land, en na een aantal jaren in dit land te vertoeven moet ik zeggen dat het moeilijk te bepalen is welk systeem nu beter is dan een ander en dat elk onderwijs systeem zo zijn voor-en nadelen heeft.

Zo is het onderwijs hier volledig verschillend van het Belgische. De staatscholen, of Community schools zijn gratis ( behalve dan voor de boeken,etc). Ze zijn voor alle kinderen die de lagere school hebben afgewerkt. Er zijn dus geen technische scholen, geen handelscholen, iedereen gaat naar de zelfde school. Daar kan je dan aan de hand van keuzevakken en hogere of lagere studieniveaus van de vakken verschillende richtingen uit.
Om Latijn en Grieks te studeren moet je naar een privéschool, of je moet zelf buitenschoolse lessen organiseren. De katholieke kerk heeft hier ook privéscholen, de bekendste zijn de Christian Brothers en de Presentation Brothers, waar de opleidingen excellent zijn, maar duur en dus niet voor Jan-met-de-pet.

Persoonlijk vind ik dat er in de kwaliteit van het onderwijs geen of weinig verschil bestaat tussen de privéschool van Fintan ( de Bandon Grammar School) en de school van mijn twee andere zonen, Sipke en Milo,Hamilton High School.
Fintan's school heeft meer sport faciliteiten, en is niet katholiek,de reden waarom we hem naar die school gestuurd hebben, maar qua akademische kwaliteit is de school niet zo goed als Hamilton High.
In Fintan's school draagt men een uniform, Hamilton High verkiest meer tijd te steken in het onderwijs dan het controleren van dassen en schoenen. De studenten lopen er rond in training of jeans, de atmosfeer is er heel relax, maar de resultaten zijn er, in vergelijking met andere scholen, super.

Sipke is net aan zijn laatste jaar begonnen. Hij wilt volgend jaar graag naar Engeland om er antropologie te studeren.
Eerst moet hij nog zijn leaving certificate behalen; een staatseksamen, zoals in Engeland, maar hier moet je minimum zes, maximum acht eksamens afleggen, in Engeland heb je er maar drie nodig.
Om een plaats aan een universiteit te krijgen moet je een aanvraag doen, de universiteit geeft dan aan hoeveel punten je moet behalen tijdens de leaving certificate eksamens om tot de cursus toegelaten te worden.
In Engeland moet je een essay schrijven waarin je de universiteit moet overtuigen waarom jij een goede kandidaat bent voor een plaats in de cursus. De directeur van je school moet je resultaten voorspellen. Een commissie beslist dan of je al dan niet in aanmerking komt voor een plaats aan de universiteit. In sommige colleges, zoals Cambridge, nodigen ze de kandidaten dan uit voor een interview, dat beslissend is voor je toelating , natuurlijk altijd afhankelijk van je werkelijke eindresultaten.
In de London School of Economics krijg je 300 woorden om uit te leggen waarom ze jou moeten kiezen. Er zijn 200 plaatsen en 3000 kandidaten.

Het laatste jaar in het middelbaar onderwijs is dus echt zenuwslopend voor de ouders, de studenten én de leerkrachten. Voor diegenen die in Engeland willen studeren begint de stress al meteen als het schooljaar begint. De essays moeten half september ingestuurd worden, en de interviews nemen in December plaats. Nadien is het hard werken om de nodige punten te behalen.

Dit systeem is inderdaad zenuwslopend, maar het heeft ook voordelen. Eens je toegelaten bent in aan een bepaalde universiteit, wordt je ook meteen aanzien als een waardevolle student. Er zijn geen 'filtratiejaren' meer.
De jongeren zijn ook verplicht lang en hard na te denken over welke richting ze uitwillen. Het essay dat ze gaan versturen is waarschijnlijk één van de belangrijkste brieven die ze ooit zullen schrijven.

In Ierland is er niet veel voorzien voor de jongeren. Er zijn maar weinig sportcentra, jeugdclubs bestaan nagenoeg niet. Als je iets wil doen (met uitzondering ven Hurling en Gaelic football)dan moet je er veel tijd insteken en er hard voor vechten. Als ouder kan je ook niet anders dan je met je tiener bezig te houden. Ik rijd hier jaarlijks een paar duizend kilometers, en betaal ettelijke euro aan hotels om naar atheletiekmeetings te gaan. En zo rijdt elke ouder hier elk weekend rond om de kinderen naar hun bestemmingen te brengen.

Het is me altijd opgevallen hoe welbesproken de jongeren hier zijn en hoeveel zelfvertouwen ze hebben. Volgens mij, en dit klinkt waarschijnlijk ouderwets, komt dat doordat ze hier nog niet alles ingelepeld krijgen.
Al is het niet altijd ideaal, wat vechten voor wat je wilt en wat input van je ouders blijkt echt wel een groot verschil te maken.

Oró sé do beatha 'bhaile ( oro sjee do va awalja)

Het is Juli, het regent, en we vervelen ons hier. Er is geen betere manier om de tijd door te brengen dan naar mooie muziek te luisteren, en het is nog leuker als je aan die muziek hebt meegewerkt.

Hier is een video van Emma Kate Tobia uit Kinsale. Ze is een sopraan met een Ierse moeder en Italiaanse vader. Ze werd geboren in Schotland, maar verhuisde naar county Mayo, waar ze naar een Gaelscoil (Ierse taal school) ging.

Emma Kate maakte een CD met Mooie Ierse liederen met klassieke begeleiding.
Wij hebben met het koor aan een paar van die opnames meegewerkt.

Vorig jaar maakte Emma Kate een doorbraak in de USA met haar repertoire, ze zong in New York voor St Patricks Day en vulde elke zaal waar ze optrad tijdens haar tournée van de VS.

Oró sé do Beatha 'bhaile werd door Pádraig Pearse geschreven in de gevangenis, voor zijn executie. Hij riep in zijn gedicht de Ieren die in WOI aan het vechten waren om naar huis te keren en de wapens op te nemen tegen de Britten. De melodie komt van P.W.Joyce
Het is intussen een volklied geworden dat elke Ier kent. Het werd ook gebruikt in de film 'The Wind that shakes the Barley'

De video is duidelijk voor de Amerikaanse markt gemaakt, met een droombeeld van Ierland waar elke Ierse Amerikaan verliefd op wordt.

Als je heel goed luister kan je mijn stem ergens in het koor horen.( volgens mijn 9 jarige dochter, althans).


Hier is de Engelse vertaling:

YOU ARE WELCOME HOME
(Pádraig Pearse)

Chorus:

Oró! You are welcome home!
Oró! You are welcome home!
Oró! You are welcome home!
Now that summer is coming

Welcome Oh woman who was so afflicted,
It was our ruin that you were in bondage,
Our fine land in the possesion of thieves,
And sold to the foreigners

Chorus

Grainne Mhaol is coming over the sea,
Armed warriors along with her as guard,
They are Irishmen, not English or Spanish,
And they will rout the foreigners

Chorus

May it please the God of Miracles that we may see,
Although we only live a week after it,
Grainne Mhaol and a thousand warriors,
Dispersing the foreigners

Chorus


met vriendelijke toelating van Emma Kate Tobia

Besparingen gaan te ver

De voorspelling is dat de Ierse economie 1% zal groeien dit jaar. Dat is zo ongeveer het enige positieve nieuws dat er de laatste tijd verscheen. Verder blijft de werkloosheid stijgen, nu al 13,4%, met een jeugdwerkloosheid van 21%.

De regering blijft intussen maar zoeken naar meer en meer besparingen. Eén van die besparingen kwam maar aan het licht toen de broeders van Liefdadigheid een waarschuwing gaf dat ze genoodzaakt waren een aantal opvangcentra voor mindervaliden te moeten sluiten omwille van de door de Health Sevice Executive aangekondigde extra 2 miljoen besparingen.
Die opvangcentra zijn er in de eerste plaats gekomen door inspanningen van familie en vrienden, omdat de Ierse regering ze nooit zelf opgezet heeft. De meeste medewerkers zijn vrijwilligers.

Er verscheen een open brief aan de regering in de Irish Times, van een familie met een lichamenlijk en mentaal gehandicapt kind. De ouders zorgen 24 uur voor hun dochterje. Ook 's nachts moet ze gekeerd worden in bed, dus er is nooit een volledige nacht rust voor hen. Tot nu toe konden ze hun dochter twee dagen per week naar een opvangcentrum brengen, zodat ze zelf wat rust zouden krijgen terwijl hun kind de beste zorgen krijgt. Dat is nu voorbij. Ze kunnen nu nog 1 keer om de twee weken in het opvangcentrum terecht, en ze smeken in hun brief om dat niet te laten gebeuren.

En gisteren had er een betoging plaats van gehadicapten en hun verzorgers, de rolstoel revolutie.
Brian Cowen, de Taoiseach (eerste Minister) had intussen al ontkend in the Dáil( parlement) dat de regering de twee miljoen besparingen zou invoeren, tot groot ongeloof en gehekel van de oppositie.

Het was geen mooi zicht voor de regering, duizenden betogers, een groot deel ervan in een rolstoel, eisten dat er niet meer geknipt zou worden in hun budgetten.

Op de foto in de krant zag ik éen slogan die ik maar niet uit mijn hoofd kan krijgen. De slogan was deze:'Stags, bats, dogs, more important than us, cop on , ministers!'
Het ging hier over de afschaffing van de hertejacht, het reguleren van honden fokken, en de bescherming van vleermuizen, waarvoor de groenen de laatste maanden zo hard gevochten hebben, en waarover er heel wat tijd genomen werd voor de debatten in de Dáil. Terwijl de besparingen in de HSE niet vernoemd werden.
De slogan werd door een jonge man in zijn rolstoel gedragen. Hoe erg moet het toch zijn als je je slechter behandeld voelt dan een hert, vleermuis of hond?

the ABC girls

Zoals jullie intussen al wel weten heb ik borstkanker gehad. Ik ben er nu, vijf jaar later, nog steeds, en dat is te danken aan het nieuwe medicijn Herceptine.
Herceptine werd ontwikkeld dankzij de wetenschap, en hier in Ierland wordt die research vooral gesteund door liefdadigheid.
Action Breast Cancer is een onderdeel van de Irish Cancer Society, die volledig gefinancieerd wordt door liefdadigheid. Action Breast Cancer geeft informatie over borstkanker aan de bevolking, maar geeft ook steun aan borstkankerpatienten en research.

Ik heb zelf al geholpen met het verkopen van roze lintjes, en vorig jaar nam ik deel aan de Cork Women's mini-marathon om geld in te zamelen voor Action Breast Cancer (ABC).
Maar ik wil graag wat méér terug geven, en een combinatie van Susan Boyle, mijn eigen voice coach en de Ierse sing-songs heeft me nu op het juiste idee gebraht.
Ik ga nu, samen met een tiental andere vrouwen een concert geven op 29 oktober ( einde van de Breastcancer Awareness Month).
Laoise O'Hanlon, mijn voice coach, een pracht van een vocaliste wordt de head line van de avond. De rest van de zangers zijn vrouwen met een goede stem, die ik ken van hun party pieces in de pub, of omdat ze ook zanglessen volgen bij Laoise.
We hebben vrouwen van elke leeftijdscategorie. Zo is er Peggy, een vroegere jazz zangeres die nu 71 jaar oud is, en nog steeds een prachtige renditie geeft van 'Diamonds are a Girl's Best Friend',Kay, zo'n zestig plus, die de mooiste 'the Rose' zingt die ik ooit gehoord heb (sorry Bette Middler), ikzelf, die dan de kaap van de 50 zal overschreden hebben, Bernie,40, een moedige vrouw, die haar baby en echtgenoot verloor in 4 maanden, en nu zelf bloedmooie liedjes schrijft en zingt, Sinéad, 30, een nieuwe moeder met een honingzoete stem. Sinead is een kinesist in the Marymount Hospice, voor terminale kankerpatienten, Laoise O'Hanlon,20 +, die binnenkort beroemd zal zijn, het kan niet anders, Hazel,20, een mooie blonde uit Cork, die het zal maken in de rock scene, en een tiener uit Kinsale die traditionele liederen zingt en de harp bespeelt. Dan zijn er ook Ruth, een alt uit Kinsale en Jamie, een luide Amerikaanse die net haar echtgenoot aan de deur heeft gezet en nu met haar vriendin samenwoont . Ze wilt geen solo's zingen, maar gaat samen met mij 'something stupid' van Frank en Nancy Sinatra zingen

We zingen elk 1 of twee solo's en een drietal ensembles. Een ervan is een barbershop-song ( a capella voor Sopraan, sopraan, alt, alt) die we allemaal samen gaan zingen, en daarvoor komen we nu om de twee weken samen.

De hele voorbereiding, de spanningen en de vriendschappen die zich ontluiken tijdens deze bijeenkomsten doen me denken aan filmen zoals calendar girls, of The Full Monty.

Onze kleren nemen we niet af, maar we leggen wel onze ziel bloot, voor elkaar en in Oktober voor het publiek.

Vorige Donderdag hadden we hier thuis een bijeenkomst. De bedoeling was dat we voor elkaar zouden zingen, want sommige zangers hebben nog nooit voor een publiek gestaan.Ik had dus nog een paar andere vrouwen uitgenodigd om te komen luisteren en/of meezingen.
Het was een prachtige zomer avond,ik had moussaka en griekse sla gemaakt, en de ladies zorgden voor de wijn.
Iedereen was een beetje nerveus, maar na een paar glaasjes zongen we allemaal tesamen een liedje om ons op te warmen, en toen begonnen we met de solo's. Ik als eerste met'Cry me a river' en 'Mad about the boy', gevolgd door Sinead met 'Cheek to Cheek, enzovoort. De wijn vloeide en het zingen ging steeds beter en beter, en na een uur of twee konden we niet meer stoppen. Mijn dochter Angharad kwam er ook bij. Met haar zongen we Abba muziek, haar eerste smaak van de Ierse sing-song.
Dearbhail (zeg duirvel), een kunstenaar zong de mooiste oud-Ierse liederen over verloren liefdes, en natuurlijk de Engelsen.
Bernie zong de liedjes die ze voor haar dode baby en haar echtgenoot geschreven had, we zaten nadien allemaal met tranen in onze ogen en Lucy, zelf een nieuwe moeder van haar vierde dochtertje begon te wenen. Het gevoel van vriendschap en solidariteit groeide meer en meer, en de wijn vloeide en vloeide.
Uiteindelijk moesten we er wel een einde aan maken en natuurlijk werd ik weer overtuigd om mijn versie van 'je ne regrette rien' te zingen. Zoals steeds met enorm succes!
Om 1.30u gingen de laatsten naar huis. Iedereen was gelukkig.
Het was een avond vol warmte voor elkaar en door de muziek. Eén van die onvergetelijke bijeenkomsten.
En het is nog maar Juni. We hebben nog vier maanden vóór het concert. Het belooft een fantastische ervaring te worden die ons allemaal dichter bij elkaar zal brengen.( en hopelijk een pak geld zal opbrengen) Ik kan al niet wachten voor de volgende sessie!

Stereotypes

De film 'Leap Year' heeft de Ieren ( of althans de Ierse filmcritici) tegen de borst gestoten.
In de film volgt een Amerikaanse vrouw haar vriend naar Ierland om hem daar op 29 februari een huwelijksvoorstel te doen. In Ierland is 29 Februari de enige dag dat een vrouw een man ten huwelijk mag vragen.
Ze komt ergens in een klein dorpje terecht, waar de bewoners al zingend en dansend Guiness zitten te drinken, en wordt er verliefd op een rasechte Ier.

De critici vonden het aanstotend dat de Ieren in de film afgeschilderd werden als Guiness drinkende, Riverdance dansende, simpele geesten. Er was nergens een computer of enige moderne architectuur te zien. Ierland was een oasis van groen, met blatende schapen en drinkende boeren.
Ikzelf heb de film niet gezien, ik las alleen maar de kritiek en het commentaar van de journalisten.
Een paar pagina's verder las ik in een artikel dat volgens Eamon Ryan, minister voor communicatie en energie, Ierland het Silicon Valley van Europa zou worden. Ik verstikte bijna.

Nu is Ierland inderdaad wel niet meer het land van de jaren tachtig. Cork heeft zijn eigen National Software Centre en Webworks, en in heel Ierland zijn er een pak innovatieve projecten aan de gang. Maar door het hier Silicon Valley te noemen maken ze dezelfde fout als tijdens de Keltische tijger: ze bouwen weer luchtkastelen.

De Ieren leiden blijkbaar aan een identiteits crisis. het beeld dat ze jarenlang van zichzelf hebben opgehangen klopt niet meer. De recessie en de schandalen hebben hen een opdoffer gegeven.
Maar wil de doorsnee Ier nu echt van dat imago af? De winkels liggen vol van Leprechaun hoeden, namaak Guiness pinten en shamrock voor St Patricks day. De Ierse droom trekt jaarlijks steeds weer een pak toeristen aan. De Amerikanen zijn in aantal gedaald, maar diegenen die nog naar hier komen doen dat omwille van de groene Ierse droom, niet omwille van innovatie.
Emma Kate, de sopraan die traditionele Ierse liederen zingt heeft veel succes in de USA.

Deze mijmeringen over nationale identiteit en sterotypes bracht me ook weer bij mijn blogpost van vorig jaar, waar ik het had over Vlaanderen 2020. Wat voor een beeld wilt Vlaanderen eigenlijk creeren van zichzelf. Heeft Vlaanderen een identiteit in het buitenland? Misschien wel onder de zakenlui, maar bij de doorsnee burger?

Ik heb daarom een kleine rondvraag gedaan bij mijn facebook vrienden. Aan alle Belgen vroeg ik naar de eerste drie woorden waar ze aan dachten als ze het woord 'Ierland' horen. Ik deed hetzelfde bij Ieren en andere niet-Belgen voor de woorden Belgie, Vlaanderen en Ierland.
Ik heb aan de Belgen niet gevraagd wat ze over Belgie of Vlaanderen denken, want dat zou net iets te politiek geladen zijn.

Voor het woord 'Ierland': dachten de niet-Ieren vooral aan 'groen', 'mooi landschap' en dan een gelijk aantal voor 'shamrock' ( de piepkleine klaver, symbool voor de Drievuldigheid) en 'Guiness'.

De niet-Ieren die in Ierland wonen denken er blijkbaar anders over, meestal komt dat, denk ik, omdat de Ierse droom maar een droom blijkt te zijn. Zij denken vooral:'Regen', 'alcohol' en in gelijke mate 'chaos','groen' en 'natuur'. Andere woorden waren o.a. oud, ontwikkelingsland ( door een teleurgestelde Amerikaan ) maar ook vriendelijk ,luchtkastelen.

De Ieren die over Ierland denken, waren een echte verrassing. Ze denken nog meer stereotypisch dan andere nationaliteiten. Hun woorden waren: Groen,St Patricks Day, Guiness, U2 en Leprechauns (dwergen).

Over Belgie dacht bijna iedereen dezelfde drie woorden: Chocolade, bier en diamanten. Niet 'pedofilie' dus, zoals in de film 'In Bruges' gesuggereerd werd.

En dan komt Vlaanderen. en het blijkt dat er nog heel wat werk aan de boeg is om Vlaanderen ook een identiteit te geven.
70% dacht aan de eerste wereldoorlog. Hun woorden varieerden van 'WWI', 'poppies' tot 'Fields'. Ze komen allemaal uit'In Flanders Fields' van John Mac Crae, het gedicht dat iedereen hier in het secundair onderwijs moet leren.
Op de tweede plaats, met 40% kwamen kunst en cultuur. Meestal werd Rubens als voorbeeld gegeven.
Evenveel mensen(ook 40%) kennen Vlaanderen echter niet of weten er niets over. Verder dacht men aan Vlaams, Walen, Brugge, en één Ier was heel fier toen ze 'Kuifje' zei.

De niet-Belgen waren vooral Ieren en Engelsen, maar ook één Amerikaan, een Libanees en een Filipijn. De laatste twee kenden Vlaanderen helemaal niet. De Ieren die Vlaanderen niet kenden waren een binnenhuis architect en een computer technicus. Eén Schotse vrouw, een ex-BBC medewerker, wist niets over Vlaanderen.

Ik weet wel dat het maar om een kleine groep mensen gaat. Maar toch denk ik dat we hier een klein lesje kunnen leren.
Wees voorzichtig met stereotypes, ze blijven je navolgen. En Vlaanderen, wat we ook mogen denken en dromen, we zijn slechts weinig of niet gekend en we hebben nog een pak werk om daar iets aan te veranderen.

Mná Gaeilge- Ierse Vrouwen

Ze noemen Mary, Margaret,en Joan, ze houden van een druppel, en ze houden van plezier. Het zijn de Ierse vrouwen, vrouwen van middelbare leeftijd.
Ze waren jong in de jaren dat het gebruiken van condooms nog illegaal was ; vanaf 1979 waren ze te verkrijgen in de apotheker mét een doktersvoorschrift, de pil werd op de zwarte markt gekocht of ook met een voorschrift van de dokter en dit mocht alleen voor vrouwen met onregelmatige menstruatie. Er waren dus plots een pak vrouwen met dit probleem in Ierland.

Ze waren jong toen de Magdalene wasserijen bestonden en de industriele scholen op volle toeren draaiden.
Ze zijn getrouwd met de jongens uit het dorp, en ze zwaaien de plak in huis. Want de Ierse 'Mam' is zoals de Italiaanse 'mama'. Ze gaan weinig of nooit uit in het gezelschap van hun echtgenoot, dat zou te saai zijn. De Ierse vrouwen vormen een heel hechte gemeenschap waar mannen niet in thuis horen. Zij beslissen wie in het dorp aanvaard wordt en wie niet, ze zijn ook een grote stemmengroep, daar kunnen de politiekers van meespreken.

Enkel tijdens het weekend als ze naar de pub gaan, mag mijnheer mee. Hij staat dan aan de toog en zij zit aan de tafel met haar vriendinnen. Mijnheer betaalt de drankjes, zodat de vrouwen zo lang mogelijk blijven zitten. Want als zij er genoeg van heeft gaat iedereen naar huis. Nu, dat gebeurt niet dikwijls. Meestal blijft mevrouw doordrinken als mijnheer niet meer kan. Na het sluitingsuur gaan de gordijnen dicht en de deur op slot, en de dames blijven dikwijls plakken tot de vroege uurtjes.
Veel van deze vrouwen hebben grote tragedies meegemaakt. Het lijkt me altijd weer dat er hier meer tragedies gebeuren dan in Belgie. Misschien is dat omdat iedereen hier nog iedereen kent, en je het dus ook altijd hoort als er iets gebeurt.

Zo waren er in het kleine dorpje waar ik vroeger woonde, in Ballinadee, Mary, die haar eerste kindje verloren was. Haar man stierf aan mondkanker toen hij 40 was. Mary bleef alleen met haar enige zoon, en werkt hard om elke maand rond te komen.
Bridey's echtgenoot stierf aan de ziekte van Weil ( veroorzaakt door ratten) na in de tuin gewerkt te hebben. Margaret, een moeder van zes jongens, verloor haar man aan een hartaanval, Nellie's zeventienjarige zoon stierf in een auto ongeval, Mary van naast ons verloor haar schoonzuster aan een allergische reactie, en dit zijn maar enkele verhalen.
Net zoals ze plezier maken met elkaar, steunen ze elkaar ook door alle tragedies heen. Als er iemand sterft, komen de vriendinnen dadelijk toegelopen om het huis te kuisen, de boterhammen te smeren en om te troosten. Het is een hartverwarmend zicht om hen zo bezig te zien.
Ik heb zelf ook veel steun gekregen van mijn eigen vriendenkring. Het was niet gemakkelijk om borstkanker te krijgen zonder familie om me heen, maar de vriendschap en de steun die ik hier gekregen heb was ongelooflijk en ontroerend. Catherine kwam spontaan het huishouden doen toen ik in het ziekenhuis lag, ze paste op de kinderen, kookte voor hen en hielp hen met hun huiswerk. Nellie kwam regelmatig met klaargemaakte schotels af die Haydn dan enkel in de oven moest stoppen. De twee Mary's uit de buurt kwamen het huis schoon maken, en dan waren er de fantastische vrouwen van het koor die naast me kwamen zitten tijdens de chemotherapie sessies. Marina, die met me mee kwam om pruiken te passen, en Lynn die erbij was toen ik mijn hoofd liet kaalscheren, en me heel moedig zei dat ik er echt goed uitzag zonder haar.

Dit zijn de Ierse vrouwen van mijn hart, het zijn de vrouwen waar je nooit over leest. Ze zijn geen schoonheden , ze zijn geen power vrouwen , ze hebben geen carriere . Maar op deze dag van de vrouw verdienen ze het toch wel echt om eens in de bloemetjes gezet te worden.

Moet er nog een huis zijn?

Ik krijg regelmatig mail van mensen die eraan denken om in Ierland te komen wonenen me om advies vragen.
Het beste advies dat ik nu kan geven is om ermee te wachten. Er is namelijk geen werk, de belastingen gaan omhoog, het kindergeld omlaag. Als je moet kiezen tussen dienstverlening in Belgie en in Ierland, dan wint Belgie meteen.
Maar één ding kan je hier zeker vinden: een huis.
De Keltische tijger , nu al lang gestorven en begraven, heeft een enorme erfenis achtergelaten.
We hebben hier nu namelijk, en hou je vast, maar liefst 300.000 leegstaande huizen, volledig nieuwgebouwd. Ze maken meestal deel van grootschalige ondernemingen, wijken gebouwd door gretige ondernemers in de tijger-jaren.
De kredietcrisis, gepaard met lagere inkomens, en de werkloosheid heeft er voor gezorgd dat bijna niemand nog een huis kan kopen.
Hier was een huis kopen, zoals in Engeland, een investering waar zo vlug mogelijk geld uit gemaakt moest worden. Men begint met een klein huis, vernieuwt het, en verkoopt het weer aan een hogere prijs, om dan een groter huis te kopen, dat dan een paar jaar later ook weer verkocht kan worden aan nog een hogere prijs, enz. Zo ging het dus tot een tweetal jaren geleden. Net zoals in de VS, begonnen de huizen te dalen in waarde, nu soms tot 50%, met als gevolg dat vele eigenaars nu vast zitten in het eerste huis van de eigendomsladder. Het huis is nu minder waard dan de prijs waarvoor ze het gekocht hebben, en ze kunnen dus niet meer verder.

Naast de 300.000 huizen zijn er ook een pak appartementsgebouwen die zo goed als leeg staan. In Cork werd twee jaar geleden the Elysee met veel pompom geopend. Het is het hoogste gebouw in Ierland met 17 verdiepingen. De appartementen zijn state of the art. Voor de binnentuin werden bomen ingevoerd uit het verre Oosten.Dat gebouw staat er nu zielig en zo goed als leeg torenhoog als een zielig bewijs van de economische ramp die Ierland is.
Ik hoorde het verhaal van een koppel in Dublin dat heel fier was met hun aankoop van een appartement met twee slaapklamers in een nieuw gebouw in een dure buurt in Dublin voor 450.000€. Dit appartementsgebouw staat nu ook zo goed als leeg. Uiteindelijk heeft de plaatselijke gemeenteraad de overige appartementen gekocht voor 250.000€ om er sociale woningen van te maken. Dit kopppel kan nu niet meer weg. Hun appartement is nu een sociale wijk, de dure buurt van Dublin bestaat niet meer.

Miserie troef dus voor huiseigenaars en ondernemers.
Mocht je er dus aan denken om één van die huizen te kopen, waarom dan niet eerst een weekje in een hotel doorbrengen, want naast leegstaande huizen hebben we hier ook een overmaat aan leegstaande hotels. kamers waarvoor je een jaar geleden 150 tot 200 € per nacht betaalde, krijg je nu voor 50 tot 70 €. Dikwijls zijn het boetiek hotels die de laatste jaren overal opdoken. Klasse dus, aan kleine prijzen.

Erg toch wel dat zo'n mooi land zich zo heeft overgelaten aan domme gretigheid. De resultaten staan hier nu stilletjes aan te vergaan.

Zingen

Bij ons thuis werd er vroeger nog gezongen. We zongen het gebed aan tafel, we zongen op de feesten, we zongen mee met My fair lady en the Sound of Music. Elk jaar gingen we naar het familiefeest ( Mollenfeest ) waar er door iedereen ( toch zo'n 100 man) altijd gezongen werd. Zingen was een deel van ons leven.
Maar met het ouder worden verwaterde die gewoonte spijtig genoeg. Twee van mijn kozijnen, Kris en Koen, zijn blijven verder zingen, de rest van ons is er zo stilletjes aan mee gestopt.
Ik was als het ware vergeten dat ik kon zingen, tot ik naar Ierland kwam. Hier wordt muziek en de zangkunst nog serieus genomen.
Ik moest het de eerste keer ondervinden toen ik in de pub zat op 2 Januari 1999, na de jacht. Alle jagers waren er aanwezig, en ze begonnen aan de traditionele sing-song. Plots werd ik op een tafel gezet, en moest ik ook zingen. Ik pannikeerde, want ik had al lang niets meer gezongen, en zong dus maar 'In de stille kempen' en kreeg er meteen een daverend applaus voor..
Vanaf toen kreeg ik de accolade 'she's a great singer' en dat is niet te onderschatten. Een goede stem wordt hier echt gewaardeerd.
Mijn zussen die hier op bezoek kwamen werden meteen ook getest, net als Haydn's Nederlandse vriend en zakenpartner, die met onze hulp 'De zilveren Vloot' zong.

Intussen heb ik al geleerd dat iedereen hier een 'party piece'heeft, dat is een liedje dat ze meteen kunnen zingen als ze opgeroepen worden tijdens een sing-song.
Ik heb hier ooit eens 'Je ne regrette rien' gezongen, wetende dat de Ierse harten smelten als ze Frans horen, en vanaf toen moet ik steeds weer Edith Piaff zingen. Ik heb het intussen ook al voor de Franse ambassadeur gezongen. Hij werd zo enthousiast dat hij voor 12 andere ambassadeurs rechtsprong en uitriep 'Vive la France!!!' Ach ja, ik heb hem maar in de waan gelaten.

Muziek is , net zoals godsdienst, niet weg te denken uit de Ierse samenleving. Er zijn hier dan ook een pak mensen die professioneel geschoold zijn.
Niet iedereen vindt werk als geschoolde vocalist ,je kan ze dus overal tegenkomen.
Zo is Michael Lawlor, de onderhoudsman in mijn zoon Sipke's school,een geschoolde tenor(zijn bijnaam in de school is Mickey lala). Nu op zijn zegtigste, heeft hij besloten om deel te nemen aan de Ierse talent show, en gaat binnen kort naar de halve finale.
Een tweetal jaren geleden zat ik in een sandwichbar in Cork, toen een man de broodjes kwam leveren. Ik herkende hem meteen als Pat Doherty, een baritone, die ik nog begeleid heb met het koor en die ik in the Opera House de rol van Mr Bumble in 'Oliver!'zag vertolken.

Dan is er Louise O'Sullivan, de mezzo soprano, die haar zang carriere op heel jonge leeftijd moest stoppen omwille van een zware ziekte. Ze heeft de ziekte overwonnen en is nu terug met een pracht van een stem. Je kon er in deze post al naar luisteren.
Louise werkt in een Leisure Centre in Cork.
Emma Kate Tobia is een sopraan. Ze werkt heel hard aan haar carriere, en heeft nu, 5 jaar nadat ze zelf een CD uitbracht, getourd in de Verenigde Staten. Emma kate zingt Ierse traditionele muziek, gearrangeerd voor klassieke begeleiding.
Als ze niet tourt, werkt Emma Kate samen met haar echtgenoot in hun bedrijf.

Ik kan nu niet meer naar het koor, en neem nu zanglessen bij Loaise O' Hanlon, om te kunnen blijven zingen. Laoise ( spreek het uit als 'Liesje')is een fantastische vocalist. Net zoals vele andere vocalisten geeft ze les en zingt ze op huwelijksfeesten om verder te kunnen. Laoise heeft ook haar eigen big band.

Cork heeft ook meer bekende talenten zoals Cara O'Sullivan en Mary Hegarty
De bovenstaande zangers zijn maar een kleine greep uit het enorme aanbod aan getalenteerde zangers in Cork alleen.
De Belgen tellen waarschijnlijk evenveel goede zangers als Ierland, het grote verschil is dat men hier nog weet of men kan zingen of niet. Het is een deel van het dagelijkse leven.
Bono is maar één van de velen!
Als je dus naar hier komt, en je bestelt een broodje in een koffiebar, vergeet dan niet dat de dame die je bedient, of de man die de toiletten aan het kuisen is, mogelijk dezelfde avond ergens een area staat te zingen.
En bereid je party piece voor!

Survival of the fittest

Vorige week kregen we bezoek van 3 Zweden, Tomas, Jurgen and Lota. Tomas and Lota vlogen van Stockholm naar Dublin, en wilden van daar een auto huren om tot Clonakilty in Cork te rijden. Toen we hen dat probeerden af te raden, waren ze een beetje op de tenen getrapt.'Wij komen uit Stockholm in Zweden, wij zijn gewend aan sneeuw en ijs, wij kunnen gerust met de wagen naar Cork'.
'Ja,' dacht ik,' maar dit is Ierland!!!'

En, gelukkig maar, werd het koppel aangeraden om naar Cork te vliegen, omdat de banen té gevaarlijk waren. Er was zo'n 10 cm sneeuw gevallen en in Cork vroor het tot -3 C.

De rit van Cork airport naar Clonakilty, waar ze verbleven was, zo bleek later, zó gevaarlijk, dat Tomas en Lota vlug overtuigd waren dat rijden in Ierland en in Zweden( waar het dan tot -20 C vroor) twee totaal verschillende ervaringen zijn.

Want, beste lezers, in Ierland geldt de wet van 'survival of the fittest'. De wegen worden niet bestrooid, de sneeuw wordt niet geruimd. Als je ergens naartoe moet, moet je er letterlijk naartoe glijden.
Twee weken na het begin van de vorst, na ettelijke ongevallen ,honderden breuken en een schrijnened tekort aan water in verschillende steden, kwam er eindelijk een emergency response team bij elkaar om de situatie te bespreken. De scholen werden gesloten en er werd de volgende dag hier en daar gestrooid op de grotere banen. Strooien betekent hier een tractor die wat zout rondstrooit en twee council workers die met een emmertje en schupje rondlopen en zout rond gooien. Zo kan je natuurlijk niet ver geraken. Bij ons is er nooit gestrooid geweest.

Volgens de plaatselijke diensten is het omwille van geld tekort dat er niet voldoende zout is.
Maar de gevolgen van deze nalatigheid zijn niet te onderschatten. Er was een stijging van 25% van mensen die spoedgevallen diensten bezochten met een breuk.
Januari is normaal een goede maand voor handelaars, omwille van de koopjes, maar niemand riskeert zijn leven om een goedkoop t-shirtje te gaan kopen, en de stad en winkelstraten blijven zo goed als leeg.Er wordt gevreesd dat nóg meer winkels zullen sluiten.
De oudere- van- dagen, die op het platteland wonen hebben met niemand contact. De helplijnen van de samaritanen melden een felle stijging van oproepen van oudere mensen die wenend klagen van eenzaamheid.
De straten brokkelen zienderogen af, de kosten zullen ongeloofelijk hoog liggen.
En dan zijn er de ongelukkige zielen die omgekomen zijn omwille van de gladde wegen. In Bandon is één jonge man omgekomen na een ongelukkige val, een andere ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis na een ongeval op de uiterst gladde weg naar Cork.
Dan is er het absenteisme, dat volgens de Small Firms Association zo'n 7 miljoen € aan productiviteitsverlies zal kosten.

Een andere vreemde toestand is dat de mensen hier het voetpad voor hun huis niet ruimen. Er gaat namelijk een gerucht rond dat men, als men het wel zou doen , verantwoordelijkheid zou dragen voor eventuele ongevallen. Vreemd en misschien niet volledig juist. Niemand weet het zeker. De voetpaden blijven dus ook gevaarlijk glad, met alle gevolgen vandien.

De kinderen zijn vandaag, na 1 week, terug naar school gegaan. De baan was nog steeds heel glad, maar morgen zou het moeten beteren.
Ze verveelden zich dood.
Gelukkig was er hier die éne dag, vorige zondag, dat er sneeuw gevallen was, iets dat hier nog nooit gebeurd was. En we hebben er hier echt veel plezier mee gehad. We konden nergens naartoe, de straten waren té gevaarlijk. We zijn dus de body boards van de zolder gaan halen, Sipke nam de wielen van zijn dirtboard en toverde het om in een snow board. We trokken naar het veld van de buren, en hebben daar een volle dag plezier gehad. De ontgoocheling was groot toen de sneeuw op Disdag al volledig verdwenen was, maar de sneeupwret vergeten de kinderen nooit meer.

Bovenaan zie je Coolmain Bay, in Kilbrittain, voor 1 dag niet in het groen, maar in het wit.

En hier : 'Sneeuwpret'

Accentuate the positive!

2009 ,het annus horribilis van de Ierse Republiek, is eindelijk voorbij, en we zijn er niet kwaad om. De recessie en de schandalen in de katholieke kerk maakten 2009 een jaar dat iedere Ier waarschijnlijk zo snel mogelijk wilt vergeten.

Het lijkt er op dat de Ierse Staat op alle vlakken een aantal stappen terug gezet heeft. De Keltische tijger is nu morsdood, en al wat ervan overblijft zijn de immense schulden, de mensen die hun huizen verliezen wegens achterstand in terugbetalingen, hoge werkeloosheid, en een algemeen gevoel van doem.

Er zijn nog een aantal dingen veranderd. Zoals ik eerder al vertelde nemen de gelovige Ieren zelf het geloof in handen en krijgen we hier te maken met massa hysterie zoals de zogenaamde Maria verschijningen.
Ook op andere gebieden heeft de Ierse samenleving een paar stappen terug gezet. Onlangs werd een man uit County Kerry veroordeeld voor de seksuele aanranding van een jonge vrouw. Na de gerechtszitting stond er een rij van 50 mannen uit zijn dorp aan te schuiven om de hand van de veroordeelde te schudden. De priester, die toch wel beter had moeten weten, had tijdens de gerechtszitting een getuigenis gegeven waarin hij de man volledig steunde, zeggende dat hij altijd heel respectvol was voor vrouwen. Het feit dat er CCTV beelden waren die de hele aanslag hadden opgenomen bleek noch de priester, noch de dorpsgenoten van de misdadiger te deren.
Het arme slachtoffer zat in de gerechtszaal toe te kijken terwijl haar aanrander schouderklopjes kreeg van zijn buren. Dit lijkt een verhaal van de jaren 50, maar het gebeurde een maand geleden.

Het slechte weer is nog een andere reden om 2009 zo snel mogelijk te vergeten. De overstromingen, hebben niet alleen de huizen en plaatselijke winkels vernietigd, ook de straten zijn er erg aan toe. In de stad Cork alleen is er naar schatting 1 miljoen schade aan de straten, van de county Cork is er nog geen bedrag bekend gemaakt, maar we moeten maar om ons heen kijken om te weten hoe erg het is.

Tot overmaat van ramp hebben we nu met de grote vries te maken. En in Ierland wordt er niet gestrooid. Sommige dagen regent het hier op het ijs, en je riskeert dan elke keer als je in de auto stapt je leven. Strooien doen ze blijkbaar alleen in Dublin. Ik heb hier in Cork nog geen enkele strooiwagen gezien. 'Het is de recessie' is het ekskuus van de openbare diensten.

Och, ik kan zo nog uren doorgaan. En toch, en toch. Eén ding kan je hier niet veranderen. In moeilijke tijden moet je naar de positieve dingen blijven zoeken. En die vind je hier vlug. Al wat je moet doen is naar buiten kijken. Het land is één van de mooiste landen ter wereld.
En om dit te bewijzen, hier een nieuwjaars cadeautje voor jullie: dit is de Gap of Dunloe, tussen de Macgillycuddy Reeks en de Blue Mountains in County Kerry. Wij zijn er vorige week (traagjes) naartoe gereden en hebben er een prachtig weekend doorgebracht. Het is maar een anderhalf uur rijden van bij ons, en we hebben er met volle teugen van genoten. Dat kan geen enkele recessie ons afnemen!